Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Η νέα κρίση στην Κύπρο και το καινούργιο τεχνητό αδιέξοδο στην ευρωζώνη δεν είναι μόνο μια ακόμη ασκούμενη πίεση στον αδύναμο οικονομικά ευρωπαϊκό Νότο, αλλά ένα ακόμη νέο παγκόσμιο κερδοσκοπικό τραπεζικό παιχνίδι από τους καπιταλιστικούς – προωθητές ενάντια σε μια χώρα – καταθετικό πλυντήριο των μεγαλοεπιχειρηματιών, που κερδίζουν επί χρόνια επενδύοντας τα κεφάλαιά τους στις κυπριακές τράπεζες.
Η κρίση αυτή, που φυσικά έχει επίπτωση αυτή τη φορά στους Κύπριους πολίτες και ευρύτερα στην κυπριακή κοινωνία, απείλησε να συμπαρασύρει στο ναδίρ ολόκληρη την Ευρώπη, αφού ενδεχόμενη αποχώρηση της Κύπρου από την ευρωζώνη θα τάραζε, όπως διέδιδαν οι γνωστοί κύκλοι, συθέμελα το νομισματικό σύστημα της Ευρώπης, παρά τις προβαλλόμενες ρήσεις περί προληπτικής διασφάλισης του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, που λειτούργησαν περίπου ως εκβιαστική παραίνεση προς την κυπριακή κυβέρνηση να το ξανασκεφτεί.
Θα έλεγε κανείς ότι η όλη ιστορία ομοιάζει περίπου σαν μπλόφα, για να υποκύψει τελικά στους εκάστοτε μνημονιακούς όρους η Κύπρος και κατ΄ επέκταση οι πολίτες της. Όχι όμως μόνο αυτό, παρά να αλλάξουν οι συσχετισμοί της κερδοφορίας σε μια χώρα με «ιδιαίτερα ευαίσθητο» τραπεζικό σύστημα. Στο διάγγελμά του προς τον κυπριακό λαό στις 4 Δεκεμβρίου 2012, ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστόφιας, είχε τονίσει μεταξύ άλλων, ότι οι αποφάσεις των διοικήσεων των τραπεζών και ο πλημμελής έλεγχος της Κεντρικής Τράπεζας στη χώρα κόστισε στην Κύπρο πολλά δισ. ευρώ, τα οποία για να καλυφθούν κρίθηκε περίπου ως υποχρεωτική η καταφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Μάλιστα ανακοίνωσε επίσημα τότε ότι περίπου δέκα δισ. ευρώ θα έπρεπε να διατεθούν για τη στήριξη των τραπεζών και μόνο 1,5 δισ. ευρώ για την κάλυψη των κρατικών ελλειμμάτων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Κατέληξε δε, μεταξύ άλλων, και στο πόρισμα ότι «τη μεγάλη κρίση την προκάλεσε το τραπεζικό σύστημα». Τι «ομολογία» και αυτή! Τι πιο τρανή απόδειξη ότι η τραπεζική κερδοφορία επιβάλλει εκάστοτε νέο κοινωνικο-οικονομικό στάτους, απομονώνοντας κάθε άλλη λύση πέρα από την καταφυγή στους ίδιους τους τραπεζικούς μηχανισμούς στήριξης που επιβάλλουν μνημόνια για να αναστήσουν τους εκάστοτε μικροκαπιταλιστικούς θανάτους;
Η αντίφαση είναι σε κάθε περίπτωση μεγάλη και οι αλχημείες εμφανίζονται στους ίδιους τους κόλπους του καπιταλισμού, που μετά τη χρεωκοπία του στην Ανατολή και το πάλαι ποτέ κραταιό κρατικοκαπιταλιστικο-γραφειοκρατικό μπλοκ, απειλεί να τινάξει στον αέρα όχι μόνο το ευρωπαϊκό σύστημα οικονομικής διαχείρισης, αλλά και να προκαλέσει νέες εστίες έντασης στα διεθνή χρηματιστήρια εκτοξεύοντας τις τιμές των πρώτων υλών στα ύψη και ανοίγοντας κατ΄ επέκταση νέες εστίες πολέμου για εξεύρεση φτηνών φυσικών πόρων και όχι μόνο. Η όλη ιστορία με την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στον Ευρωπαϊκό Νότο, είτε αφορά στην Ελλάδα, είτε την Ισπανία και την Πορτογαλία, την Ιταλία και τώρα την Κύπρο, με τη διαρκώς επιζητούμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, τη δήθεν διασφάλιση των μικροκαταθετών και την απομύζηση των οικονομικών αποθεμάτων των πολιτών από τα συνεχή μνημόνια, έχει ως αποτέλεσμα την ραγδαία υποβάθμιση της ποιότητας ζωής, την αναδιοργάνωση του καταρρέοντος καπιταλιστικού συστήματος μέσα από εξουθενωτικά μέτρα λιτότητας που επιφέρουν ανεργία και συμπιεσμένους μισθούς, αλλά και τη διεμβόλιση της προσπάθειας των πολιτών για καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσης.
