Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ του ποδοσφαιριστή ήταν τόσο ακραία και σκληρή πράξη που ούτε καν η «Χρυσή Αυγή» δεν την άντεξε. Δεν είναι τυχαίο που ουδείς αντέδρασε, ενώ υπήρξε, για πρώτη φορά, (ακαριαία) γενική κατακραυγή, από την προσβολή του κοινού αισθήματος.
ΕΓΩ, πάντως, πιάνω πιο απλά και ρεαλιστικά το μήνυμα. Ότι στον αθλητισμό (ακόμα και στο παρεξηγημένο ποδόσφαιρο) τα αντανακλαστικά των οπαδών, αποδείχθηκε ότι καθοδηγούνται από περισσότερο δημοκρατικά ιδεώδη από εκείνα που (ψηφίζονται και πληρώνονται να) διαφυλάττουν οι εκπρόσωποι της πολιτικής εξουσίας...
ΦΑΙΝΕΤΑΙ αστείο, αλλά ούτε στα γήπεδα του ποδοσφαίρου, (εκεί που ο όχλος δεν ελέγχεται και αντιδρά για ασήμαντα πράγματα που έχουν να κάνουν με ένα σκληρό φάουλ, μια αποβολή ή ένα... φαλτσοσφύριγμα του διαιτητή), ακόμα κι εκεί, δεν περνά ο φασισμός! Αντίθετα, έχει ήδη γίνει απολύτως αποδεκτός και στους πλέον (σημειολογικά) χαρακτηρισμένους ναούς της Δημοκρατίας.
ΥΠΑΡΧΕΙ πιο φασιστικός τρόπος, άντε να το πω πιο μαλακά, πιο αντιδημοκρατικός τρόπος, από τον τρόπο που επιβάλλονται στον λαό οι «θυσίες»; Τι είναι περισσότερο αντιδημοκρατικό, από την αρπαγή των καταθέσεων, την αφαίμαξη των ταμείων και τη ληστεία του αποθέματος και του ιδρώτα των πολιτών; Μήπως είναι πράξη... δημοκρατική και δεν το καταλαβαίνουμε εμείς οι αδαείς; Μαζί μωρέ τα δουλέψαμε τα λεφτά, γιατί να τα μοιραστούμε;
Η ΤΑΚΤΙΚΗ λοιπόν, που συμβαίνουν όλα αυτά στη χώρα μας, είναι δυνατόν να είναι η ίδια, σημειολογικά συγκρινόμενη, με τη... χαζομάρα ενός (ανοήτως συμπεριφερόμενου) 20χρονου ποδοσφαιριστή; Μήπως στις αποφάσεις που λαμβάνονται από την τρόικα εναντίον των Ελλήνων, απλώς λείπει η... χειρονομία; Η υπογραφή της πράξης δηλαδή, το κερασάκι στην τούρτα;
ΘΥΜΑΣΤΕ τότε το μεσαίο δάκτυλο του γερμανικού περιοδικού «Focus» και πώς ασέλγησαν στο άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου; Δεν ήταν ακραία φασιστική πράξη; Θυμάστε τις αντιδράσεις; Η «μάχη της σημαίας» και η εικόνα των Τούρκων δημοσιογράφων που κατέβασαν την ελληνική σημαία στα Ίμια, με τα γνωστά αποτελέσματα δεν ήταν σημειολογικά φασιστική χειρονομία; Που μάλιστα κόντεψε να μας μπλέξει σε πόλεμο; Αντιδράσαμε τότε με την ίδια αποτελεσματικότητα όπως αντέδρασε η ΑΕΚ για τον ποδοσφαιριστή της; Ακαριαία;
Η ΚΙΝΗΣΗ του ποδοσφαιριστή θα έπεφτε στα πιο μαλακά αν ο ίδιος δεν προκαλούσε και με τη σωματική του εμφάνιση. Κάτω από τη φανέλα, το γυμνασμένο σώμα του Ελληνόπουλου, χαραγμένο με τις σφραγίδες της περίεργης (και ανεξήγητης) επίδειξης της διαφορετικότητας, μερίδας των νέων μας σήμερα.
ΤΑΤΟΥΑΖ, πολεμικά, αντιαισθητικά, ακαταλαβίστικα ορνιθοσκαλίσματα, σύμβολα άρνησης και μίμησης κακών προτύπων, παντού, σ΄ ολόκληρο το σώμα σημάδια νεανικής ορμής, παρεξηγημένα μηνύματα μιας περίεργης θεώρησης των πραγμάτων, πολύ μπερδεμένα πράγματα δηλαδή...
ΟΛΑ ΠΛΕΟΝ σ΄ αυτό το πολιτικό τοπίο έχουν τη σημασία τους. Και τον συμβολισμό τους. Δεν υπάρχουν αθώες κινήσεις, παιδιαρίστηκες συμπεριφορές. Τα πάντα μπορεί να παρεξηγηθούν από μια κοινωνία που πλήττεται όσο ποτέ άλλοτε από δυστυχία και αβεβαιότητα. Τα πάντα χρεώνονται από τον ιστορικό του μέλλοντος ακόμα και οι κινήσεις-συμβολισμοί, και προσμετρούνται στο παζλ των ευθυνών των πολιτικών μας. Και έχει μεγάλη σημασία να πούμε ότι, για όσα τραβάμε, δεν φταίνε μόνο τα παιδάκια...
