Του Γιάννη Μήτσιου
Φυσικός - Νομικός
Είναι γνωστό ότι ο απαράβατος, ο Δρακόντειος νόμος της οικονομίας είναι ένας και εκφράζεται με την εξίσωση: Εσοδα = έξοδα + επένδυση. Ο νόμος αυτός ισχύει για τους πάντες: Ατομα, νοικοκυριά, επιχειρήσεις, κράτη. Είναι ακόμη γνωστό ότι τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα η παράβαση του νόμου αυτού ήταν σχεδόν καθολική, κατά συρροή και κατ΄ εξακολούθηση. Τα έξοδα ήταν περισσότερα από τα έσοδα και η διαφορά καλυπτόταν με δανεικά. Οι τράπεζες χορηγούσαν αφειδώς δάνεια. Στεγαστικά, διακοποδάνεια, γαμοδάνεια, και κάθε είδους δάνεια. Αν κάποιος ήταν αδιάφορος τον έπαιρναν τηλέφωνο, ακόμη και σε ώρες κοινής ησυχίας, να του θυμίσουν τι χάνει… Ετσι, οι τσέπες των Ελλήνων ήταν γεμάτες, η οικοδομική δραστηριότητα και τα συναφή επαγγέλματα βρίσκονταν σε έξαρση, οι πωλήσεις των καταστημάτων όλων των ειδών, από πολυτελή ενδύματα μέχρι πολυτελή αυτοκίνητα πήγαιναν πολύ καλά, οι τουριστικοί προορισμοί, θερινοί και χειμερινοί ήταν κατάμεστοι και όλα πήγαιναν μέλι - γάλα.
- Όμως, όπως ήταν φυσικό, δεν γίνεται να παραβαίνεις ασύστολα τον νόμο, δεν μπορείς να ζεις διαρκώς με δανεικά. Ηρθε κάποτε ο λογαριασμός και ήταν πολύ αλμυρός. Η πολιτική ηγεσία, που όλα αυτά τα χρόνια κόμπαζε για την ευημερία των Ελλήνων, σαν έργο δικό της, σήμερα έβαλε την ουρά στα σκέλη και ο ένας ρίχνει τα βάρη στον άλλον. Η πλειονότητά τους, πάντως, υποστηρίζει ότι για το ξεπέρασμα της κρίσης απαιτείται η λήψη μέτρων. Τέτοια είναι η εξυγίανση των δημοσιονομικών, η βελτίωση της διοικητικής μηχανής, η πάταξη της διαφθοράς, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και άλλα παρόμοια. Όλα αυτά, ωστόσο, για να πραγματοποιηθούν απαιτούν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, οι οποίες πρέπει να προέλθουν εκ των άνω με θέσπιση και εφαρμογή κατάλληλων νόμων. Για όλα αυτά είναι λογικό να υπάρχουν αντιδράσεις επειδή ανατρέπουν τον τρόπο ζωής σε πολλούς, αλλάζουν ήθη και συνήθειες και έρχονται σε αντίθεση με κατεστημένα συμφέροντα και οργανωμένες συντεχνίες.
- Στη νεότερη ιστορία του ελληνικού κράτους οι εμπειρίες που έχουμε από ανάλογες προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις δεν είναι ενθαρρυντικές: Ο Ιωάννης Καποδίστριας, προσπαθώντας να επιβάλει τον νόμο πάνω απ΄ τα συμφέροντα των κλεφταρματολών και των κοτσαμπάσηδων, είχε οικτρό τέλος.
Ο Χαρίλαος Τρικούπης, αρνούμενος την οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων και ρίχνοντας το βάρος των ενεργειών του στην ανάπτυξη των υποδομών και την οργάνωση της κρατικής μηχανής, τελικά δεν εξελέγη ούτε βουλευτής. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις, βοηθήθηκε από τις επιτυχίες στην επέκταση της χώρας, αλλά τελικά μπλέχτηκε σε κομματικές αντιπαραθέσεις με αποτέλεσμα το έργο του να μείνει ημιτελές. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο και τον εμφύλιο πόλεμο όλες οι προσπάθειες ήταν δειλές και εποσπασματικές και η Ελλάδα στηριζόταν στην καλοσύνη των ξένων: Στο σχέδιο Μάρσαλ, στη μετανάστευση, στις επιδοτήσεις και στα δανεικά, έως ότου έφτασε μπροστά της το φάντασμα της χρεοκοπίας σε όλο το ανατριαστικό του μεγαλείο.
- Τώρα πια τα ψέματα τελείωσαν. Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε αλλαγές και να πάρει μέτρα με αποφασιστικότητα και τόλμη. Το δύσκολο είναι ότι η πολιτική ηγεσία δεν έχει το σθένος να πάρει ανάλογα μέτρα. Οι μισοί ταγοί μας δεν τολμούν, οι άλλοι μισοί αντιδρούν και για πολλούς νόμος είναι το θράσος του κάθε τραμπούκου. Το τι γίνεται με τον νομο 4009/2011 για τα πανεπιστήμια που τον ψήφισαν 253 βουλευτές αλλά κάποιοι νεόκοποι κοτσαμπάσηδες αρνούνται να τον εφαρμόσουν, βεβαιώνει του λόγου το αληθές.
- Το 1890, ο Ανδρέας Λασκαράτος έγραφε: «Τα έθνη έχουν κι εκείνα τη νηπιότητά τους. Φέρνουν στον εαυτόν τους όλον τον χαρακτήρα των νηπίων. Τα ζητούμενά τους είναι άστατα, οι απαιτήσεις τους γελοίες, τα κινήματά τους ανέμυαλα, ακροσφαλή, επικίνδυνα. Είναι ανέμυαλα σαν όλα τα νήπια, έως ότου ή βάνει μυαλό ή γκρεμίζεται από τον βράχο».
- Η εικόνα που εμφανίζει η σημερινή Ελλάδα σε κάνει να αναρωτιέσαι: Αραγε, 191 χρόνια από την ίδρυσή του, το νεοελληνικό κράτος μήπως δεν ενηλικιώθηκε ακόμα;
