Του Κώστα Γιαννούλα
Αφορμή για τις σκέψεις, που ακολουθούν, στάθηκε δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, σύμφωνα με το οποίο αρκετοί απ’ τους σημερινούς φοιτητές λόγω της οικονομικής κρίσης και της δυσκολίας να σηκώσουν το βάρος των εξόδων ενοικίασης κατοικίας αναζητούν συγκάτοικο, προκειμένου να το μοιράζονται και να είναι έτσι αντιμετωπίσιμη η κατάσταση.
Με την πρώτη ματιά στο ρεπορτάζ μελαγχόλησα, γιατί νομίζοντας πως αναζητούν συγκάτοικο για συγκατοίκηση στο ίδιο δωμάτιο, θυμήθηκα τα δικά μου φοιτητικά χρόνια, όταν οι άποροι συμφοιτητές μου – και ήμασταν πολλοί – για τους ίδιους λόγους κατ’ αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζαμε τις οικονομικές δυσκολίες των οικογενειών μας ενώ από προσωπική εμπειρία ξέρω καλά τί σημαίνει στα 18 με 22 σου να μοιράζεσαι το ίδιο δωμάτιο με κάποιον άλλον.
Διαβάζοντας, όμως, πιο προσεκτικά το ρεπορτάζ διαπίστωσα ότι ο δημοσιογράφος θεωρούσε είδηση σημαντική το να συγκατοικούν συμφοιτητές στο ίδιο μεν σπίτι αλλά σε ξεχωριστό δωμάτιο ο καθένας και αναρωτήθηκα, πού είναι η είδηση, αφού μια τέτοια συγκατοίκηση θεωρείται πολύ φυσική και αποτελεί πεπατημένη πολλών χρόνων για πάρα πολλούς κοινούς θνητούς και όχι κατ’ ανάγκην άπορους.
Θέλοντας και μη πέρασαν απ’ το μυαλό μου και άλλες σκέψεις. Εντάξει! Ο δημοσιογράφος αναζητά την είδηση και ερμηνεύει τα γεγονότα με βάση και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αναλογιζόμενος, όμως τα αίτια που μας οδήγησαν στη σημερινή οικονομική κρίση, έφερα στο νου μου τις μεγάλες ευθύνες γονιών της γενιάς μου, οι οποίοι στην προσπάθειά μας να περάσουν τα παιδιά μας καλύτερα εφηβικά και φοιτητικά χρόνια απ’ τα δικά μας κάναμε το λάθος, παρότι δε μας περίσσευαν, να εξασφαλίζουμε σ’ αυτά και του πουλιού το γάλα, ακόμη και αυτοκίνητο κάποιες φορές, δημιουργώντας γύρω τους ένα ψεύτικο παράδεισο. Αν κρίνουμε, μάλιστα, εκ του αποτελέσματος, κακό τους κάναμε, επειδή δεν έμαθαν έγκαιρα να παλεύουν και να ζουν και στερημένα, γι’ αυτό και σε περιόδους κρίσης σαν αυτή, που διανύουμε, πολλά απ’ αυτά κιοτεύουν, σηκώνουν τα χέρια τους και δυσκολεύονται να αναλάβουν ευθύνες και να πάρουν πρωτοβουλίες, συνηθισμένα καθώς είναι στην καλοπέραση και στην εύκολη ζωή.
Ήμουν και παραμένω της άποψης ότι τα παιδιά μας πρέπει να γνωρίζουν και να συμμετέχουν με τον τρόπο τους στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, που απασχολούν την οικογένειά τους, και να τα θωρακίζουμε έτσι, ώστε να είναι σε θέση, όταν ενηλικιωθούν, ν’ αντιμετωπίζουν μόνα τους δύσκολες καταστάσεις. Ακόμη, μάλιστα, και οι εύποροι γονείς για λόγους παιδαγωγικούς καλό είναι να μην βιάζονται να εξασφαλίζουν με τη σέσουλα αλλά με μέτρο τα αγαθά στα παιδιά τους, αν θέλουν να τα προετοιμάσουν σωστά για το στίβο της ζωής, γιατί οι καιροί αλλάζουν και δεν ξέρουμε, τί μπορεί να συμβεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη.
Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι για να απολαύσουμε ένα φαγητό, πρέπει πρώτα να πεινάσουμε, και για να εκτιμήσουμε τα προσφερόμενα αγαθά, πρέπει να δοκιμάσουμε πρώτα, τι σημαίνει στέρηση και να ιδρώσουμε τη φανέλα μας, για να τα αποκτήσουμε ή για να τα διατηρήσουμε.
Ως εκ τούτου στους δύσκολους καιρούς, που περνάμε, η φοιτητική συγκατοίκηση, έστω και στο ίδιο δωμάτιο αν χρειασθεί, το φαγητό, έστω και μερικώς υποβαθμισμένο, στη φοιτητική λέσχη ή στο σπίτι και όχι πληρωμένο στο εστιατόριο, η σωστή χρήση του κινητού και το κόψιμο του τσιγάρου, το φραπεδάκι και το ποτό σε σπίτια συμφοιτητών εκ περιτροπής και όχι συνεχώς στα μπαράκια, η στέρηση των διακοπών και η εργασία, όπου αυτή είναι εφικτή, παράλληλα με τις σπουδές, μπορούν να συμβάλλουν στο να μην είναι απαγορευτική η φοιτητική ζωή για κανένα απ’ τα Ελληνόπουλα, ακόμα και επιλέγοντας σχολή μακριά απ’ το σπίτι του.
Άλλωστε, κάπως έτσι σπουδάσαμε και σταδιοδρομήσαμε στη ζωή μας πολλοί απ’ τη γενιά μου και, «δόξα τω Θεώ», την πήγαμε, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, εκεί που θέλαμε. Και επειδή πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών εξετάσεων εύχομαι στους νέους φοιτητές «καλή σταδιοδρομία» και να μην ξεχνούν ότι η φοιτητική ζωή είναι άκρως ενδιαφέρουσα και αξίζει τον κόπο να τη ζήσει κανείς έστω και στερημένα.
