Από τον Κων. Τσιρονίκο
Όλοι μας γνωρίζουμε και περισσότερο οι παλιότεροι το φιρφίρι. Το απλό εκείνο παιδικό παιχνίδι που αποτελείται από έναν οριζόντιο άξονα στο άκρον του οποίου και καθέτως προς αυτόν περιστρέφεται, με τη βοήθεια του αέρα, ένας έλικας. Σημειωτέον, ότι η περιστροφή του γίνεται πάντοτε προς τη φορά του ανέμου. Δηλαδή, όπως λέει ο λαός μας, «πηγαίνει όπου φυσά ο άνεμος».
Ένα πανομοιότυπο φιρφίρι, διαχρονικά και εντονότερα στους καιρούς μας, παρατηρούμε και στην ελληνική πολιτική. Αρκετά κομματικά στελέχη και βουλευτές μη μένοντες σταθεροί στον ιδεολογικό τους χώρο αλλάζουν, όχι λίγες φορές, κόμμα ανάλογα προς τα πού φυσά ο άνεμος του προσωπικού τους συμφέροντος. Ακόμα και τώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, γινόμαστε μάρτυρες και κοινωνοί πράξεων πολιτικής απαιδευσίας και αγυρτείας. Συμπεριφορών τυχοδιωκτισμού και ευτελισμού του βουλευτικού λειτουργήματος.
Το άκρον άωτον της ιδιοτελούς αυτής πρακτικής είναι ότι οι αποσκιρτήσεις αυτές συμβαίνουν όταν ο κομματικός οργανισμός που τους ανέδειξε βρίσκεται σε παρακμή. Όταν το κομματικό καράβι αρχίζει να βουλιάζει. Και ενώ τότε θα ’πρεπε να σταθούν ενωμένοι, αλληλέγγυοι και δυνατοί για να περάσουν τους σκοπέλους και να βρεθούν πάλι σε απάγκιο λιμάνι, αυτοί με προφάσεις και υστερόβουλες ενέργειες, ψάχνουν να βρουν κομματικό χώρο, ο οποίος δεν θα διακινδυνεύσει την επανεκλογή τους.
Είναι λυπηρό, αλλά έτσι λειτουργεί ένα σημαντικό κομμάτι των φορέων της ελληνικής πολιτικής. Σαν το φιρφίρι. Μετακινούμενοι προς τον κομματικό χώρο, όπου φυσά άνεμος ανοδικής πορείας. Αυτός ο ιδιοτελής αναχωρητισμός εκφράζει ένα μεγάλο μέρος της κατάντιας του πολιτικού μας συστήματος, το οποίο σήμερα έχει πάρει τη μεγάλη κλίση προς την πλήρη κατάρρευσή του. Γιατί η διαχρονική του πορεία βασιζόταν σε ψευδολογήματα και υποκρισίες: Σε δήθεν αλλαγές και νέες πολιτικές που δεν έγιναν ή έγιναν με καθαρά πελατειακό και κομματικό χαρακτήρα.
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι σ’ ένα τμήμα των ταγών της εξουσίας δεν υπάρχει σταθερή ιδεολογική θέση. Ούτε στοιχειώδης ιστορική μνήμη περί ακμής και παρακμής πολιτικών ιδεολογιών, πολιτισμών, κρατών, αυτοκρατοριών... Μήτε διάθεση για αγώνα ικανό να προκαλέσει αλλαγές στον κομματικό τους χώρο. Παρά μόνον ιδιοτέλεια. Συμφέρον που εκδηλώνεται με αποσκιρτήσεις άμεσες ή πιο πολύ μέσω ανεξαρτητοποιήσεων με κλίση προς κομματικούς χώρους εξασφάλισης της επανεκλογής τους. Μια πρακτική πολύ χυδαία που τα τελευταία χρόνια απαξίωσε ανεπανόρθωτα το πολιτικό μας σύστημα.
Επειδή σήμερα μιλάμε για αλλαγές και επαναστατικές μεταρρυθμίσεις, αυτές για να γίνουν απαιτούν σταθερή ιδεολογική θέση και όχι ιδιοτελείς μετακινήσεις του τόπου «όπου φυσάει ο άνεμος». Ο αγώνας αυτός των επίδοξων «αποστατών» πρέπει να είναι εντός του κομματικού τους χώρου. Όπου ο λαός τους έταξε και όχι αλλού. Που πάνε μόνο και μόνο, οι περισσότεροι, για να περισώσουν το πολιτικό τους τομάρι.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τα δήθεν..., τις προφάσεις και τις μετακινήσεις «περί σωτηρίας» της πατρίδας και ακόμα ορισμένοι μωροφιλόδοξοι ας εγκαταλείψουν τα πολιτικά τους άλματα περί δημιουργίας «εκσυγχρονιστικών» κομματικών κινήσεων που θα θέσουν σε τροχιά προόδου τη χώρα. Γιατί από τέτοια ψευδολογήματα και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις έχουμε χορτάσει...
Εμείς απ’ τη μεριά μας ευχόμαστε αυτή η ιδιοτέλεια που οδηγεί στον πολιτικό φιρφιρισμό και στις άλλες ανεγκέφαλες συμπεριφορές να σταματήσει. Και οι πολιτικοί μας να παραμένουν σταθεροί στον ιδεολογικό τους χώρο, αγωνιζόμενοι σθεναρά να ανατρέψουν, δημοκρατικά, κάθε πολιτική που αντιβαίνει στο δίκιο και στο συμφέρον του λαού.
Αυτή η σταθερότητα αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αποτελεί σπουδαίο δίδαγμα, όταν ο πολιτικός φορέας στον οποίον ανήκουν κινδυνεύει να διαλυθεί. Γιατί έτσι ο λαός θα διδάσκεται και θα μαθαίνει ότι οι πραγματικά γενναίοι και ανιδιοτελείς αγωνιστές στο πεδίο της πολιτικής δεν λιποτακτούν και δεν το βάζουν στα πόδια, αλλά μάχονται σθεναρά για να περισώσουν ό,τι μπορούν από την τιμή και την υπόληψη του ιδεολογικού τους χώρου.
