Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΕΛΙΚΑ, άξιζε τον κόπο που κάποιοι, τις προηγούμενες δεκαετίες, γύριζαν με πούλμαν και σημαίες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. από πλατεία σε πλατεία και ξημεροβραδιάζονταν στα πολιτικά γραφεία για έναν διορισμό... Το «γλύψιμο» και το «φίλημα κατουρημένων ποδιών» απεδείχθη η καλύτερη επένδυση. Σήμερα, που το σύμπαν καταρρέει και 1.300.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα βρίσκονται «στον αέρα», όσοι επένδυσαν στους «Μαυρογιαλούρους» της μεταπολίτευσης και διορίστηκαν, εξακολουθούν ν’ απολαμβάνουν τα ευεργετήματα της επιλογής τους. Όχι απλώς, θα έχουν εφ’ όρου ζωής, τη δυνατότητα να (κάνουν ότι) εργάζονται... Αλλά, θα απειλείται με πτώση, όποια κυβέρνηση απειλεί με απόλυση μια ασήμαντη υποδιαίρεση του πληθυσμού τους!...
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, οι ίδιοι, ως ψηφοφόροι υπεράνω πελατειακού κράτους πλέον, μπορούν να αφορίζουν αυτούς που τους διόρισαν, μόνο και μόνο γιατί, όταν δυσκόλεψαν τα πράγματα, προκειμένου να επιβιώσει η χώρα (και οι ίδιοι) σκέφθηκαν να «θυσιάσουν» μερικούς απ’ αυτούς, λησμονώντας το «δούναι και λαβείν», που χαρακτήριζε ως το 2010 τη σχέση τους. Και, ως ενεργοί πολίτες πλέον, προστρέχουν στον επόμενο προστάτη τους, για ν’ απαλλαγεί, λέει, ο τόπος από το πελατειακό κράτος, που εξαιτίας της αδυναμίας του να υπάρχει πλέον, τους είναι άχρηστο!
Η ΤΡΑΓΙΚΗ κατάληξη της υπόθεσης της ΕΡΤ, στο παραπάνω συμπέρασμα οδηγεί. Κυβέρνηση τριών κομμάτων διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη, όταν χρειάστηκε να προφέρει θαρρετά τη φράση «απόλυση» σε δημοσίους υπαλλήλους. Είχε προηγηθεί η αδυναμία της να εκδιώξει ακόμη και επίορκους, την ώρα που 1.300.000 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα (μερικοί με πτυχίο ή ειδίκευση που θα ζήλευαν όσοι ρίχνουν πασιέντζες στις κρατικές υπηρεσίες), έχασαν τη δουλειά τους χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός!
ΜΙΑ από τις παλιές τηλεπαρουσιάστριες της ΕΡΤ, η Κέλλυ Σακάκου έγραψε στο Facebook για το θέμα της ΕΡΤ: «Εσένα άνεργε, απολυμένε του ιδιωτικού τομέα, σκέφτομαι αυτές τις ώρες! Σε κάλεσε ο εργοδότης σου μια μέρα και σου ανακοίνωσε την απόλυσή σου!... Έφυγες απελπισμένος, μια ζωή συντρίμμια σκέφθηκες, τι θα γίνουν τα παιδιά μου... Πήγες σπίτι και ίσως βρήκες έναν ώμο να ακουμπήσεις... Αλλά μέχρι εκεί! Ούτε συναυλίες για χάρη σου, ούτε ευαίσθητοι καλλιτέχνες, ούτε κόμματα, ούτε υστερίες, ούτε τσαμπουκάδες... »
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ όμως, δεν είναι το ποιος απολύεται αθόρυβα και ποιος μετά μουσικής... Το πρόβλημα είναι ποιος δικαιούται δουλειά σ’ αυτό τον τόπο και γιατί και ποιος όχι... Ποιος βρίσκεται ισοβίως στο «απυρόβλητο» (και με ποια προσόντα, βρε αδερφέ!) και ποιος και γιατί όχι... Εν τέλει, πώς γίνεται οι ευεργετημένοι του πελατειακού συστήματος (αυτοί που ψήφιζαν τους Μαυρογιαλούρους μόνο και μόνο γιατί διόριζαν) να απολαμβάνουν της ευεργεσίας και των πολεμίων τού εν λόγω συστήματος;
ΝΟΜΙΖΩ, ότι σε αυτόν τον τόπο, πριν η δικομματική (πλέον) κυβέρνηση παραδώσει πνεύμα και γίνει... διπτωματική, οφείλουμε να ξανασυστηθούμε... Θάναι μια καλή αρχή για να βρούμε την άκρη... Με τη σωστή έννοια την «άκρη» για να μην παρεξηγούμαστε!...
Υ.Γ. Δεν βρίσκονται όλοι στο δημόσιο, επειδή «έγλυψαν», ή «φίλησαν κατουρημένες ποδιές»... Ούτε όλοι ρίχνουν πασιέντζες... Προσωπικά, θα δεχθώ ότι πρόκειται για μια ΜΙΚΡΗ, ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ... Αλλά, δεν είναι ντροπή να έχει σταθερή δουλειά κι αυτή η ελάχιστη μειοψηφία, όταν στον ιδιωτικό τομέα άριστοι επαγγελματίες χάνουν τη δουλειά τους εν μία νυκτί; Όσοι λοιπόν εκρήγνυνται με τις γενικεύσεις (στις οποίες έχω διολισθήσει κι εγώ) ας σταματήσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα τον αγώνα τους κατά της αξιολόγησης... Θα είναι ένα μήνυμα κατανόησης προς τους συναδέλφους τους, εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα...
