Γράφει ο Στέφανος Μιστάρας
Φυσικός - Ιστορικός Μελετητής
Αυτό τον καιρό κατασκευάζεται στο χώρο της Στρατιάς που παραχωρήθηκε στο Δήμο Λαρισαίων, ένας πολυθεματικός κήπος (60) στρεμμάτων για ποικίλες εκδηλώσεις.
Με το πέρας των εργασιών, που προβλέπεται να τελειώσουν πολύ σύντομα οι κάτοικοι αυτής της πόλης και ιδιαίτερα η νεολαία που σήμερα γεμίζει ασφυκτικά τις καφετέριες, θα μπορεί να απελευθερώνεται πνευματικά και σωματικά και να εκδηλώνει ποικιλοτρόπως όλες τις δυναμικές συνιστώσεις της.
Η Λάρισας πρέπει να είναι η μοναδική ελληνική πόλη που διαθέτει τόσους ελεύθερους χώρους που οι κατά καιρούς δημοτικές αρχές τους έχουν διαμορφώσει σε ωραιότατες πλατείες που χαρίζουν ευχαρίστηση και μεγάλη απόλαυση στους καταπιεσμένους κατοίκους της.
Επειδή τέθηκε το ερώτημα για την ονομασία αυτού του τεράστιου χώρου που να αναδεικνύει και την ιστορία του όπως έχει καταγραφεί στις λαμπρές σελίδες του πολιτισμού της, κάνω μια πρόταση να συζητηθεί και αυτή αρμοδίως «Ο Κήπος των Αλευαδών».
Και για να τεκμηριώσω αυτήν την πρόταση θα παραθέσω εν συντομία την ιστορική παρουσία των Αλευαδών στη πόλη μας που οφείλει πολλά σ΄ αυτούς ίσως και το όλον.
Η Θεσσαλία υπήρξε από τα αρχαιότερα ελληνικά διαμερίσματα που οργανώθηκε σε ομοσπονδίες.
Η τεράστια και πλουσιότατη πεδιάδα της, επέβαλλε την ομοσπονδιακή ενότητα «Το Κοινόν Θεσσαλών».
Τα όργανα της ομοσπονδίας που είχαν πρωτεύουσα τη Λάρισα ήταν δύο:
α) Η συνέλευση των επιφανών θεσσαλικών πόλεων που γίνονταν στο μεγάλο καλλιμάρμαρο θέατρο της Λάρισας και
β) Ο Ταγός της Θεσσαλίας με αρμοδιότητες: Να διατάξει γενική επιστράτευση, ήταν αρχιστράτηγος και διαχειρίζονταν τα χρήματα του Κοινού των Θεσσαλών.
Ηταν για τους περιοίκους η ανώτατη αρχή και όπως αναφέρει ο Ξενοφών: «Όταν η Θεσσαλία ταγεύεται, πάντα τα κύκλω έθνη υπήκοά εστίν».
Το 518 π.Χ. την ταγείαν είχαν οι Σκοπάδες του Κραννώνα με τον Κρέοντα. Το έτος αυτό έγινε μεγάλος σεισμός με αποτέλεσμα να καταστραφεί το ανάκτορο των Σκοπάδων και να σκοτωθούν ο ταγός Κρέων και όλοι οι εντός του ανακτόρου, εκτός από τον φιλοξενούμενο ποιητή Σιμωνίδη.
Οι Θεσσαλοί ζητούν από την Πυθία χρησμόν «ποιόν να εκλέξουν ταγόν. Η απάντηση ήταν «Αλεύαν τον Πυρρόν». Οι Θεσσαλοί έθεσαν πάλι το ερώτημα, αλλά η Πυθία ήταν ανένδοτη και απαντά:
«Τον πυρρόν τοι φημί, τον Αρχεδίκη τέκε καίδα». Ο δεύτερος χρησμός επικύρωσε την εκλογή τον Αλεύρα ως ταγόν της Θεσσαλίας.
