Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Όταν πριν τριάντα και πλέον χρόνια, (1978) ο μεταρρυθμιστής ηγέτης της Κίνας, Ντένγκ Σιαοπίνγκ, δήλωνε ότι δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει, εάν η γάτα είναι μαύρη ή άσπρη, αλλά αρκεί να πιάνει ποντίκια, ο Κινέζος ηγέτης εννοούσε με τη φράση αυτή, την αδήριτη ανάγκη και μακριά από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις, παρακάμπτοντας ακόμα και δογματικές αντιλήψεις, του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, πως να πάει η χώρα μπροστά και να βγει το ταχύτερο δυνατό, από την φτώχεια, την ένδεια, την καθυστέρηση και την υπανάπτυξη και να ανέβει έτσι αμέσως, το βιοτικό επίπεδο του Λαού, που είχε καθηλωθεί, για δεκαετίες ολόκληρες, σε πέρα για πέρα απαράδεκτα, χαμηλά και πρωτόγονα επίπεδα.
Έκτοτε ως γνωστόν, η Κίνα γνώρισε και γνωρίζει, πρωτόγνωρους ρυθμούς ανάπτυξης, κυμαινόμενους από 8% - 11% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει καταστεί πρώτη εξαγωγική χώρα στον κόσμο και δεύτερη οικονομική δύναμη, με κατά κεφαλή εισόδημα κοντά στα 7.000 δολάρια και έχει βάλει πλέον πλώρη, να καταστεί σύντομα πρώτη, παγκόσμια οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη, βάζοντας τις ΗΠΑ, στη δεύτερη θέση και στην άκρη.
Τώρα εάν δούμε βήμα – βήμα, πως επιτεύχθηκε και επιτυγχάνεται αυτή η ομολογουμένως πράγματι πρωτοφανής και πρωτόγνωρη, σε παγκόσμιο επίπεδο ανάπτυξη, τότε θα διαπιστώσουμε ότι, πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται, παραμερίζοντας κάθε κανόνα και μηχανισμό, που διέπουν στοιχειώδεις τρόπους, σεβασμού περιβαντολλογικών όρων, στην εκτέλεση των πάσης φύσεως έργων υποδομών και οικονομικής – βιομηχανικής ανάπτυξης.
Η Κίνα έχει κατασκευάσει τα τελευταία τριάντα χρόνια εντυπωσιακές υποδομές, σύγχρονες πόλεις, αυτοκινητοδρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια υπέροχα σιδηροδρομικά δίκτυα και τηλεπικοινωνίες, βγάζοντας το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, από τη φτώχεια και την εξαθλίωση και μάλιστα, πιο γρήγορα από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Οι Κινέζοι συνεπώς δικαίως υπερηφανεύονται για αυτές τους τις επιτυχίες. Κάθε υγιής όμως οικονομία, εξαρτάται σίγουρα και από ένα υγιές περιβάλλον, πράγμα, που σήμερα στην Κίνα δεν υπάρχει, αλλά απεναντίας συνεχώς επιδεινώνεται. Για παράδειγμα πρόσφατα στην βιομηχανική πόλη Χάρμπιν, όπου διαμένουν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι και βρίσκεται Β.Α. της Σαγκάης, σε κάποιες γειτονιές της, «εμφάνισαν συγκεντρώσεις συγκεκριμένων επιβλαβών ουσιών έως και 1000 μικρογραμμάρια ανά κυβικό μέτρο αέρος, όταν το όριο, για την καλή ποιότητα του αέρα, είναι έως 35 μικρογραμμάρια. Τα Νοσοκομεία της πόλης παρουσίασαν αύξηση 30% σε ασθενείς, που προσέρχονταν εκεί με αναπνευστικά προβλήματα».
Η Κίνα θα βαλτώσει, εάν το μονοκομματικό κομμουνιστικό σύστημα, που κυβερνά από το 1949, αυτή την αχανή και τεράστια χώρα του 1.350 δισ. ανθρώπων, δεν φτιάξει τους νόμους εκείνους, που θα εξασφαλίζουν, ότι όλη αυτή την ανάπτυξη δε θα στραφεί ενάντια στη δημόσια υγεία, τότε σίγουρα θα υπονομευθεί από μια επιδημία κατεστραμμένης γης, νερού και αέρα.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008, οι διοργανωτές προκειμένου να εξαφανίσουν το νέφος της αιθαλομίχλης, που κάλυπτε τότε το Πεκίνο αναγκάσθηκαν, να διακόψουν παντελώς, κάθε βιομηχανική δραστηριότητα, στην ευρύτερη περιοχή του Πεκίνου, έξι μήνες, πριν από την έναρξη των αγώνων. Σήμερα στο Πεκίνο κυκλοφορούν, 4.000.000 αυτοκίνητα, όταν οι δρόμοι είναι πάντα γεμάτοι και δεν μπορεί να κινηθεί κανείς. Σκεφθείτε τι θα συμβεί εάν τα αυτοκίνητα σε όλη την Κίνα, γίνουν 400.000.000, όταν το όνειρο, του κάθε Κινέζου, είναι να αποκτήσει δικό του αυτοκίνητο; Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται, τι επιπτώσεις, θα έχει στο περιβάλλον, δεδομένου ότι το αυτοκίνητο είναι ένα, από τα κύρια μέσα ρύπανσης του οικοσυστήματος στον πλανήτη μας.
Τί θα γίνει όμως εάν η Κίνα, φθάσει να πληροί, όλα τα κριτήρια της οικονομικής της επιτυχίας, εκτός από ένα: Να μην μπορεί να ζήσει δηλαδή κανένας εκεί. Άραγε σε τι ωφελεί, να υπάρχουν όλα αυτά τα εντυπωσιακά κτίρια, σε όλες τις μεγαλουπόλεις της Κίνας, εάν οι άνθρωποι είναι παγιδευμένοι, μέσα σε αυτά και είναι αναγκασμένοι όταν κυκλοφορούν στους δρόμους, να φορούν μάσκες και να γεμίζουν, τα νοσοκομεία, από ανθρώπους, με αναπνευστικά προβλήματα;
Βλέπουμε συνεπώς ότι αυτή η ραγδαία και εντυπωσιακή ανάπτυξη της Κίνας, συνετελέσθηκε και συντελείτε, σε βάρος του περιβάλλοντος, το οποίο στην κυριολεξία βιάσθηκε και καθημερινά βιάζεται. Τα νερά των ποταμών της, γίνονται κόκκινα από τα βιομηχανικά απόβλητα, οι παραλίες και οι λίμνες της να είναι γεμάτες από πυκνά φύκια ή 18.000 νεκρά γουρούνια, να επιπλέουν στον ποταμό Χουανγκτσού.
Μετά απ’ αυτήν την επιγραμματική και σύντομη ανάλυση για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αναπτύχθηκε και αναπτύσσεται η Κίνα, δεν είναι πιστεύω καθόλου παράδειγμα προς μίμηση, αλλά απεναντίας προς αποφυγήν για ένα τέτοιου είδους ανάπτυξης για τη χώρα μας, για ευνόητους λόγους δεν χρειάζεται και με κανέναν λόγο και τρόπο, δεν πρέπει να τους επιδιώξουμε. Γιατί θα βλάψει σοβαρά την υγεία μας και η ζωή μας, θα καταστεί απάνθρωπη και ο βίος μας, αβίωτος.
