Ο ΤΥΠΟΣ είναι κολλημένος με τη δημοσιότητα. Ήθελε από μικρός να βγαίνει στην τηλεόραση και δεν άφηνε ευκαιρία να πάει χαμένη. Μέχρι και στην εκπομπή της εποχής, στο «Να η ευκαιρία», πήγε και τραγούδησε, ως ταλέντο! Δεν τα έπαιρνε όμως τα γράμματα και έτσι διέκοψε στην Στ’ δημοτικού. Το μόνο που καυχιόταν ήταν ότι ήξερε να διαβάζει νότες και σιγά σιγά έμαθε μπουζούκι με τη βοήθεια δασκάλου της εποχής. (Σάμπως λίγο ήταν γι’ αυτόν, να μπορεί να μάθει κάτι που για όλους τους άλλους της παρέας των σχολικών μας χρόνων, φαινόταν βουνό...).
ΚΑΘΟΤΑΝ στον καναπέ τα βράδια και ξενυχτούσε... γρατζουνώντας αδιάκοπα το μπουζούκι, πότε Νταλάρα πότε Τσιτσάνη, βάζοντας στη σειρά τις νότες. Ζάλιζε όλη τη γειτονιά ο επίδοξος Ζαμπέτας, τον μάλωναν αλλά εκείνος ποτέ δεν τα παρατούσε. Δεν έβγαινε όμως το ψωμί με τις πενιές. Αναγκάστηκε να ψάξει για δουλειά της προκοπής. Σαν τον «Σεραφίνο» άλλαζε κάθε μήνα, πότε δω πότε κει, τον έπαιρναν, τον έδιωχναν, τον ξανάπαιρναν, τον ξανάδιωχναν, ολόκληρη ζωή στο ψάξιμο...
ΥΣΤΕΡΑ πέρασαν τα χρόνια, όλοι οι συνομήλικοί του έβγαιναν στη σύνταξη, αλλά αυτός, από πού ένσημα... Από πού ασφάλιση... Τον εκμεταλλεύονταν τα αφεντικά του μια ολάκερη ζωή... Ώσπου έπιασε το λαχείο! Σε κανέναν δεν μίλησε. Και γύρισε σε όλους την πλάτη. Πήγε στην τράπεζα, τα τσέπωσε, πολλά λεφτά, όσα θα έπαιρναν για δέκα χρόνια δυο συνταξιούχοι μαζί, έδωσε τα μισά στα παιδιά του και τα άλλα τα... κομπόδεσε!
ΣΗΜΕΡΑ ...τη βρίσκει στα δικαστήρια! Παρακολουθεί δίκες, κάθεται με τις ώρες μέσα κι έξω από το μέγαρο, περιμένοντας τα τηλεοπτικά κανάλια κάθε φορά, να κάνει... δηλώσεις, να δει το βράδυ τη φάτσα του στο γυαλί! Του ανθρώπου αυτού, του έπαιξε πολλά παιχνίδια η ζωή. Τώρα «παίζει» αυτός μαζί της. Και τον χαίρομαι πραγματικά. Γιατί μπορεί να βασανίστηκε, δεν έχασε όμως την ελπίδα. Και όταν τον βλέπω καμιά φορά στο παγκάκι «ετοιμοπόλεμο» για δηλώσεις στα (περιφερόμενα για το μεροκάματο) τηλεοπτικά συνεργεία, τον πειράζω με νόημα:
«Α, ρε μπαγάσα, εσύ σώθηκες από την κρίση... τυχεράκια». «Παίξτε κι εσείς λαχείο»- μου λέει και ...δαγκώνει την τυρόπιτα μέχρι ν’ αρχίσει η επόμενη δίκη...»
Χρήστος Τσαντήλας
