Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΤΟ ΠΑΘΑΜΕ με τον Μιλόσεβιτς, με τον Σαντάμ Χουσεΐν, με τον Καντάφι... Το πάθαμε και με τον Τσάβες... Οι μισοί μαζί του, οι άλλοι μισοί εναντίον του... Ήρωας για ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού... Καραγκιόζης, λαϊκιστής και δικτάτορας για ένα άλλο... Ηγέτης πρότυπο ή παράδειγμα προς αποφυγήν; Ποικίλλουν τα σχόλια στο διαδίκτυο... Δίνει και παίρνει η αρθογραφία στον Τύπο...
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ και εις Παρισίους, θα μου πείτε... Σ’ ολόκληρη την υφήλιο υπάρχει αυτή η διάσταση στην αξιολόγηση του Τσάβες... Και φυσικά, διαφορετικές απόψεις... Διαμετρικά αντίθετες... Αλλά, τέτοιος φανατισμός σαν τον δικό μας, όχι: δεν έχουν χωριστεί άλλοι λαοί σε «τσαβικούς» (που να αποθεώνουν τον εκλιπόντα) ή σε «αντιτσαβικούς» (που να τον λοιδωρούν)... Αν μάλιστα, σκεφθείς ότι, την ίδια μέρα που πέθανε ο Τσάβες, αυτοί που αντιπαρατίθενται για το αν ο εκλιπών υπήρξε ευλογία ή κατάρα για τη Βενεζουέλα, έπλεξαν χωρίς διαφωνίες, κόντρες, αντιπαραθέσεις και φανατισμό το εγκώμιο του... Καραμανλή, αναρωτιέσαι και δικαίως: ο Τσάβες τελικά κυβέρνησε αυτόν τον τόπο και «καιγόμαστε» να τον αξιολογήσουμε τόσο ή ο Καραμανλής!...
ΑΣ δεχθούμε όμως ότι το μνημόσυνο του Κων. Καραμανλή ήταν μια καλή ευκαιρία για να κάνουν τις δημόσιες σχέσεις τους οι πολιτικοί μας αρχηγοί και να στείλουν τα μηνύματα που ήθελαν στην κοινωνία μας, βάζοντας μερικοί εξ αυτών «και νερό στο κρασί τους»... Τι είναι εκείνο άραγε που μας κάνει να αντιπαρατιθέμεθα με φανατισμό για το αν ήταν καλοί ηγέτες ο Τσάβες, ο Μιλόσεβιτς, ο Καντάφι ή ο Σαντάμ; Και γιατί δεν υπήρξε ποτέ ανάλογης έντασης αντιπαράθεση για τον Ρήγκαν, τον Πάλμε, την Γκάντι, τον Μιτεράν;
ΓΙΑ κάποιους ακατανόητους λόγους, συμπαθούμε όσους «τη σπάζουν» στη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα»... Θεωρώντας προφανώς, τη χώρα μας αδικημένη, είτε γιατί δεν συμφωνούν με τις εθνικές μας υποθέσεις (με τα «εθνικά μας δίκαια», όπως τα ονομάζουμε) οι ηγέτες του κόσμου, είτε γιατί υποτίθεται ότι οργανώνουν συνωμοσίες εις βάρος μας, ταυτιζόμαστε από αντίδραση με οποιονδήποτε δεν «γουστάρουν», θεωρώντας λεπτομέρειες το πώς κυβερνούν, το αν εκλέγονται ή τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής τους... Το θυμικό και πάλι, κόντρα στη λογική...
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, για ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, ο «ψυχρός πόλεμος» δεν τελείωσε ποτέ... Το «σύστημα», ο καπιταλισμός, οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι διεθνείς οργανισμοί ενοχοποιούνται για κάθε κακό κι οι πολέμιοί τους έχουν a priori δίκαιο, είτε Σαντάμ, είτε Καντάφι, είτε Μιλόσεβιτς, είτε Τσάβες ονομάζονται... Για κάποιους άλλους πάλι, ένας νέος «ψυχρός πόλεμος» βρίσκεται σε εξέλιξη κι αναλύεται με θρησκευτικούς ή συνωμοσιολογικούς όρους: εχθροί γι’ αυτούς, οι σιωνιστές, οι διεθνείς τραπεζίτες, η δαιμονοποιημένη παγκοσμιοποίηση... Επιπλέον, αποδεχόμενοι την κριτική αλλήλων για τις ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών, θεωρούμε ότι οι «πατριώτες» ηγέτες ζουν αλλού... Εμείς από «πουλημένο» ή «μειοδότη» σε «πουλημένο» ή «μειοδότη» πάμε!...Έτσι, οτιδήποτε δεν είναι οικείο το εξιδανικεύουμε είτε πρόσωπο είναι, είτε κατάσταση...
ΖΗΤΑΜΕ π.χ. επιτακτικά εκλογές στην Ελλάδα, οκτώ μόλις μήνες μετά τις (διπλές!) εκλογές, ενώ δείχνουμε εξαιρετική επιείκεια που σε μερικά από τα καθεστώτα που υπερασπιζόμαστε, οι πενηντάρηδες στην ηλικία δεν έχουν γνωρίσει ακόμη την εμπειρία της ψήφου!... Θεωρούμε (και δίκαιο έχουμε) οικογενειοκρατία όταν ο λαός ΕΚΛΕΓΕΙ τρεις Παπανδρέου και δυο Καραμανλήδες σε διάστημα πενήντα ετών, αλλά λεπτομέρεια το να ΔΙΟΡΙΖΕΙ ο Άσαντ τον γιό του στη Συρία, δημοκρατικό το να ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ τον Κιμ Ιλ Γιονγκ ο γιος του στην Κορέα και επαναστατικό ο Φιντέλ να αφήνει στο «πόδι του» τον αδερφό του στην Κούβα!... Γι’ αυτό ίσως και τον Πανίκα Ψωμιάδη που είδε στο πρόσωπο του αδερφού του Διονύση τον ιδανικό αντικαταστάτη, τον τιμούμε δεόντως και μάλιστα με 57%!...
ΑΛΗΘΕΙΑ, ξέρουμε τι θέλουμε; Προφανώς όχι... Γιατί, αν θέλαμε αυτό που ελαφρά τη καρδία διακηρύσσουμε δεν θα ψηφίζαμε ούτε τους Καραμανλήδες, ούτε τους Παπανδρέου, ούτε τον Σημίτη, ούτε τον Μητσοτάκη, ούτε τον Σαμαρά... Θα ψηφίζαμε κάποιον που να ανταποκρίνεται στα αισθήματά μας για τα καθεστώτα που υπερασπιζόμαστε με μανία... Δεν το κάνουμε άραγε γιατί, όταν υπερασπιζόμαστε τα «μαύρα πρόβατα» της διεθνούς κοινότητας λέμε απλώς, κατά το γνωστό ανέκδοτο, καμιά... χαζομάρα για να περάσει η ώρα; Ή, γιατί μας ψεκάζουν όπως διατείνονται οι... ορθολογιστές αυτού του τόπου;
