Από τον Αχιλλέα Αργατζόπουλο
Στη μελλοντική λένε αναθεώρηση του Συντάγματος θα ψηφιστεί νόμος πού θα απαγορεύει στους αιρετούς να εκλέγονται πέραν των δύο συνεχόμενων τετραετιών, κάτι παραπάνω από σωστό! Εγώ θα πρότεινα ο νόμος να περιλάβει και τους συγγενείς πρώτου βαθμού των αιρετών, τουλάχιστον για μία δεκαετία αφ’ ότου οι τελευταίοι κατείχαν κυβερνητική θέση, ένα καίριο χτύπημα στην οικογενειοκρατία και τον νεποτισμό. Και πολύ αργήσαμε.
Μία από τις γενεσιουργές αιτίες της σημερινής κρίσης, κρίσης αξιών, πολιτικής και ηθικής κατάπτωσης οφείλεται και σ’ αυτό. Η τρίτη, τέταρτη κλπ τετραετία, καταλήγουν θερμοκήπια διαφθοράς στις τοπικές αυτοδιοικήσεις. Η μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία τού ίδιου προσώπου δημιουργεί «δευτέρα φύση», οι δήμαρχοι αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν να τους ανήκει ο δήμος που διοικούν.
Ακούς απίθανες στιχομυθίες του τύπου, «θα σου δώσω, θα σου παραχωρήσω» τόσα μέτρα δημοτικής έκτασης, θα μου δώσεις κλπ.
Εκφράσεις στον ενικό αριθμό, υποδηλώνοντας μία νοοτροπία ιδιωτικοποίησης της εξουσίας επί των δημοσίων αγαθών. Επιπροσθέτως η μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία δημιουργεί κλίκες, διαπλοκή, κάστες, οικογενειοκρατία και δίκτυα σε όλο το φάσμα του κρατικού μηχανισμού. Η δε αλληλεγγύη των εξουσιών είναι αμέριστη.
Τόσο στο Σύνταγμα των ΗΠΑ, όσο και στο σύνταγμα της σημερινής Ρωσίας ισχύει ο νόμος περιορισμός των δύο τετραετιών. Καθόλου τυχαία.
Τον ερχόμενο Μάιο, καίτοι αυτός ο νόμος δεν θα έχει ψηφιστεί, εμείς πρέπει να τον εφαρμόσουμε στην πράξη. Πρέπει να γίνει το βασικό κριτήριο εκλογής των αιρετών, όσων απέκτησαν παθολογική εξάρτηση από την «καρέκλα». Πρέπει να τους πούμε απλά-έχετε δύο τετραετίες και παραπάνω, ευχαριστούμε για τις υπηρεσίες και τα έργα σας, βρείτε κάτι άλλο να κάνετε στη ζωή σας. Σας ευχόμαστε καλό κατευόδιο και με την ευχή της Παναγιάς. Η κινητικότητα στην πράξη κατά τον πλέον δημοκρατικό τρόπο εφαρμοσμένη σε όλο το φάσμα των εργαζομένων.
Κανονικά θα έπρεπε τα ίδια τα κόμματα να διαμηνύσουν τους δικούς τους μόνιμους δημάρχους, όσοι από αυτούς εκλέγονται με τη συνέργειά τους, να μην θέσουν ξανά υποψηφιότητα.
Αν δεν το κάνουν -η λεπτότητα δεν είναι χαρακτηριστικό των κομμάτων-πρέπει οι ίδιοι οι δήμαρχοι, για λόγους πρωτίστως αισθητικής, να καταλάβουν ότι κάποια στιγμή όλα έχουν ένα τέλος και να μην ξαναβάλουν υποψηφιότητα. Αν δεν το πράξουν είναι εύλογο οι πολίτες να αναρωτηθούν ότι κάτι άλλο συμβαίνει. Και προφανώς δεν θα είναι η υπέρμετρη ματαιοδοξία τους, αλλά πιθανόν να φοβούνται να παραδώσουν, να τρέμουν την ώρα της παράδοσης με ό,τι αυτό να σημαίνει. Το παλιό δεν παραδίνεται αμαχητί, και όσο πιο ένοχο και ευάλωτο αισθάνεται, με τόση μεγαλύτερη μανία γαντζώνεται στον προστατευτικό θώκο.
Αν δεν γίνει ούτε αυτό, τότε ο λόγος και η ευθύνη πέφτει ακέραια στους πολίτες. Και εδώ δεν επιτρέπεται και δεν συγχωρείται πλέον καμία δικαιολογία. Το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν είναι –Τι χρειάζεται η πόλη;
Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το ποιος εκφράζει το όραμα για το αύριο, αλλά και με το ποιος θέλει και μπορεί να το υλοποιήσει.
Θέλουμε μία ολοκληρωμένη πρόταση-θεραπεία για την πόλη μας, η αυτό που γίνεται κατά κόρον τις τελευταίες τετραετίες; Ένα περιστασιακό φτιασίδωμα, πάντα λίγους μήνες πριν τις εκλογές, για το καλλώπισμά της, για να αφεθεί αμέσως μετά τις εκλογές «ξεβαμμένη» αποκρουστική με μισοτελειωμένα έργα, δείγματα συναισθηματικής ηλιθιότητας και κοινωνικής παρακμής.
Το ένα θέλει χρόνο, προσπάθεια και υπομονή, το άλλο είναι εύκολο.
Έξεστι...
* Ο Αχιλλέας Αργατζόπουλος είναι αρχιτέκτονας μηχανικός, πολιτευτής-επικεφαλής δημοτικής ομάδας των ΑΝ. ΕΛ.
