Του Κων/νου Τσιρονίκου
Βαρύς ο απολογισμός της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης και των σκληρών οικονομικών μέτρων που επέβαλε η παρούσα κυβερνητική πολιτική. Θύματα οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και οι χιλιάδες απολυμένοι του ιδιωτικού τομέα. Που τα έχασαν όλα. Που βρέθηκαν, από τη μια στιγμή στην άλλη, διωγμένοι απ’ τις δουλειές τους. Τελείως απροστάτευτοι από έλλειψη στοιχειώδους κρατικής φροντίδας.
Μου έχει μείνει αξέχαστη η τηλεοπτική εικόνα, δύο προσώπων, που εξέπεμπε ιδιωτικό κανάλι παραμονή των εγκαινίων της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης. Από τη μια ενός συνδικαλιστή, εκπροσώπου των αστυνομικών υπαλλήλων, ο οποίος δικαίως διεμαρτύρετο για τη μείωση των αποδοχών τους. Από την άλλη η δραματική έκκληση για κοινωνική δικαιοσύνη ενός απολυμένου και μάλιστα πολύτεκνου του ιδιωτικού τομέα. Που έχασε τη δουλειά του και μαζί μ’ αυτή το μέλλον των παιδιών του.
Αυτοί, δυστυχώς, είναι μερικοί από τους πρωταγωνιστές του δράματος της ελληνικής κοινωνίας. Αυτής της λαίλαπας, που χτυπά αδιάκριτα. Ανελέητα. Χωρίς οίκτο και δισταγμό. Που δεν βάζει διαβαθμίσεις και όρια. Που δημιουργεί «λαβωμένους και σκοτωμένους». Σαν τον απολυμένο ιδιωτικό υπάλληλο, που δεν τον νοιάζεται κανείς. Αφού δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα απαραίτητα προς το ζήν. Να ανταποκριθεί στα έξοδα της οικογενείας του και των παιδιών του. Καταστρέφοντας έτσι το μέλλον τους. Όχι με δική του ευθύνη, αλλά άλλων. Που τόσα χρόνια μας κυβέρνησαν κατά τρόπον σπάταλο και ληστρικό. Άδικο και αντιπαραγωγικό. Βάζοντας, ως υποθήκη τη ζωή των παιδιών μας. Τα κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας. Για να φανούμε «αξιόπιστοι» στους δανειστές μας. Για να μην «φτωχύνουμε». Χάνοντας τα πάντα. Και κυρίως την εθνική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Σ’ αυτήν την επέλαση της δυσβάσταχτης κοινωνικής και οικονομικής λαίλαπας τραγική φιγούρα ο απολυμένος ιδιωτικός υπάλληλος. Ο δυστυχώς και εγκαταλειμμένος της κρατικής φροντίδας και του ελέους των εχόντων. Θύμα της παντελούς έλλειψης της αλληλεγγύης των άλλων. Των καλοβολεμένων. Των καλώς αμειβομένων. Που αρνούνται σθεναρά οποιαδήποτε περαιτέρω μείωση των υψηλών αποδοχών τους. Που θεωρούν εξαιρετικά βαρύτιμη την δική τους εργασία. Μη νοιαζόμενοι για τους χιλιάδες άνεργους του ιδιωτικού τομέα. Θύματα της τροϊκανής πολιτικής και της δικής μας.
Αυτοί λοιπόν είναι οι βολεμένοι του συστήματος. Που τους ανέδειξε στην ύψιστη βαθμίδα της οικονομικής αμοιβής. Για να γίνει καλύτερο το κράτος. Που, όμως, έγινε χειρότερο. Δυστυχώς, αυτό το κράτος στην παρούσα κρίση αυτούς προσέχει περισσότερο. Μην τους κακοκαρδίσει. Μην τους μειώσει επιπλέον τις υψηλές αποδοχές τους. Ενώ αφήνει στο έλεος του Θεού τους χιλιάδες απολυμένους του ιδιωτικού τομέα. Ένα κακό πολύ μεγάλο. Που δεν μπορεί να το χωρέσει καμία λογική και ηθική. Που δεν το συγχωρεί κι ο ίδιος ο Θεός.
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να ρωτήσω τους κυβερνώντες: Πώς τους χωρά αυτή η αδικία; Πώς δε ραγίζει η καρδιά τους από την άδικη και ανελέητη αυτή πολιτική; Που δεν αφήνει κανένα σημάδι ξαστεριάς στους κατατρεγμένους και απολυμένους;
Ας συνέλθουμε, επιτέλους, και ας δούμε ανθρώπινα και ταπεινά αυτούς τους ανθρώπους. Τις οικογένειες και τα παιδιά τους. Για να μην χαρακτηριστεί σκληρή και άκαρδη η σημερινή γενιά των πολιτικών και κυβερνώντων, απέναντι στους χιλιάδες άνεργους της Πατρίδας μας και στο μέλλον των παιδιών τους.
