Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
«Νέα επαχθή… μέτρα κατά των συνήθων υποζυγίων!». Η συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας διακατέχεται εδώ και πολύ καιρό - από αισθήματα απογοήτευσης, απαισιοδοξίας, οργής, φόβου, αγανάκτησης και έλλειψης εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση και στο πολιτικό σύστημα, αφού δεν ανατρέπονται βασικές υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με την υπογραφή του Μνημονίου. Οι διεθνείς οργανισμοί τύπου ΔΝΤ, που βάσει της εμπειρίας μέχρι σήμερα, σε όποια χώρα και αν μπουν, κυβερνούν αυτοί και όχι οι εθνικές κυβερνήσεις, γιατί εγγυώνται αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των δανειστών και όχι των οφειλετών. Δεν είναι τυχαία βέβαια η δήλωση του μεγάλου «σοσιαλιστή» πρώην γεν. διευθυντή του ΔΝΤ κ. Στρος Καν «όσο νωρίτερα φύγουμε, τόσο καλύτερα θα είναι για όλους», επομένως και για μας! Γι’ αυτό η κυβέρνηση παίρνει μέτρα που επιβάλλει η λογική του Μνημονίου, του ΔΝΤ, της ΕΕ και των αγορών χωρίς διέξοδο, όμως από τη λιτότητα. Παρόλα αυτά το χρέος της χώρας από 320 δισ. ευρώ που ήταν τον περασμένο χρόνο θα γίνει 400 δισ. το 2013. Η χρηματοδότηση των δανειακών υποχρεώσεων με νέα δάνεια αυξάνει, όπως είναι φυσικό, και πολλαπλασιάζει το χρέος. Και βέβαια οι πιστωτές αξιώνουν από την κυβέρνηση, όπως και από κάθε κυβέρνηση, να εξασφαλίσουν τα κεφάλαιά τους και να είναι ικανή να καταβάλει τα τοκοχρεολύσια. Δυστυχώς οι δεσμεύσεις του Μνημονίου είναι πολλές για τους επόμενους μήνες προκειμένου να δοθεί η επόμενη δόση και τα μέτρα, όπως γράφεται στον ελληνικό Τύπο, είναι πολύ πιο επώδυνο από τα μέτρα που έχουν υλοποιηθεί μέχρι σήμερα. Οι αυξήσεις στους άμεσους και έμμεσους φόρους, η διαρκής λιτότητα, η ανεξέλεγκτη ακρίβεια, το πάγωμα μισθών και συντάξεων, ιδιαίτερα οι περικοπές στις συντάξεις, επιδεινώνουν το βιοτικό μας επίπεδο και ίσως κάποιοι να μην μπορούν από τους Έλληνες πολίτες να αντιμετωπίσουν με αξιοπρέπεια τις άμεσες ανάγκες της ζωής τους και θα υποχρεωθούν να ζουν μέσα στη δυστυχία. Αξιώνει η Τρόικα ενημέρωση από το Υπουργείο Οικονομικών
- κάθε φορά - για το επίπεδο των μισθών και επιδοματικών παροχών στις υπηρεσίες του Δημοσίου, χωρίς να μπορεί να αποκλείσει κανένας και νέες δυσμενείς επιπτώσεις στους συνταξιούχους του Δημοσίου στο μέλλον. Ήδη συμφωνήθηκε από κοινού στην κατάργηση των επιδομάτων θέσης ευθύνης 13ου και 14ου μισθού, αλλά και το οικογενειακό επίδομα να παρέχεται βάσει εισοδηματικών κριτηρίων. Επίσης και στα επικουρικά ταμεία η Τρόικα επεμβαίνει καθοριστικά. Ήδη το Μ.Τ.Π.Υ. κατάργησε το δώρο, ως αντιστάθμιση της μείωσης του βοηθήματος. Με εντολή της Τρόικας στη συνέχεια ολοκληρώθηκαν οι μελέτες για τα επικουρικά ταμεία και κάθε ταμείο αξιολογήθηκε από την ίδια ξεχωριστά. Και εφόσον κρίθηκε - τελικά - ότι δεν είναι βιώσιμο, το Μνημόνιο ορίζει ρητά, ότι δεν μπορεί να επιδοτηθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό. Όλα κινούνται στη σφαίρα του Μνημονίου, ώστε μέχρι το 2060 η συνταξιοδοτική δαπάνη να μην υπερβαίνει το 2,50% του ΑΕΠ. Τα μέτρα αυτά ως γνωστόν, επιβάλλει και εφαρμόζει το ΔΝΤ στις χώρες που έχουν προσφύγει σε αυτό. Οι συνέπειες είναι επώδυνες. Είναι μέτρα αντιλαϊκά, αντικοινωνικά και αντιαναπτυξιακά! Για αυτό ο χρόνος που πέρασε ήταν ίσως ο κρισιμότερος της δεκαετίας. Είναι ο χρόνος στον οποίο έγιναν σημαντικές ανατροπές σε κεκτημένα δικαιώματα και ριζικές αλλαγές, που επηρεάζουν πολύπλευρα τη ζωή μισθωτών και συνταξιούχων αλλά και πολλών άλλων κλάδων εργαζομένων του ευρύτερου δημοσίου τομέα με το νέο ασφαλιστικό σύστημα, που παγώνει και περικόπτει «αβασάνιστα» μισθούς και συντάξεις.
Για αυτόν τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας και την υπαγωγή της στο 62ο διεθνή οικονομικό έλεγχο, δεν ευθύνονται ασφαλώς, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι του Δημοσίου και των άλλων κλάδων εργαζομένων. Αυτοί, οι μικρομεσαίοι εισοδηματίες, είναι τα «θύματα» της ιστορίας… των εκάστοτε κυβερνήσεων - σε ανάλογες οικονομικές κρίσεις - και οι «θύτες» διαφεύγουν, όπως πάντα, βρισκόμενοι στο απυρόβλητο. Το δυστύχημα όμως είναι ότι τον λογαριασμό θα τον πληρώσουμε όλοι μαζί, δηλαδή «χορτασμένοι… και πένητες…», «διεφθαρμένοι… και μη διεφθαρμένοι!». Κι αυτό, ό,τι χειρότερο! Και άδικο! Όμως, η εκάστοτε πολιτεία, έχει την κύρια ευθύνη πρωτίστως - ας μην το ξεχνάμε - για την πιστή τήρηση και εφαρμογή της απόδοσης δικαιοσύνης προς τους πολίτες της. Οφείλει, λοιπόν, η κυβέρνηση να μην «κωφεύει» στα μηνύματα της κοινωνίας κι ούτε να παριστάνει την «τυφλή» στα όσα διαδραματίζονται σε βάρος της πλειονότητας του ελληνικού λαού και γενικότερα της χώρας. Οι Έλληνες είναι λαός περήφανος - στο σύνολό τους - αγαπώντας πατρίδα και έθνος. Μην προκληθεί, που παντοιοτρόπως μόνο, γιατί, τότε «αλίμονο…» σ’ εκείνους, που τον περιφρονούν.
