Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Κάποιον τον έκλεισαν στη φυλακή. Ο άνθρωπος σκέφτηκε ότι ήταν υποχρεωμένος να υπακούει στις εντολές αυτών που τον κρατούσαν στη φυλακή. Η μόνη ελπίδα να νιώθει ελεύθερος από τις δεσμεύσεις τους ήταν να βάλει αυτός δικές του δεσμεύσεις στον εαυτό του και να υπακούει σ΄ αυτές, αντί στις δεσμεύσεις της φυλακής.
Ζήτησε λοιπόν από τους φύλακες, να του δώσουν χαρτί και μολύβι και έγραψε: Εγερτήριο, ώρα 6, προσευχή ώρα 6.30 , γυμναστική ώρα 7... και με αυτόν τον τρόπο οργάνωσε τον χρόνο του έτσι ώστε να μην μένει χρόνος που να εξαρτάται από τους άλλους. Οπωσδήποτε ο κρατούμενος αυτός δεν περίμενε από τη φυλακή να τον ανακουφίσει από τις δυσκολίες της φυλακής, αφού η ίδια τις δημιουργούσε.Το ίδιο δεν πρέπει να περιμένουμε από τον τεχνικό πολιτισμό και τις κατακτήσεις του να λύσουν τα ψυχικά μας προβλήματα, τα οποία ο ίδιος ο τεχνικός πολιτισμός και οι κατακτήσεις τα προκαλούν.
Στο βιβλίο του με τον τίτλο «Ο προβληματικός άνθρωπος», Εκδόσεις «Γρηγόρη», ο Γκαμπριέλ Μαρσέλ επικεντρώνει το πρόβλημα του σημερινού ανθρώπου στην αυτάρκεια του τεχνικού πολιτισμού. «Υπάρχει», τονίζει ο Γάλλος φιλόσοφος «ένα άλλο πεδίο, της πίστης, της ελπίδας, της ευσπλαχνίας, της προσευχής, που είναι ίσως το μόνο όπου μπορούμε να υπηρετήσουμε την ειρήνη εγκαθιστώντας την πρώτα μέσα μας».
Χρειαζόμαστε θάρρος για να υπάρχουμε μαζί με όλα αυτά τα άλυτα προβλήματα που συσσωρεύονται και απειλούν την ύπαρξή μας. Ο κόσμος χρειάζεται το θάρρος του υπάρχειν και ο τεχνικός πολιτισμός του δίνει μια πολυλογία που του προκαλεί απέραντη ανία.
Πολλοί διαμαρτύρονται προς τους ειδικούς, προς αυτούς που μιλούν στην τηλεόραση και γράφουν στις εφημερίδες, να μην επισημαίνουν τα προβλήματα και να μην τα περιγράφουν συνεχίζοντας μια αρρωστημένη λεκτική αλγολαγνεία. Να προτείνουν λύσεις, αν τις ξέρουν κι αν δεν τις ξέρουν να μην βασανίζουν τον κόσμο με την πολυλογία τους.
Η Εκκλησία μας, την περίοδο αυτή της Σαρακοστής, καλεί τους πιστούς να στρέψουν την προσοχή τους προς τον εσωτερικό άνθρωπο. Η επικρατούσα ιδεολογία του υλισμού αποδίδει όλα τα προβλήματα στον οικονομικό τομέα, δηλαδή σε εξωτερικά αίτια. Παρόμοια τάση να αποδίδουν τις ασθένειες σε εξωτερικά αίτια έχουν κι οι απλοϊκοί ασθενείς, οι οποίοι νιώθουν καλύτερα να φταίει για την ασθένειά τους κάποιο εξωτερικό αίτιο παρά κάποια εσωτερική αιτία.
Για τον υλισμό η ψυχή δεν υπάρχει ως οντότητα και είναι μια λειτουργία του εγκεφάλου. Ο άνθρωπος δεν είναι παρά σωματικές λειτουργίες της πέψης, της αναπαραγωγής κ.α. Με τόσο φτωχή αντίληψη για τον άνθρωπο και τη ζωή προκαλεί μεγάλη ανία διότι δυσκολεύει τον κόσμο στην εξεύρεση νοήματος ζωής.
Σ΄ αυτόν τον απελπισμένο κόσμο η Εκκλησία έχει αποστολή να ενθαρρύνει τον άνθρωπο να αγωνιστεί με τη βοήθεια του Θεού και να νικήσει την απελπισία. «Ο Χριστός συμβαδίζει με τη αποθάρρυνση και μετατρέπει τις ήττες σε νίκες».
Στον αγώνα αυτόν κατά της απελπισίας ο απλός άνθρωπος προηγείται από τον επιστήμονα, που υστερεί λόγω του υπερτροφικού εγωισμού που προκαλεί η ανώτατη παιδεία. Ο επιστήμονας την εποχή αυτή της τεχνικής εξέλιξης καλείται να αναπτύξει το εγώ του συγκεντρώνοντας τις γνώσεις που απαιτεί ο τεχνικός πολιτισμός και συνάμα να μειώσει τον εγωισμό και με ταπείνωση να αγωνιστεί για να μην αποβαίνει ο τεχνικός πολιτισμός εις βάρος των φτωχών, όπως γίνεται σήμερα.
«Η πρόοδος, όποια κι αν είναι, δεν μπορεί να είναι αυτάρκης και εκφυλίζεται σε ένα γελοίο παιχνίδι, αν δεν εξαρτηθεί από τη σιγουριά μιας βασιλείας της ευσπλαχνίας που βεβαιώνει την ενότητα όλων με όλα, που το μυστικό της σώμα, όπως το ονομάζει η χριστιανική θεολογία, μας παρουσιάζει τη μόνη γνώση, που μπορεί να γεμίσει πληρότητα, θα πω μάλιστα να μας ξεδιψάσει». (Γκ. Μαρσέλ)
