Από τον Κων/νο Τσιρονίκο
Στη μεταμοντέρνα εποχή μας τα γηρατειά αντιμετωπίζονται όπως τα παλιά αντικείμενα. Που δεν τα χρησιμοποιούμε πια, γιατί τα βαρεθήκαμε ή γιατί πέρασε η μόδα τους. Αυτά τα πετάμε στον δρόμο και στην καλύτερη περίπτωση τα πηγαίνουμε σε κάποιο κέντρο κοινωνικής υποστήριξης.
Έτσι δυστυχώς καταντά και η ανθρώπινη αξία. Σαν τεστ. Σαν πράγμα που θέλουμε, όσο το δυνατόν γρηγορότερα να το ξεφορτωθούμε.
Γι’ αυτό, σήμερα, τα γηρατειά αναδεικνύονται σε μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα. Γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος μεγαλώνει και γερνάει χωρίς πνευματική πορεία και καλλιέργεια του εσωτερικού του. Χωρίς συναισθήματα και αξίες προάσπισης της ανθρώπινης ζωής.
Γι’ αυτό έχει εκλείψει και ο σεβασμός προς το γήρας. Αυτός που υπήρξε πανάρχαια ιδέα. Δείγμα του κλασικού μας πολιτισμού. Περίτρανη απόδειξη αυτού αποτελεί σχετική αναφορά στα απομνημονεύματα του Ξενοφώντα. Σ’ αυτά αναφέρεται νόμος των Αθηνών με τον οποίο απαγορευόταν η άσκηση δημοσίου λειτουργήματος σε όσους δεν είχαν προηγουμένως εκπληρώσει το χρέος τους προς τους γέροντες γονείς τους.
Αλλά και ο χριστιανισμός σ’ όλη την πορεία του αντιμετώπισε τα γηρατειά με υπερβάλλοντα σεβασμό. Ιδιαίτερα δε για τους φτωχούς και ασθενείς γέροντες που δεν είχαν συγγενείς ανέπτυξε για πρώτη φορά στην ιστορία σε οργανωμένη μορφή τον θεσμό των γηροκομείων. Ο σεβασμός και η συμβολή της αξίας του παππού και της γιαγιάς στη σωστή ανάπτυξη της οικογένειας υπήρξε διαχρονικό συστατικό του θείου κηρύγματος της Εκκλησίας μας. Η ύπαρξη αυτών στην οικογένεια συμβάλλει ακόμα περισσότερο στη συνοχή της. Ο σεβασμός προς αυτούς από τα παιδιά και τα εγγόνια τους γίνεται δημιουργός μιας ηθικής τάξης που περνά στις επόμενες γενιές. Αυτή μπορεί να αποτελέσει ισχυρό ανάχωμα σε κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης και υπονόμευσης του οικογενειακού θεσμού.
Σε μια ημέρα που τιμώνται τα γηρατειά και εντυπωσιάζει η εξέλιξη της επιστήμης για την ποιοτική παράταση της ανθρώπινης ζωής προβάλλεται το τραγικό ερώτημα: Γιατί να συμπεριφερόμαστε τόσο ανάρμοστα στην Τρίτη Ηλικία; Γιατί οι γέροντες και οι γερόντισσες, αρκετές φορές, να έχουν την τύχη των παλαιών αντικειμένων; Πετώντας τους – για να ησυχάσουμε – σε κάποιο «ίδρυμα» ή «οίκο ευγηρίας»; Και το χειρότερο όλων είναι να οδηγούμαστε σε αποτρόπαιες πρακτικές ευθανασίας, που αποτελούν ύβρη για την ανθρώπινη ζωή. Αυτή που αποτελεί θεόσδοτο δώρο. Που δεν έχει κανείς το ηθικό δικαίωμα να την αφαιρέσει στον βωμό ενός «αξιοπρεπούς τέλους».
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο θα πρέπει να τονίσουμε και πάλι τη σεμνότητά μας και τον σεβασμό μας απέναντι στα γηρατειά. Το αξίζουν πολύ. Γι΄ αυτό και πρέπει να μελετάμε και να ακούμε τις θεόσοφες συμβουλές τους, που δείχνουν τον δρόμο της υγιούς ανάπτυξης και πορείας της σύγχρονης οικογένειας.
Γι’ αυτό τον λόγο η 1η Οκτωβρίου είναι ημέρα χρέους, που έχουμε στην Τρίτη Ηλικία. Στα γηρατειά. Αυτό που θα μας βάζει ακριβώς απέναντι σε κάθε προσπάθεια υποτίμησης της ανθρώπινης αξίας. Σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής μας.
Μια τέτοια συμπεριφορά αποκτά ιδιαίτερη σημασία στις μέρες μας. Γιατί ζούμε σ’ έναν κόσμο τελείως απογυμνωμένο από αξίες και ιδανικά. Που υποφέρει από μοναξιά και έλλειψη στοργής και αγάπης. Σε μια κοινωνία που κυριαρχείται από τον ατομισμό και την εκμετάλλευση, όπου ο σταυρός της θυσίας της αγάπης είναι η μόνη ελπίδα για τη ζωή και το μέλλον μας.
Αυτήν την αγάπη θα πρέπει να προσφέρουμε στα γηρατειά. Για να βρει ο κόσμος τη θεϊκή αρμονία. Το ηθικό νόημα της ζωής. Το συνδεδεμένο με τη θυσία της αγάπης προς όλους και ιδιαίτερα στους συνανθρώπους μας της Τρίτης Ηλικίας. Τα περήφανα γηρατειά.