Ο Πλούταρχος λέγει για τον Αλεύα:
«Ο Αλεύας υποδειχθείς δια της θελήσεως του Θεού, βασιλεύς, αυτός τε πολύ πάντων επράτευε των προ αυτού και τε έθνος εις δόξαν μεγάλην ήγαγε και δύναμιν».
Ο Αλεύας, εκτός από ιδρυτής μιας δυναστείας, ήταν μέγας πολιτικός άνδρας, αφού συνδύαζε το στρατιωτικό δαιμόνιο με την πολιτική ιδιοφυΐα.
Αυτός πρώτος διείδε την σπουδαιότητα που θα είχε η Θεσσαλία στην αμφικτυονία των Δελφών αφού χάραξε για πρώτη φορά προγράμματα πανελληνίου ηγεμονίας με κέντρο τους Δελφούς.
Πάντοτε πρόεδρος της Αμφικτυονίας των Δελφών ήταν Θεσσαλός και μάλιστα ο Αλεύας στις αρχές του πέμπτου αιώνα με την δύναμη της Σπάρτης.
Ο θάνατος όμως του Αλεύα εμπόδισε την πραγματοποίηση του σχεδίου για ηγεμονία της Ελλάδος.
Πεθαίνοντας ο Αλεύας, άφησε το θεσσαλικό κράτος με πανελλήνιο γόητρο και όρια τα σύνορα της Βοιωτίας. Οι Αλευάδες υπήρξαν η ισχυρότερη, επισημότερη και πλουσιότερη οικογένεια εξ όλων των Θεσσαλικών πόλεων.
Βασιλείς αποκαλεί αυτούς ο Ηρόδοτος και είχε δίκαιο αφού βασιλική ήταν η λάμψη και ο πλούτος που κυριαρχούσε στην αυλή τους. Μεγάλος ήταν ο αριθμός των νικηφόρων αγώνων με τους φημισμένους ίππους, έμβλειμα της πόλης. Με την ηγεσία των Αλευαδών οργανώθηκε η Θεσσαλία στρατιωτικώς και πολιτικώς κατ΄ άριστον τρόπον που κράτησε πέραν των δύο αιώνων.
Με την πλειοψηφία που διέθεταν στους Δελφούς ανακήρυξαν του Φιλίππου Β΄ ταγόν της Θεσσαλίας και του έδωσαν την πολιτική αναγνώριση του Αμφικτυονικού συνεδρίου. Μετά την δολοφονία του Φιλίππου το 336 π.Χ. οι Αλευάδες στη συνέλευση των ευγενών της Θεσσαλίας, ανακήρυξαν τον υιόν του Αλέξανδρον - βασιλέα της Μακεδονίας - ταγόν της Θεσσαλίας.
Η Θεσσαλία έμεινε πιστή και στον Αλέξανδρον. Χίλοι πεντακόσιοι Θεσσαλικοί ιππείς, ακολούθησαν τον Μακεδόνα στρατηλάτη στη μεγάλη εκστρατεία της Ασίας. Αρχηγός των Θεσσαλικών ιππέων ήταν ο Αλευάδης Μήδιος.
Υπήρξε το Θεσσαλικόν ιππικόν το στήριγμα της αριστερής πτέρυγας του Αλεξάνδρου, που σε κρίσιμες στιγμές των μαχών - Γρανικόν ποταμόν, Ισσου, Γαυγάμηλα - έδωσε την τελική νίκη υπέρ των Ελλήνων.
Οι Θεσσαλικοί ιππείς με αρχηγό τον Αλευάδη Μήδιο δεν εγκατέλειψαν τον Μ. Αλέξανδρο που είχε αποφασίσει να προχωρήσει στα ενδότερα της Ασίας και έμειναν στη μεγαλειώδη αυτή εκστρατεία και μετά τον θάνατό του. Εμειναν πιστοί στις συμμαχικές τους υποχρεώσεις και τιμήθηκαν ιδιαιτέρως για αυτή την συνεισφορά τους.
Αξίζει συνεπώς και η πόλη των Λαρισαίων να τους τιμήσει αναλόγως, χαρίζοντας το όνομά τους στο μεγαλοπρεπές θεματικό πάρκο που δημιουργείται στις εκτάσεις της Νεάπολης.