Δεν είναι τυχαίο που διανύουμε μια εποχή εσωτερικής μετανάστευσης στην ΕΕ, μεγιστοποίησης των κοινωνικών προβλημάτων στις ΗΠΑ, ρωσικής επενδυτικής επέλασης προς ανασύσταση του πρώην ανατολικού μπλοκ και σφαιρών επιρροής, αλλά και του αποικιοκρατικού κινέζικου εργασιακού μεσαίωνα, συνεπικουρούμενου από τη διογκωμένη εξαγοραστική κεφαλαιακή υποστήριξη. Η όλη υπόθεση λοιπόν δεν αφορά παρά στον καπιταλισμό και τις συνιστώσες του που περιπλέκουν σε παγκόσμιο επίπεδο την κοινωνικοοικονική ζωή. Τα υπόλοιπα περί κυπριακής «Κούβας» στην Μεσόγειο και άλλα τινά περισσεύουν, γιατί είναι γνωστοί οι δεσμοί των κυπριακών τραπεζών όχι μόνο με Ρώσους μεγιστάνες - μεγαλοκαταθέτες, αλλά και με πολλούς άλλους που ως τώρα τη χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά για τη διακίνηση των κεφαλαίων τους. Η κυπριακή κρίση, λοιπόν, δεν είναι παρά ένα ακόμη καπιταλιστικό τραπεζικό τέχνασμα προκειμένου να ανοίξουν και αλλού παραρτήματα απόθεσης του μαύρου χρήματος λόγω τοπικού κορεσμού. Οι υποψήφιες περιοχές;
Υπάρχουν πολλές ακόμη για να διακινηθεί βρόμικο χρήμα. Και ακόμη περισσότερα μνημόνια για να ευνοηθεί η τραπεζική κερδοφορία που ασθμαίνει από την κρίση του καπιταλισμού, μέσω της απίστευτης καταναλωτικής επέκτασης, των συνεχών σκοτεινών επενδύσεων και της απαράμιλλης δύναμης του πλαστικού χρήματος. Η κυπριακή κρίση, που είναι συνέχεια της ελληνικής και άλλων κρίσεων που προέκυψαν μετά τις αλόγιστες καταναλωτικές σπατάλες και επενδυτικής φούσκας, υποβοηθούμενες από δάνεια που προσφέρονταν απλόχερα και καταθέσεις που έδωσαν στις τράπεζες την ευκαιρία να διαχειρίζονται και να ανακυκλώνουν νόμιμο και παράνομο χρήμα, προκαλώντας κρίσεις όποτε το παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης αιμορραγούσε από ίδια ελλείμματα και «μαύρες τρύπες», αυτή η νέα κρίση δεν είναι παρά το απαύγασμα της κοινωνικής ανισότητας και ανισοκατανομής των διαθέσιμων οικονομικών πόρων. Αποτέλεσμα, ο ίδιος ο καπιταλισμός «να επιτηρεί τα μέρη του» με προσχηματικά μνημόνια που καρατομούν τις κοινωνίες. Με λίγα λόγια, αν κάποιος θέλει να μιλήσει για τα αποτέλεσμα της νέας ευρωσυστημικής κρίσης, δεν έχει παρά να κοιτάξει πως αντιδρούν Ρώσοι και Αμερικανοί, οι βασικοί παγκόσμιοι καπιταλιστικοί παίχτες – προωθητές που δεν παίρνουν ρίσκα οικονομικής βοήθειας, γιατί αυτοί είναι ακριβώς οι τελικοί αποδέκτες της όποιας κερδοφορίας. Αυτοί μαζί με τους Κινέζους που ανακατανέμουν τις οικονομικές σφαίρες επιρροής με τη βοήθεια των δορυφόρων τους στην ευρωζώνη.
