Έλαβα πρόσφατα από τον ίδιο τον ιδρυτή-υπεύθυνο το «Αντι.δωρο Περραιβίας» και δεν θα μπορούσα παρά να γράψω λίγες γραμμές για αυτή την περιοδική έκδοση της περιοχής της Ελασσόνας και του Τυρνάβου για τον πολιτισμό, την ιστορική κληρονομιά και το σήμερα. Και ξεκινώ με το σχόλιο που αφορμάται στην πρώτη ματιά: Η έκδοση πρωτοπορεί από πλευράς καλαισθησίας και ανατρέπει την πρόβλεψη ή την αναμονή ότι της κρίσης τα εκδοτικά πονήματα πιθανόν υπολείπονται ως προς τα «ελαστικά», είναι δηλαδή πρόχειρα και αναλώσιμα. Απεναντίας το «Αντι.δωρο» του Παύλου Λάλου εγκαθιστά την πεποίθηση πως ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει θα σηκώνει διαρκώς τον πήχυ, δεδομένου ότι το πρώτο τευχίδιο σχεδιάστηκε στη βάση υψηλών προδιαγραφών από πλευράς ποιότητας και υψηλής αισθητικής. Το πρωτοσέλιδο σκίτσο του Β. Σολιδάκη με το μόττο «Τα βάρη των ενηλίκων πλακώνουν τα παιδιά» προειδοποιεί τον αναγνώστη ότι η έκδοση αφομοιώνει την κρισιμότητα και τους κραδασμούς της τρέχουσας εποχής, και ταυτόχρονα δημιουργικά την εκμεταλλεύεται.
Μέτρησα τουλάχιστον είκοσι πέντε συνεργάτες που αφήνουν το στίγμα τους στις ισάριθμες σελίδες της έκδοσης, δεκάδες ειδήσεις και ευφυή σχόλια για την τρέχουσα πολιτιστική δραστηριότητα στις τοπικές κοινωνίες. Τα πολυειδή όμως θέματα τα οποία αναπτύσσονται σε αυτή την έντυπη ενσάρκωση της πολιτισμικής αναζήτησης αποτυπώνουν την ευρύτητα των ενδιαφερόντων του εκδότη και των συνεργατών του. Αφιερώματα στις Βιβλιοφιλίες, την ποίηση, στην ερασιτεχνική δημιουργία, τον Μ. Καραγάτση, στην καταδίκη και φυλάκιση του Χρ. Περραιβού, αλλά και στον προκεραμικό νεολιθικό οικισμό της Άργισσας στη Θεσσαλία και στη συμπλήρωση των εβδομήντα ενός χρόνων από το θάνατο της Π. Δέλτα απορροφούν τον αναγνώστη και οδηγούν σε περαιτέρω μελέτη και αναστοχασμό. Γοητευτικό και ατμοσφαιρικό το κείμενο της προδημοσίευσης από το βιβλίο του Θανάση Δήμκου, με τίτλο «Οι Μεσαλίτσες και η αρπαγή παιδιών στο πανηγύρι της Ανάληψης Συκιάς Ελασσόνας» που αναφέρεται στις γυναίκες Κρανιώτισσες που άρπαζαν τα παιδιά των άλλων, όταν πέθαιναν τα δικά τους από τις αρρώστιες...
Ολοκληρώνοντας αυτή την ευσύνοπτη κριτική παρουσίαση, θα ευχηθώ το «Αντι.δωρο Περραιβίας» να έχει μία εξαιρετικά δημιουργική συνέχεια, εν είδει μιας αντίστασης στην ισοπέδωση της παγκοσμιοποίησης και των υπερσυγκεντρωμένων πολιτισμικών προϊόντων στα χέρια των ολίγων. Άλλωστε η πολιτισμική διαφοροποίηση και ειδικά εκείνη που εκπορεύεται από κάτω προς τα επάνω συνιστά μία μεγάλη νίκη επί των άνωθεν επιβεβλημένων καταναλωτικών αγαθών και αρχών, νίκη που μόνον ενθάρρυνση μας προσφέρει σε αυτούς τους «χαλεπούς καιρούς».
Νικολέττα Τσιτσανούδη – Μαλλίδη
λέκτορας Γλωσσολογίας και Ελληνικής Γλώσσας
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, δημοσιογράφος
