Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
«ΒΑΣΙΛΗΣ Παπαγεωργόπουλος: ο... αναμορφωτής της Τοπικής Αυτοδιοίκησης»! Η φράση ανήκει σε υψηλόβαθμο στέλεχος της Αυτοδιοίκησης στη Λάρισα. «Από της καταδίκης του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης σε ισόβια δεσμά» μου λέει «τίποτα δεν εγκρίνεται και τίποτα δεν υπογράφεται ελαφρά τη καρδία. Και θαρρώ όχι μόνο στην Αυτοδιοίκηση, αλλά πλέον και σε όλο τον δημόσιο τομέα»...
«ΣΥΝΕΠΩΣ», του αντιτείνω, «Γιώργος Αποστολάκης, ο αναμορφωτής της δημόσιας διοίκησης»!.. «Γιατί, αν ο Λαρισαίος δικαστής δεν εκστόμιζε με την ιδιότητα του προέδρου του δικαστηρίου της συμπρωτεύουσας την ιστορική (για την αυστηρότητά της) ποινή των ισοβίων, δεν θα είχαμε το αποτέλεσμα που περιγράφεις»... Συμφωνεί. «Η θυσία του Παπαγεωργόπουλου» συμπληρώνει «εν τέλει, κάνει πολύ πιο προσεκτική και συγκρατημένη τη δημόσια διοίκηση. Δεν υπογράφει κανείς τίποτα αν δεν αισθάνεται ότι όλα γίνονται σύννομα»!..
ΠΡΑΓΜΑΤΙ. Όλοι οι παράγοντες της Αυτοδιοίκησης και τα στελέχη των Οργανισμών του Δημοσίου το ομολογούν. Τα ισόβια που επέβαλλε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης στον πρώην δήμαρχο της συμπρωτεύουσας έχουν «συμμαζέψει» οποιονδήποτε μεσολαβεί για να εγκριθούν δαπάνες και να εκταμιευθούν χρήματα σε όλο το εύρος της δημόσιας διοίκησης. Έχουν γίνει δε, αιφνιδίως τόσο «τυπικοί» όλοι τους, που τη θέση της «αβάσταχτης ελαφρότητας» με την οποία γίνονταν έως πρόσφατα οι πληρωμές πήρε «τόση ευθυνοφοβία» που σχεδόν παραπέμπει σε αδράνεια!..
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ της πρόσφατης παραίτησης του νέου αντιδημάρχου Οικονομικών του Δήμου Λαρισαίων (που τόσο θόρυβο και προβληματισμό προκάλεσε) αποτελεί κλασικό δείγμα γραφής τής ανατροπής τής επί χρόνια ισχύουσας κατάστασης... Ανάλογες περιπτώσεις οδηγούν φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα με αιρετές διοικήσεις, ακόμη και να αρνούνται να αξιοποιήσουν ευρωπαϊκά προγράμματα, γνωρίζοντας ότι μπορεί να αναγκαστούν να καταφύγουν στις συνήθεις (έως σήμερα) λογιστικές ακροβασίες, υπερτιμολογήσεις κ.λπ.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ βέβαια, οδηγούν στο «άλλο άκρο». Από την πλήρη ασυδοσία στην καταλυτική ευθυνοφοβία και την εξ αυτής αδράνεια. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι πολλά στελέχη νιώθουν ότι μπορεί να απολογηθούν για παλαιότερα ανομήματα, καθ’ ότι η «αλλαγή εποχής» δεν συνοδεύεται από αμνήστευση των αδικημάτων του παρελθόντος, για ενέργειες που στη λεγόμενη «εποχή της ευμάρειας» θεωρούνταν απολύτως κανονικές και (λόγω της χαλαρότητας των ηθών) σύννομες... Ο φόβος λοιπόν, του ταμία ενός οργανισμού ότι μπορεί να «πληρώσει» αναδρομικά τη χαλαρότητα του συστήματος, αφαιρεί τη δυνατότητα στον οποιονδήποτε προϊστάμενο (αιρετό ή μη) να ασκεί εξουσία με όρους του παρελθόντος... Να τον πιέζει π.χ. να υπογράψει αναλαμβάνοντας ο ίδιος την κοινή ευθύνη... Και συνεπώς, ο εκνευρισμός είναι τεράστιος, καθώς δεν έχει βρεθεί ακόμη ένα νέο modus vivendi που θα «λύνει τα χέρια» χωρίς τον φόβο των επιπτώσεων...
ΘΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΣΕΙ η κατάσταση; Προφανώς... Η σημερινή ευθυνοφοβία θα εξελιχθεί αργά ή γρήγορα σε υπευθυνότητα και τα πράγματα θα βρουν τον δρόμο τους... Καθώς η δημόσια διοίκηση δεν θα θελήσει ποτέ να αυτοακυρωθεί μην παράγοντας έργο, θα έρθει η στιγμή που θα το κάνει χωρίς τις αυθαιρεσίες που τη χαρακτήριζαν... Μέχρι να γίνει αυτό όμως, οι σχέσεις θα δοκιμάζονται... Το «έλα μωρέ τώρα, βάλε μια υπογραφή» πέθανε... Η αυστηρή ποινή στον Βασίλη Παπαγεωργόπουλο έπαιξε τον ρόλο της... Για να δικαιώσει όσους πιστεύουν ότι η παραδειγματική τιμωρία έχει παιδευτικό χαρακτήρα...
