*Του Ιωάννη Θ. Γωγουβίτη
Καθισμένος μπροστά στο παράθυρο του σπιτιού μου, τις πρώτες απογευματινές ώρες, πριν από λίγες μέρες, βλέπω τους περαστικούς διαβάτες να πηγαινοέρχονται στον δρόμο, αμίλητοι και βιαστικοί, τρέχοντας για τις δουλειές τους (που δεν τελειώνουν ποτέ).
Για μια στιγμή σκέφτηκα να φύγω για λίγο από την πόλη, μακριά από την οχλοβοή, τον θόρυβο και την ταραχή. Αποφάσισα και πήγα στο ορεινό χωριό το Μεγαλόβρυσο, για να ξεκουραστώ. Όταν έφτασα εκεί, τα βρήκα όλα ήσυχα και ήρεμα, παντού σιγή, ούτε φωνή. Ο ουρανός καταγάλανος, η θάλασσα απέναντι γαληνεμένη και η φύση ολοκάθαρη. Ντυμένη με την κίτρινη φορεσιά της, από το πυκνό φύλλωμα των δένδρων, που έχουν πέσει σαν φτερά και σαν πούπουλα, επάνω στη γη. Μόλις αντίκρισα αυτό το θέαμα, μου ‘ρθαν στο μυαλό μου τα συγκινητικά λόγια του όμορφου τραγουδιού. «Έτσι είναι η ζωή παιδί μου, έτσι είναι η ζωή, σαν λουλούδι που φυλλορροεί». Τα σπίτια όλα παντέρημα, βαριά κλειδωμένα, μανταλωμένα και οι αυλές χορταριασμένες. Το σχολείο με το όμορφο διδακτήριο, κλειστό, βουβό, ορφανό.
Χωρίς τις αγγελικές φωνές των παιδιών, που κελαηδούσαν και βοούσαν σαν ένα απέραντο μελισσολόι, σε όλο το χωριό. Η όμορφη εκκλησιά, με το πέτρινο ψηλό καμπαναριό και τη βαριά καμπάνα με τον γλυκό της ήχο, δεν χτυπά το πρωί για τον όρθρο και το απόγευμα για τον εσπερινό.
Τι κρίμα! «Χτυπάς καμπάνα του παπά και το σταυρό μου κάνω, με σένα αρχίζω τη δουλειά, με σένα σταματάω». Οι δρόμοι και τα σοκάκια με τα όμορφα γυαλιστερά καλντερίμια έμειναν αδιάβατα και δεν ακούγεται το ποδοβολητό των ζώων, από τα μουλάρια, τα άλογα και τα γαϊδούρια. Στις ράχες του βουνού, δεν βόσκουν τα ζωντανά, ούτε ακούγεται η φλογέρα του τσοπάνη πουθενά. «Γλυκιά η φλογέρα του βοσκού απ’ την πλαγιά εκεί πέρα, στέλνει γλυκό χαιρετισμό, στο φως και στην ημέρα». Τώρα έπαψε, μόνο τα μουγκρίσματα από τα άγρια θηρία και τα ουρλιαχτά, γεμίζουν τον αέρα. Πού είναι εκείνα τα χρόνια τα παλιά, με τα χιλιάδες γιδοπρόβατα που βοσκούσαν εκεί ψηλά στους λόφους, στα λαγκάδια, στις ρεματιές, στα πράσινα λιβάδια και έδιναν ένα πλούσιο και μεγάλο εισόδημα στο χωριό.
Όλα αυτά δεν υπάρχουν σήμερα, ο κόσμος τα εγκατέλειψε. Τα άφησε και κατέβηκε στις πόλεις, για μια καλύτερη ζωή. Πού είναι τα περασμένα εκείνα χρόνια με τη συγκομιδή (καρύδια –κάστανα) και το πανηγύρι των μήλων! Τα φιρίκια που τα μάζευαν τώρα μέχρι του Αγίου Δημητρίου και μοσχοβολούσαν και ευωδίαζαν τα σπίτια από την πλούσια μυρωδιά τους, γιατί το φιρίκι είναι ο βασιλιάς των μήλων. Δεν παράγονται πια. Τα χωράφια έμειναν χέρσα και μπαΐρια και τα οπωροφόρα δέντρα έμειναν απεριποίητα. Οι χωρικοί προτίμησαν την πόλη για να καλοπεράσουν, να καζαντίσουν και να πλουτίσουν. Μα δεν τα κατάφεραν όλοι. Βρήκαν δυσκολίες, γιατί η ζωή στις πόλεις είναι πολυσύνθετη, ενώ στα χωριά είναι απλή. Έγιναν λιποτάκτες του παραδείσου. Ποιος ξέρει θα γυρίσουν πάλι πίσω; Ας προσευχηθούμε και ας ευχηθούμε, να αγαπήσουν οι νέοι μας την ύπαιθρο και όσοι κατάγονται από χωριά, να ξαναγυρίσουν στην παλιά τους φωλιά, για να ζήσουν ήσυχα, ευλογημένα, χαρούμενα και ευτυχισμένα.
Από τον απογευματινό αυτό περίπατο έμεινα πολύ ευχαριστημένος, γιατί ανέπνευσα το οξυγόνο, δροσίστηκα από τον καθαρό αέρα του βουνού, ξεκουράστηκα, ηρέμησα από το ήσυχο περιβάλλον και αναζωογονήθηκα. Ονειροπόλησα για αρκετή ώρα και απόλαυσα το ηλιοβασίλεμα όταν ο ήλιος γέρνοντας προς τη δύση, κρύφτηκε πίσω από το βουνό αποχαιρετώντας μας, για να παραχωρήσει τη θέση του στο φεγγάρι, που σε λίγο θα προβάλει στρογγυλό, χρυσό, για να φωτίζει στης νύχτας το σκοτάδι. Έζησα όμορφες μαγικές στιγμές ονειρεμένες και ένιωσα ανεπανάληπτες στιγμές χαράς και ευφροσύνης. Στεναχωρημένος όμως και απογοητευμένος, από την κατάντια στην οποία βρίσκεται τη σημερινή εποχή, η ύπαιθρος. Η ελληνική αυτή ευλογημένη γωνιά της γης, που της αξίζει να κατοικείται από ανθρώπους και να κοσμεί την πατρίδα μας και την ελληνική κοινωνία.
* Ο Ιωάννης Θ. Γωγουβίτης είναι εκπαιδευτικός
