* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Ο Σωκράτης ήταν μια ανυπέρβλητη δημιουργική φυσιογνωμία, της ελληνικής και της παγκόσμιας φιλοσοφίας. Κατηγορήθηκε από τον λαϊκιστή Άνυτο κ.ά. ότι «Εισάγει καινά δαιμόνια». Δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο πίνοντας το κώνειο. Ήξερε ο Σωκράτης, πως δεν ήταν ένοχος. Πως άδικα δικάστηκε. Κι όταν το πρωί της τελευταίας μέρας ήλθε ο Κρίτων και του επανέλαβε, πως όλα ήταν έτοιμα για την απόδρασή του, «Είναι κρίμα να πεθάνεις άδικα» του είπε, ο Σωκράτης αρνήθηκε. «Πού και πώς να ζήσω, όταν όλοι θα με δείχνουν, πως δεν υπάκουσα στο Νόμο της πατρίδας;» Με την ιδεαλιστική αυτή πράξη του, όρισε την έννοια του Νόμου. Συγκεκριμένα του νόμου της Δημοκρατίας, που είναι το απαύγασμα συλλογικής θέλησης των ανθρώπων, και καθολικής αποδοχής. Οι Αρχαίοι έλεγαν πως τρεις είναι οι αρετές του ανθρώπου: «θεούς τε τιμάν τους τε θρέψαντας γονείς, Νόμους δε κοινούς Ελλάδος τηρείν». Νόμους έχουν και τα απολυταρχικά καθεστώτα. Όπως ο Φασισμός και ο Κομμουνισμός. Αυτοί όμως οδηγούν στα κρεματόρια και στα γκουλάγκ. Γενική αρχή. Κάθε Νόμος της Δημοκρατίας έχει καθολική ισχύ. Καμιά φορά μπορεί να μην ικανοποιεί τα συμφέροντα ορισμένων. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι ελλιπής ή πρέπει να τον αποποιούμεθα. Ο Νόμος είναι αυτός που ξεχωρίζει την ανθρώπινη κοινωνία, από την αγέλη των ζώων. Η κοινωνία των ζώων έχει ρόλους και αρμοδιότητες, αλλά η τελική λύση στις διαφορές τους είναι η επιθετικότητα και η επικράτηση του ισχυρότερου. Είναι ο Νόμος της ζούγκλας. Μια τέτοια μορφή παίρνει σήμερα στη χώρα μας ο Νόμος. Ο νόμος που ψηφίζεται δημοκρατικά με σύμπραξη και συναίνεση όλων των βουλευτών, καταστρατηγείται αυθαίρετα στους δρόμους. Αμφισβητείται η ισχύς του και επιχειρείται η άρση της εφαρμογής από αντικοινωνικές πρακτικές. «Νόμος είναι ο Νόμος του εργάτη» ή «Ό,τι κι αν ψηφίζετε θα το καταργήσουμε στους δρόμους» είναι κραυγές ζούγκλας, που επιδιώκουν την επικράτηση του δυνατού, σε βάρος της κοινωνίας. Ο Νόμος της Δημοκρατίας είναι ένα μέσο ελέγχου των πολιτών με ισονομία και δικαιοσύνη. Αρκεί ο Νόμος να έχει καθολική ισχύ. Να μην εφαρμόζεται επιλεκτικά ή μεροληπτικά. Αλλά δίκαια και αυστηρά προς κάθε κατεύθυνση. Αλλιώς πυροδοτεί δικαιολογημένες αντιδράσεις. Π.χ. να πατάξει τις εγκληματικές πράξεις της Χ.Α. αλλά παράλληλα να είναι άτεγκτος σε εξόφθαλμες εγκληματικές δραστηριότητες, για τη SIEMENS, το Χρηματιστήριο, τις λίστες των φοροφυγάδων ή τα προκλητικά καταληστεύματα στον χώρο των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Να φυλακίζει οφειλέτες του Δημοσίου. Να πράττει όμως το ίδιο και για τους «μεγάλους» που ευσχήμως και καλυπτόμενοι διαφεύγουν τη φορολογία.
Σήμερα έχουμε στον τόπο μας ένα κύμα βίας. Απ` όπου κι αν προέρχεται. Ο Νόμος δεν πρέπει να βρίσκεται στα χέρια που ασκούν βία, παρά μόνο στα χέρια της συντεταγμένης πολιτείας. Οι δε πολίτες, πρέπει να έχουν την αίσθηση, πως ο Νόμος εφαρμόζεται άμεσα, δίκαια και προς κάθε κατεύθυνση. Έτσι εμπεδώνεται το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, που είναι στοιχείο μιας ευνομούμενης Δημοκρατίας. Στη σημερινή βία που κυμαίνεται από φραστικές απειλές και γραφήματα στους τοίχους, ως το έγκλημα, απάντηση μπορεί να δώσει μόνον ο Νόμος.
Τελευταία γίνεται λόγος για τη θεωρεία των δύο άκρων. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Είναι ολιγαρχίες, που οριοθετούν τον μεγάλο χώρο, όπου οι άνθρωποι αντίθετα με αυτά, αγαπούν την ειρήνη, την πρόοδο και τη Δημοκρατία. Και φυσικά είναι πάντα ακίνδυνα, όταν η Δημοκρατία λειτουργεί σωστά. Τα πατάσσει με την εφαρμογή των κειμένων νόμων της.
Η πολιτεία έχει υποχρέωση να ψηφίζει νόμους με όση το δυνατόν ευρύτερη αποδοχή και ισχύ. Παράλληλα ο κάθε πολίτης έχει υποχρέωση να υπακούει στους νόμους όσο και να του φαίνεται πως είναι άδικοι για τη λύση των προβλημάτων τους. Το παράδειγμα, μας το έδωσε ο Σωκράτης. Αλλά και γιατί όχι ο Χριστός. Αυτός που υπάκουσε στους ισχύοντες τότε νόμους, ενώ είχε τη δύναμη ν` αποφύγει τη σταύρωση.
Συνεπώς απαιτείται εφαρμογή των νόμων και όχι καταστρατήγησή τους με βία. Η παράνοια των άκρων φέρει τη βία. Και η βία το αίμα. Αντίθετα ο Νόμος φέρει την κοινωνική συνύπαρξη, την ασφάλεια και την ειρήνη. Η Δημοκρατία έχει για όλα τα θέματα λύσεις. Σε όσους δεν αρέσουν οι ισχύοντες νόμοι, δίνει το δικαίωμα με τις εκλογικές διαδικασίες, να φέρουν στην αρχή τους εκλεκτούς που θα αλλάξουν νομοθεσίες. Όλα συνεπώς πρέπει να γίνονται με βάση τους νόμους της Δημοκρατίας, που εγγυώνται την ασφάλεια και την ειρήνη.
