Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
«Πάντα πίστευα
ότι οι πράξεις των ανθρώπων
αποτελούν την καλύτερη
ερμηνεία των σκέψεών τους»
Τζων Λοκ
Η ΣΚΗΝΗ σε καφενείο, συνοικίας της Λάρισας. Πρωί, έξω κρύο και κόσμος που κινείται βιαστικά, πάει στη δουλειά του. Μέσα, η πλήρης ακινησία: τέσσερις θαμώνες, συνταξιούχοι οι τρεις, σαραντάρης ο τέταρτος, με ανοιγμένη διάπλατα μια εφημερίδα ο καθένας μπροστά του. Απορροφημένοι, καταναλώνουν το περιεχόμενο της «Ελευθερίας», διακόπτοντας την «ηρεμία μαυσωλείου» με σχόλια που «παράγει» η ανάγνωση των νέων της ημέρας... «Έχει γίνει νούμερο αυτός ο Λιάπης» λέει ο ένας... Οι άλλοι διαβάζουν, αδιαφορώντας για το σχόλιο... Μετά από λίγο: «Πήγε και Κουάλα Λουμπούρ!... Όχι θα κάτσει να σκάσει»...
ΑΦ’ ΟΤΟΥ η υπόθεση Λιάπη ήρθε να αλλάξει την ατζέντα της επικαιρότητας, η ελληνική κοινωνία βρήκε άλλη μια αφορμή για να συζητήσει για την ποιότητα του πολιτικού μας προσωπικού. Η υπόθεση μπήκε στον ιδιότυπο «αξονικό τομογράφο» του δημοσίου διαλόγου κι η αξονική έφερε στην επιφάνεια όλα τα νοσήματα της πολιτικής μας ζωής: οικογενειοκρατία, αναξιοκρατία, αμοραλισμός, αμετροέπεια, αλαζονεία, παραβατικότητα, ατιμωρησία, πελατειακό σύστημα...
ΣΤΙΣ καφενειακού τύπου συζητήσεις της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, αναπαρήχθη η συζήτηση του αυθεντικού καφενείου: «Τι θα λέει ο θείος του, αν τον βλέπει από ψηλά... ». «Μήπως είναι ο μόνος; Αυτή είναι η ποιότητα των πολιτικών μας ανδρών... ». «Ήταν ανεψιός του Καραμανλή και τίποτα περισσότερο... Ανεπάγγελτος! Ζει σε βάρος μας από το 1980 που τον πήρε στην Προεδρία ο θείος του μέχρι σήμερα και αμείβεται πλουσιοπάροχα... ». «Αντιπροσωπευτικός τύπος του συστήματος που καταρρέει... Οσονούπω έρχεται το τέλος όλων αυτών... Πληρώνουν τη συμπεριφορά τους... ». «Ντροπή του, έπρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμηση για τους πολίτες... Έπρεπε αυτός να δίνει το καλό παράδειγμα... ».
ΩΡΑΙΑ γι’ άλλη μια φορά, ολ’ αυτά... Αλλά, μάλλον, άλλη μια ευκαιρία να αναζητήσουμε αποδιοπομπαίους για να βγάλουμε τον εαυτό μας από το κάδρο... Διότι, ο Λιάπης είναι ένας από τους τριακόσιους για τους οποίους ωστόσο, φαίνεται ότι έχουμε την άποψη ότι είναι ίδιοι ή και χειρότεροι μερικοί απ’ αυτόν... Και την ίδια άποψη έχουμε για τους τριακόσιους που αλλάζουν κάθε τετραετία... Και για όσους δεν είναι στη Βουλή, αλλά κατέχουν δημόσια αξιώματα: δημάρχους, νομάρχες, περιφερειάρχες, γεν. γραμματείς υπουργείων, κάθε λογής αξιωματούχους, προέδρους Οργανισμών κ.λ.π... Για χιλιάδες ανθρώπους από το 1974 και μετά, δηλαδή...
