Τακτοποιώντας κάποια στοιχεία από το αρχείο μου, σταμάτησα σε ένα κείμενο διαρκούς εγκυρότητας, προορατικό, σχεδόν προφητικό. Αναδημοσιεύω επιλεκτικά ορισμένα αποσπάσματά του, γνωρίζοντας ότι αναπόφευκτα αδικείται το σύνολό του.
(1)- Κι όμως από μακρού είναι γεγονός ότι καθημερινά διακινείται παγκοσμίως περίπου 1 τρισεκατομμύριο δολάρια, με αποτέλεσμα να εκμηδενίζεται η δυνατότητα παρέμβασης των Κυβερνήσεων για να προστατεύσουν τα εθνικά τους νομίσματα...
(2)- Πόσο αφελή ως ανόητα καταντούν όσα λέγονται από τις Κυβερνήσεις και τα κόμματα μικρών κρατών, όπως λ.χ. η Ελλάς, για το ποια είναι η πιο αποτελεσματική οικονομική (ακόμη και νομισματική) πολιτική οσάκις αυτή δεν λαμβάνει υπόψη την απρόβλεπτη κατά κανόνα συμπεριφορά του κερδοσκοπικού χρήματος...
(3)- Το αγνοούν συχνά ακόμα και αριστερές και «προοδευτικές» δυνάμεις, που κι αυτές βάσισαν επί πολλές δεκαετίες τις «κατακτήσεις του εργατικού κινήματος» στην άγρια εκμετάλλευση των παραγωγών του μαύρου χρυσού με την εξευτελιστική τιμή του αργού πετρελαίου, πάνω στην οποία στηρίχθηκε εν πολλοίς και η ευημερία των εργατοϋπαλλήλων και τα μέχρι ασωτίας καταναλωτικά πρότυπα των κοινωνιών των ανεπτυγμένων χωρών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάς).
(4)- Συνεπώς, η καλύτερη θέση των εργαζομένων από πλευράς μισθών, ασφάλισης, ωραρίου, συνθηκών εργασίας, κλπ, στις ανεπτυγμένες χώρες είναι αποτέλεσμα όχι μόνο των αγώνων τους, αλλά και του καθεστώτος εισοδηματικών ανισοτήτων μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών. Δηλαδή, εκμεταλλευτές του προλεταριάτου του Τρίτου Κόσμου δεν είναι μόνο οι κεφαλαιούχοι και οι επιχειρηματίες των πλούσιων χωρών ή οι αντίστοιχοι ντόπιοι, αλλά και το ευημερούν δήθεν προλεταριάτο των πλούσιων χωρών.
(5)- Και είναι γεγονός ότι από την παγκόσμια πίτα (δηλαδή το παγκόσμιο εισόδημα) άλλοι εργάτες και υπάλληλοι παίρνουν διπλή ή τριπλή ή και πολλαπλή μερίδα και άλλοι ψίχουλα, μολονότι και οι μεν και οι δε κάνουν την ίδια ακριβώς εργασία και συμβάλλουν σχεδόν εξίσου στη δημιουργία της πίτας. Η συνειδητοποίηση της διαπιστώσεως αυτής είναι απολύτως αναγκαία για να εκτιμηθεί και αντιμετωπιστεί καλύτερα η σημερινή οικονομική κρίση, καθώς από τις κλειστές και προστατευμένες οικονομίες οδηγούμεθα με καλπασμό προς την παγκοσμιοποίηση της αγοράς της πλανητικής οικονομίας, όπου τα εθνικά σύνορα και τα εθνικά προστατευτικά τείχη, ακόμα και εκεί όπου παραμένουν έχουν την αντοχή του ιστού της αράχνης.
(6)- Ας προστεθεί στο πρόβλημα και το κύμα προσφύγων που έχει κατακλύσει τη γηραιά ήπειρο (και την Ελλάδα) εν μέρει για να καλύψει απασχολήσεις, που δεν ήταν πρόθυμο πια να προσφέρει το ευημερούν τέως προλεταριάτο της Ευρώπης, για να αντιληφθούμε, αν το μπορούμε (λόγω παγιωμένης νοοτροπίας), τη σοβαρότητα της δομικής κρίσεως, την οποία καλείται να ξεπεράσει ο πληθυσμός της γηραιάς ηπείρου, γηράσκων απελπιστικά και αυτός και συνεπώς μη προσφέρων νέο εργατικό δυναμικό και καταναλωτές των προϊόντων του
(7)- Δυστυχώς, αντί σ’ αυτό να βοηθούν οι διανοούμενοι, οι κοινωνιολόγοι, οι οικονομολόγοι και οι συνδικαλιστές, προτιμούν να υπεραμύνονται αναλύσεων και ερμηνειών του παρελθόντος, που δεν έχουν να προσφέρουν πια πολλά στη σημερινή πραγματικότητα, ενώ έχουν βρει και το εύκολο θύμα, τους ξένους, εναντίον των οποίων έχουν εξαπολυθεί οι ανεγκέφαλοι νεαροί του αναγεννηθέντος φασισμού, βοηθούσης και της παλαιολιθικής μαρξιστικής Αριστεράς.
(8)- Πάντως, η έκταση που έχει πάρει η ανεργία στην Ευρώπη και η τάση να διογκωθεί ακόμη περισσότερο, ασκεί τεράστια πίεση μια και η οποιαδήποτε διεθνιστική αλληλεγγύη και η οποιαδήποτε φιλανθρωπική διάθεση δεν μπορούν να αγνοήσουν το πραγματικό γεγονός της δραματικής φτώχειας σημαντικών πια σε αριθμό αυτοχθόνων, οι οποίοι βλέπουν να περιθωριοποιούνται από τους μετανάστες και συνεπώς ο εχθρός γι’ αυτούς είναι οι ξένοι που τους πήραν το ψωμί.
(9)- Δυο λύσεις υπάρχουν για το πρόβλημα της οικονομικής επιβίωσης της Ευρώπης: ή να υψώσει ξανά τα προστατευτικά της τείχη, πράγμα που φαίνεται σχεδόν αδύνατο και ελάχιστα αποτελεσματικό πια, ή να προσαρμόσει τις δομές και την οικονομία της στα νέα στοιχεία που επιβάλλουν στην παγκόσμια οικονομική σκηνή οι νέα βιομηχανικές χώρες και η βαθμιαία μετακίνηση του κέντρου του καπιταλισμού από την Ευρώπη και τον Ατλαντικό στον κόσμο που περιβρέχει ο Ειρηνικός Ωκεανός.
ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ: Το κείμενο δεν γράφηκε... Χθες. Αλλά πριν από 20, ακριβώς, χρόνια, τον Δεκέμβρη του 1993. Συντάκτης του είναι ο ακούραστος κ. Γιάννης Μαρίνος και αποτελεί εισήγηση σε επετειακό τεύχος του «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ», αφιερωμένο στην κρίση της εποχής. Προικισμένος με ευρύνοια, με ελεύθερη και τολμηρή σκέψη, με σπάνια καλλιέργεια και ασίγαστο δημοσιογραφικό πάθος, ο κ. Γ. Μαρίνος συνεχίζει τη δύσκολη μάχιμη δημοσιογραφία. Του οφείλουμε πολλά. Οπωσδήποτε μια δικαίωση: την αναγνώριση της αξιοσύνης του.
xatzis@hotmail.com
