Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
« Ίνα τί υμείς ενθυμείσθε πονηρά εν ταις καρδίαις υμών;»
(Ματθ. κεφ.Θ΄)
Η ζωή του ανθρώπου, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησία μας, υπόκειται στους εξής τέσσερις νόμους: 1) στο νόμο του Θεού, 2) στο νόμο της συνειδήσεως, 3) στο νόμο του σώματος και 4) στο νόμο της αμαρτίας.
Όσοι έχουμε πείρα του πειρασμού γνωρίζουμε εκ πείρας τη δύναμη του πειρασμού και την αδυναμία του ανθρώπου και θαυμάζουμε τους αγίους που με τη δύναμη του Θεού κατανικούν τον πειρασμό.
Ο άγιος Αντώνιος είδε κάποτε τις παγίδες του διαβόλου ανοιγμένες και είπε, «αλίμονο, ποιος θα σωθεί». Άκουσε τότε μέσα του μια φωνή να του λέει, «Αντώνιε, αφαίρεσε τις παγίδες του διαβόλου και ουδείς σώζεται».
Το ίδιο γράφει κι ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Δεν είναι θαύμα το να μάχεται ο άυλος τον άυλο. Θαύμα όμως είναι, αληθινό θαύμα, το να κατανικήση τους άυλους εχθρούς ο υλικός άνθρωπος, μαχόμενος εναντίον τους με την εχθρική τούτη και επίβουλη ύλη, δηλαδή το σώμα. Δείχνοντας και εδώ ο αγαθός Κύριος πολλή πρόνοια για μας, εμπόδισε την αναισχυντία των γυναικών με την εντροπή σαν με χαλινάρι. Διότι αν μόνες τους έτρεχαν προς τους άρρενας, δεν θα εσώζετο κανένας». Αλλά οι γυναίκες μέχρι τώρα δεν χάνουν την ντροπή! Φαντασθείτε να έρθει εποχή που οι γυναίκες θα χάσουν την ντροπή.
Στο ίδιο κεφάλαιο ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος αναλύει τον πειρασμό και διακρίνει την προσβολή, τον συνδυασμό, που είναι να συζητήσεις με τον πειρασμό είτε εμπαθώς είτε απαθώς, τη συγκατάθεση που είναι η ηδονική στροφή της ψυχής προς αυτόν και την αιχμαλωσία ή την πάλη εναντίον του. Πάλη ορίζουν οι πατέρες ότι είναι η παράταξη μιας ίσης προς τον εχθρό δυνάμεως, με την οποία, ανάλογα με τη θέλησή μας, ή νικούμε ή υφιστάμεθα ήττα.
Σε συζήτηση που είχαμε πριν πολλά χρόνια με τον μακαρίτη τον Ρομπέρτο, στην Κάλυμνο, για τον σαρκικό πειρασμό, ο γέρο-Πέτρος (Πέτρο τον έλεγαν οι Καλύμνιοι) είπε πως ο πειρασμός αυτός παύει με το γήρας του σώματος. Έτσι πίστευε, ο καημένος ο Ρομπέρτος, γιατί τα πράγματα είναι διαφορετικά, όταν η σαρκική επιθυμία είναι στο μυαλό. Παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα στο Γεροντικό, στο βιβλίο που γράφει για τη ζωή των ασκητών στην έρημο. Κάποτε οι υποτακτικοί ρώτησαν τον γέροντά τους, που θέλει να τον πάνε, κι ο γέρων που ήταν σε βαθιά γεράματα, τους είπε, ότι μπορούν να τον πάνε όπου θέλουν, φτάνει να μην υπάρχουν εκεί γυναίκες.
Ένας άλλος πολύ γέρος, κατάκοιτος, είπε για τους πειρασμούς, όταν τον ρώτησαν, αν στην κατάσταση αυτή που βρίσκεται έχει πειρασμό κι ο γέρων απάντησε, πως ο διάβολος μεταμορφώνεται τις νύχτες
σε γυμνή γυναίκα και τον πειράζει.
Ο απόστολος Παύλος γράφει πως εκείνο που μισεί εκείνο πράττει. Ότι υπάρχει ένας νόμος στα μέλη του σώματός του, ο οποίος αντιστρατεύεται το νόμο του νου του, δηλαδή τη συνείδησή του. Αυτό το νόμο ο Απόστολος τον ονομάζει νεκρό σώμα, που το κουβαλάει επάνω του. Μόνο μια θέληση πιο δυνατή μπορεί να επιβληθεί στη θέληση του σώματος.
Ο νόμος του διαβόλου διεγείρει τη θέληση της αμαρτίας, η οποία όταν είναι πιο δυνατή από τη θέλησή μας, μας εμποδίζει να νιώσουμε την παρουσία του Θεού μέσα μας. Ο Θεός δεν μπαίνει σε μια καρδιά που δεν τον θέλει. Ο Δαβίδ γράφει, πως νιώθει τον Κύριον, να στέκεται στα δεξιά του και να τον φυλάει για να μην πέσει. Αυτό σημαίνει ότι ο Δαβίδ προσευχόταν διαρκώς και ζητούσε τη βοήθεια του Θεού. Ο ίδιος έγραψε τους στίχους αυτούς: «Συ, Κύριε, φυλάξαις ημάς και διατηρήσαι ημάς. Σώσον με, Κύριε, ότι εκλέλοιπεν όσιος». Ο Δαβίδ παρακαλεί τον Θεό, να τον σώσει, γιατί ουδείς, ούτε ο άγιος, σώζεται με τις δικές του δυνάμεις.
