Του Κώστα Γιαννούλα
Τα προβλήματα και τα αδιέξοδα, που αντιμετωπίζει η πατρίδα μου, είναι τόσα πολλά, που κάνουν επίκαιρη και πάλι τη ρήση του ποιητή, «όπου κι αν σταθώ, η Ελλάδα με πληγώνει». Και επειδή έχουν επισημανθεί πολλάκις και κατά κόρον οι αδυναμίες της μέχρι σημείου, που έχει κουραστεί ο κόσμος να τις ακούει χωρίς, ωστόσο, αυτές ν’ αντιμετωπίζονται εμπράκτως, να πώς εγώ ονειρεύομαι τη χώρα μου.
Θέλω αυτή να ξεπεράσει, όσο γίνεται πιο γρήγορα, τα οικονομικά της προβλήματα, να σταθεί στα πόδια της και να συνεχίσει την πορεία της προς το μέλλον στηριγμένη κατά βάση στις δικές της δυνάμεις, χωρίς να ξοδεύει, πλέον, αυτή και ο λαός της περισσότερα απ’ όσα παράγει.
Όσο υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση και κοινή ευρωπαϊκή προοπτική, να συνεχίσει απρόσκοπτα και χωρίς άλλους κλυδωνισμούς την ευρωπαϊκή της πορεία σε μια Ευρώπη ουσιαστικής αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού των λαών της μεταξύ τους και με τον δικό μας λαό να αποδέχεται συνειδητά ότι η πορεία αυτή εκτός από δικαιώματα έχει και υποχρεώσεις, όχι γιατί το θέλουν οι άλλοι αλλά εμείς οι ίδιοι.
Προκειμένου να στεριώσει και να λειτουργήσει καλύτερα η δημοκρατία στη γενέθλια γη της, να επικρατήσει στην καθημερινή μας ζωή, δημόσια και ιδιωτική, ο ουσιαστικός και ειλικρινής διάλογος, που εμπεριέχει θέση-αντίθεση αλλά και σύνθεση απόψεων και έκφραση διαφωνιών χωρίς ακρότητες και καταστροφικές συμπεριφορές, με σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς και στα όργανα, που τους στηρίζουν, αλλά και με τις συνεργασίες πολιτικών κομμάτων και συνδικαλιστικών παρατάξεων στην πρώτη γραμμή. Για τον σκοπό αυτό να δίνουν πρώτοι το καλό παράδειγμα οι πολιτικοί και οι πνευματικοί της ταγοί.
Να αποκτήσει, επιτέλους, ένα σταθερό εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς τα συνεχή «ράβε-ξήλωνε», που το κατάντησαν κουρελού.
Να απαλλαγεί απ’ τη γάγγραινα της γραφειοκρατίας, να γίνει πραγματικότητα ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα και να αποκτήσουν οι Έλληνες φορολογική συνείδηση τέτοια, ώστε να δέχονται αδιαμαρτύρητα και χωρίς τερτίπια να πληρώνει ο καθένας ανάλογα με το έχει του. Θα συνέβαλε, μάλιστα, ιδιαίτερα σ’ αυτό, αν προηγουμένως εξασφαλίζονταν για όλους τους Έλληνες ένα μίνιμουμ εσόδων, ικανό, αν μη τι άλλο, για την αντιμετώπιση των ανελαστικών τους δαπανών.
Να επανέλθει σ’ αυτή το αίσθημα της ασφάλειας των κατοίκων της, όπερ σημαίνει περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, επίλυσης του μεταναστευτικού προβλήματος και μαζί του αυτού της βίας και εγκληματικότητας. Γι’ αυτό και οι κοινωνικοί αγώνες θα πρέπει να διέπονται από κανόνες και να μην εκκολάπτονται μέσω αυτών παραβατικές συμπεριφορές, που θέτουν σε κίνδυνο περιουσίες και ζωές συμπολιτών μας.
Θεσμοί και δοκιμασμένες αξίες, που βοήθησαν και βοηθούν τον λαό μας να επιβιώνει παρά τις μακροχρόνιες δουλείες και άλλες επικίνδυνες καταστάσεις, να αποκατασταθούν ή να στηθούν στο βάθρο, που τους αξίζει, όπως η οικογένεια, η εκκλησία, το πατριωτικό φρόνημα, το φιλότιμο, ο λιτός τρόπος ζωής, η αποταμίευση, η αξιοκρατία και η ηθική συμπεριφορά στις μεταξύ μας σχέσεις, έχοντας ως οδηγό, το να μην κάνουμε στους άλλους, ό,τι δεν αρέσει να κάνουν οι άλλοι σ’ εμάς.
Να γίνουν όλες οι απαραίτητες εκείνες διαρθρωτικές αλλαγές και να έχει οργανωθεί το κράτος μας έτσι, ώστε να είναι σε θέση να εκμεταλλεύεται τη γεωπολιτική μας θέση, το πλούσιο υπέδαφός μας, το κλίμα, τον αέρα και το νερό και ό,τι άλλο αγαθό πλουσιοπάροχα μας χάρισε ο Θεός.
Αν, μάλιστα, βρεθεί τρόπος ν’ αντιμετωπισθεί, έστω και μερικώς, η ανισοκατανομή του πληθυσμού και η αστυφιλία, που τη δημιούργησε, με το να αγκαλιάσουνε και να εκμεταλλευτούνε περισσότερο και με πιο παραγωγικό τρόπο τη γη τους, μικρή ή μεγάλη, όσοι τη διαθέτουνε, επιστρέφοντας απ’ τα αστικά κέντρα στη γενέθλια γη τους, ίσως τότε θα μπορούσε η χώρα μου να καταστεί αξιοβίωτη και ν’ αντιμετωπίζει το μέλλον της με αισιοδοξία και πολύ λιγότερα προβλήματα.
Παραδέχομαι ότι αυτά, που ζητώ, φαίνονται πολλά• δεν είναι, όμως, τίποτε απ’ αυτά αδύνατο. Από μας εξαρτάται και κυρίως απ’ τους ταγούς μας, αν θα τα κάνουμε πραγματικότητα, μια που οι συνθήκες ειδικά την περίοδο, που διανύουμε, είναι πιο ώριμες από ποτέ για τις μεγάλες αλλαγές, που έχει ανάγκη ο τόπος.
Αν μη τι άλλο, το ευχόμαστε.