ΟΛΟΙ αυτοί δεν είναι εξωγήινοι... Είναι σαρξ εκ της σαρκός της ελληνικής κοινωνίας... Γείτονές μας, φίλοι μας, συγγενείς μας, συμμαθητές μας... Άνθρωποι της διπλανής πόρτας... Ένα μικρό δείγμα της ελληνικής κοινωνίας, που επιδεικνύει αλαζονεία μόλις αλλάξει οικονομική θέση... Που επικαλείται αυτάρεσκα το ελληνικό δαιμόνιο όταν εφευρίσκει τρόπους για να αποφύγει τις υποχρεώσεις της... Που θεωρεί μαγκιά το να παίρνει τη θέση του άλλου στην «ουρά» του Ταχυδρομείου... Που έχει έτοιμο ένα «ξέρεις ποιος είμ’ εγώ» για τη δύσκολη ώρα που ο τροχονόμος θα της κόψει την κλήση... Που είναι έτοιμη να ζητήσει επιθετικά τον λόγο από τον τροχονόμο που κάνει τη δουλειά του «και γιατί δεν γράφεις τον απέναντι πρώτα που έχει μια ώρα εκεί, εγώ τώρα έφευγα... »... Που ξέρει να καταγγέλλει μεγαλόφωνα τους πολιτικούς που την εξαπατούν, αλλά τους καλεί παράλληλα στον γάμο της και διαφημίζει το κολλητιλίκι μαζί τους «αν έχεις κανένα πρόβλημα, πες μου, ο Σαχινίδης είναι κολλητός μου... »... Που θεωρεί απατεώνες τους Ευρωπαίους, αλλά υπερτιμολογεί ό,τι επιδοτείται από το ΕΣΠΑ και δηλώνει τόσες (προς επιδότησιν) καλλιεργούμενες εκτάσεις στη Θεσσαλία, που στο χάρτη εμφανίζεται σε έκταση μεγαλύτερη από την Ολλανδία!...
ΔΕΝ φιλοδοξώ να συμπεράνω ότι μια κοινωνία με τέτοιους πολίτες, λογικό θα ήταν να έχει και τέτοιους πολιτικούς... Απλώς, φιλοδοξώ να δείξω το αυτονόητο: ότι οι συμπεριφορές που καταδικάζουμε δεν είναι τόσο μακριά από εμάς... Απλώς, δεν αφορούν όλες, όλους τους Ελληνες, είτε πολιτικοί είναι αυτοί, είτε πολίτες... Π.χ. γιατί βρίζουμε όλους τους πολιτικούς, όταν μόνον ο Λιάπης κυκλοφορεί με πλαστές πινακίδες κι οι υπόλοιποι με κανονικές; Προφανώς, γιατί θεωρούμε ότι οι υπόλοιποι κάτι άλλο κακό κάνουν... Εκ της ιδιότητός τους και μόνο: πολιτικοί; Άρα φαύλοι... Και οι πολίτες που ψήφιζαν ή ψηφίζουν αυτούς τους πολιτικούς; Όλοι άγιοι; Όχι βέβαια...
ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ π.χ. ότι ο Λιάπης είναι ένας «τενεκές ξεγάνωτος» που ευνοήθηκε από την οικογενειοκρατία... Πράγματι... Είναι ο μόνος; Ας θυμηθούμε: Κώστας Καραμανλής, πρωθυπουργός λόγω ονόματος... Γιώργος Παπανδρέου: ένα εκατομμύριο «ξύπνιοι» Ελληνες προσήλθαν αυθορμήτως στην κάλπη για να τον αναδείξουν λόγω ονόματος, πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ! Δεν τους υποχρέωσε κανείς, αυθορμήτως προσήλθαν... Ντόρα Μπακογιάννη, Κυριάκος Μητσοτάκης, Κώστας Μπακογιάννης, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, Όλγα Κεφαλογιάννη... Σε κάθε περιφέρεια, γόνοι και επίγονοι... Ως κι η καταγγέλλουσα Αριστερά μιμείται: Γιώργος Λαμπρούλης (γιος δημάρχου) βουλευτής ΚΚΕ... Νίτσα Λουλέ (κόρη βουλευτή) βουλευτής «Συνασπισμού»... Αντώνης Σκυλλάκος (γιος βουλευτή) βουλευτής ΚΚΕ... Τρία στα τρία μόνο στη Λάρισα (που και στο Δημοτικό Συμβούλιο, «κλώνους» διαθέτει: Καραμπάτσας, Αδαμόπουλος κ.λ.π.)! Και έπεται συνέχεια: Ζωή Κωνσταντοπούλου (κόρη του πρώην προέδρου) βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ... Στάθης Παναγούλης... Αλέκος Αλαβάνος... Δεξιά κι αριστερά, οι καταγγέλλοντες την οικογενειοκρατία την ψηφίζουν κατά χιλιάδες!... Ή μάλλον κατά εκατομμύρια!...
ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ επίσης, ότι ο Λιάπης είναι ένας ανεπάγγελτος που ζει από την πολιτική, από το 1980... Ο μόνος είναι; Οι τρεις τελευταίοι πρωθυπουργοί μας (Καραμανλής, Παπανδρέου, Σαμαράς) έχουν να επιδείξουν ΕΝΑ ένσημο; Όχι! Οι της αντιπολίτευσης, το ίδιο: δούλεψε πουθενά ο Καμμένος; Η Παπαρήγα; Όχι βέβαια... Κι αν παρέλθει οριστικά η εποχή τους κι έρθει με το καλό, το τέλος του καταρρέοντος συστήματος κι η «ανατροπή», πάλι άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ, θα τους διαδεχθούν: Αλέξης Τσίπρας, Παναγιώτης Λαφαζάνης κ.λ.π., κ.λ.π... .Δεν ’πα να καταγγέλλουμε τους ανθρώπους των κομματικών σωλήνων; Οι ανεπάγγελτοι με την ψήφο μας και τις ζητωκραυγές μας θα θριαμβεύουν!... Εις τους αιώνες των αιώνων...
ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ αίφνης επίσης, ότι ο πολιτικός πρέπει να δίνει το καλό παράδειγμα... Αυτό κι αν συνιστά υποκρισία! Πότε επιβραβεύσαμε τον καλό πολιτικό; Τον πολιτικό που δίνει το καλό παράδειγμα; Τον Κωστή Στεφανόπουλο πριν γίνει ο δημοφιλέστερος Πρόεδρος της Δημοκρατίας (αξίωμα στο οποίο βρέθηκε έμμεσα, με εκλογή από το Κοινοβούλιο) δεν τον θεωρούσαν οι πολίτες της Πάτρας άξιο ούτε για βουλευτή Αχαΐας! Εξέλεγαν δε, υπερηφάνως αντ΄ αυτού υποδείγματα ήθους, τύπου Κουτσόγιωργα, Κατσιφάρα, και Νικολόπουλου! Στη Θεσσαλονίκη, πόσοι αξιοπρεπείς είδαν την «πλάτη» του Πανίκα Ψωμιάδη, από το 1980 ως σήμερα; Και ποιοι πρώτευαν συνήθως σε ψήφους όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης; Οι εκλεκτοί του φανατισμένου πλήθους: Ευαγ. Γιαννόπουλος, Πάνος Καμμένος, Γεράσιμος Γιακουμάτος, Γιώργος Καρατζαφέρης, Άκης Τσοχατζόπουλος... Ο οποίος παρεμπιπτόντως θα ήταν πρωθυπουργός αν ψήφιζε η ... σοφή «βάση» του ΠΑΣΟΚ το 1996 κι όχι η κοινοβουλευτική ομάδα του Κινήματος που διάλεξε με οριακή πλειοψηφία τον Σημίτη!...
ΧΡΗΣΙΜΗ λοιπόν, η θυσία του Λιάπη για να εξαγνιστούμε οι υπόλοιποι... Χρησιμότερο όμως, θα ήταν αντί για το δέντρο να ρίξουμε μια ματιά στο δάσος...
Υ.Γ. Την ώρα που το «ανάθεμα» στον Λιάπη βρίσκεται στο pick του, οι εφημερίδες προαναγγέλλουν την κάθοδο του Κωνσταντίνου Αχιλλέα Καραμανλή στις εκλογές, με φιλοδοξίες πολύ περισσότερες της αναδείξεώς του σε απλό βουλευτή Σερρών! Αν εκλεγεί (με τις ψήφους ημών των πολιτών) θα είναι: ανιψιός εθνάρχη, υιός υπουργού, εξάδελφος πρωθυπουργού και εξάδελφος υπουργού ταυτόχρονα!... Η επιτομή της καταγγελλόμενης (κατά τα άλλα) οικογενειοκρατίας!... Και του πελατειακού συστήματος, βεβαίως, βεβαίως!...
