Του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου στο 32ο Δημοτικό Σχολείο- συγγραφέα
«Μυστήριον ξένον και παράδοξον βλέπω, ποιμένες μου περιηχούσι τα ώτα, ουκ έρημον συρίζοντες μέλος, αλλ’ ουράνιον άδοντες ύμνον. Άγγελοι άδουσιν, αρχάγγελοι μέλπουσιν, υμνεί τα Χερουβείμ, δοξολογεί τα Σεραφείμ, πάντες εορτάζουσι Θεόν επί γης ορώντες, και άνθρωπον εν ουρανοίς τον άνω κάτω δι’ οικονομίαν, και τον κάτω άνω διά φιλανθρωπίαν». Γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για τη χαρμόσυνη ημέρα των Χριστουγέννων.
Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: Η Ενανθρώπηση του Θεού Λόγου είναι κορυφαία έκφραση της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και επιστέγασμα της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, η σωτηρία του κόσμου θα ήταν αλλιώς αδύνατη, διότι ολόκληρη η δημιουργία στέναζε μετά την Πτώση των Πρωτοπλάστων, που επέφερε στην κτίση το κακό, συνεργεία του μισοκάλου διαβόλου, ως μόνιμη κατάσταση. Διαβάζουμε σχετικά στην Αγία Γραφή: «η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, επ' ελπίδι ότι και αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού.» (Ρωμ.η’20-21). Επειδή «πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ.ε’1), κανένα κτιστό ον δεν θα μπορούσε να πάρει τη θέση του λυτρωτή. Αυτός θα έπρεπε να προέρχεται έξω από τη δημιουργία, αδιάφθορος και απόλυτα αμέτοχος του κακού. Συνεπώς μόνο θείο πρόσωπο θα μπορούσε να καταστεί λυτρωτής του κόσμου. Γι' αυτό αμέσως μετά την πτώση άρχισε να οικονομείται το θείο σχέδιο της σωτηρίας. Έτσι η πρόνοια του Θεού έδωσε το Νόμο στους Ισραηλίτες ως «παιδαγωγός εις Χριστόν» (Γαλ.γ’2), στάλθηκαν προφήτες να διαμηνύσουν το θέλημα του Θεού (Ρωμ.α’2), αναδείχθηκαν σπουδαίες προσωπικότητες που έσπειραν τον σπόρο της ανάγκης για τη λύτρωση του ανθρώπου. Άλλωστε τους σκοτεινούς προχριστιανικούς αιώνες διαμορφώθηκε μέσα σε παραδόσεις λαών μια τάση αναμονής μελλοντικού λυτρωτή, που προϊόντος του χρόνου μεγάλωνε. Όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, «εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού γενόμενον εκ γυναικός, γενόμενον υπό νόμου, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράσει, ίνα την υιοθεσίαν απολαύωμεν» (Γαλ.δ’4). Ο Ίδιος ο Θεός συγκαταβαίνει και γίνεται άνθρωπος, «γενόμενος εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα» (Ρωμ.α’3), χωρίς να αφήσει τη θεότητά του. Στο θεανθρώπινο πρόσωπό Του ενώθηκε η θεία με την ανθρώπινη φύση. Ο αμήτωρ κατά τη Θεία φύση και απάτωρ κατά την ανθρωπίνη φύση, ενώνει τα πριν διεστώτα, οργανικά και αιώνια (Εφ.β’14). Αλλά για να γίνει η ένωση αυτή, προηγουμένως καθαρίστηκε, λυτρώθηκε και αγιάστηκε η ανθρώπινη φύση από τον Ενανθρωπήσαντα Λόγο, διότι δεν ήταν δυνατόν να γίνει φύση του Θεανθρώπου η πτωτική ανθρώπινη φύση. Έτσι ταυτόχρονα με την θεία Ενανθρώπηση πραγματοποιήθηκε και η λύτρωση της φύσεώς μας στο πρόσωπο του Λυτρωτή. Η Ενανθρώπηση του Θεού είναι προϊόν της θείας αγάπης: «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, άλλ' έχει ζωήν αιώνιον». Η άμετρη αυτή αγάπη οδήγησε τον Λόγο στη θεία «κένωση». Ο Κύριος καταδέχτηκε να κατέλθει από το μέγιστο ύψος της Δόξης Του και να ενδυθεί την ανθρώπινη φύση, καθιστώντας την στο εξής αιωνίως μέρος της θεανθρώπινης υπόστασής Του. «Η θεία ταπείνωση λειτούργησε ως αντιστάθμισμα της έπαρσης των Πρωτοπλάστων, που είναι η ρίζα της αμαρτίας. Η θεία ταπείνωση λειτούργησε καταλυτικά κατά της εωσφορικά υποκινούμενης έπαρσης του Αδάμ. Έτσι η σωτηρία μας είναι έργο και χάρις του Θεού.» (Λ. Κ. Σκόντζος). Η είσοδος του Θεού Λόγου στην ανθρώπινη ιστορία άλλαξε τον ρου της καθοδικής ανθρώπινης πορείας. Η ανατολή του νοητού Ηλίου της Δικαιοσύνης στη γη διέλυσε τα πυκνά σκοτάδια του προχριστιανικού παρελθόντος και αποδυνάμωσε τους εργαζομένους την ανομία. Τα ανθρώπινα γεγονότα και η ιστορία έχουν σηματοδοτούνται πλέον από το μοναδικό πρόσωπο του Θεανθρώπου. Η έννοια της υιοθεσίας αποδίδει καλύτερα την οργανική προσκόλλησή μας στο Θεό. Διά της πτώσεως και αποστασίας γίναμε πάροικοι και «ξένοι των διαθηκών της επαγγελίας» (Εφ.β’12). Όμως «Ο Λόγος σάρξ εγένετο» (Ιωάν.α’14), «ίνα την υιοθεσίαν απολαύωμεν». Έτσι ο άνθρωπος από δούλος, δεχόμενος την κατά Θεόν υιοθεσία γίνεται: «υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού» (Γαλ.δ’4-7). Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευλογία, που προέρχεται από τη Θεία Ενανθρώπηση. Έτσι χάρη στην κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου, ο μονόδρομος, που οδηγούσε τον άνθρωπο και την πλάση στην απώλεια, έπαψε να υπάρχει για τους πιστούς του Χριστού, διότι εγκαινίασε Αυτός νέα οδό, που οδηγεί στην σωτηρία. Τη μεγάλη αυτή αλήθεια εκφράζει ο απόστολος Παύλος: «Αυτός γαρ εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα εν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας, ίνα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών ειρήνην και καταλλάξη τους αμφοτέρους εν ενί σώματι τω Θεώ δια του σταυρού, αποκτείνας την έχθραν εν αυτώ.» (Εφεσ. Β’14-18).
ΕΠΙΛΟΓΙΚΑ: Γράφει ο Άγιος Αμφιλόχιος Ικονίου, υμνώντας τη σημερινή μέρα: «Ω Ημέρα μύρων αξία εν ή ανέτειλεν ημίν το άστρον εξ Ιακώβ, ο άνθρωπος ο επουράνιος ός ώφθη εξ Ισραήλ! Επεδήμησεν ημίν ο ισχυρός Θεός και ο της Δικαιοσύνης επέλαμψεν Ήλιος! Ο των θείων αρετών ηνέωκται ο θησαυρός, και το της ζωής φυτόν ανθρώποις εβλάστησε και η ανατολή εξ ύψους επέλαμψεν! Ο των ουρανίων και των επιγείων Δεσπότης εκ παρθενικών λαγόνων υπέρ κόσμου λυτρώσεως εις κόσμον φθαρτόν ελήλυθεν».
