* Του Κώστα Γιαννούλα
Στην ιστορία των νεότερων χρόνων και πριν ακόμη καταφέρουμε ν’ αποτινάξουμε τον τούρκικο ζυγό και γίνουμε ανεξάρτητο κράτος, οι Έλληνες οργανώσαμε τη ζωή μας έτσι, ώστε οι μισοί ν΄ αντιπαλεύουμε τους άλλους μισούς και να θεωρούμε μεθ’ υπερβολής τους εαυτούς μας οι μεν πιο Ελληνες απ’ τους άλλους αποδίδοντάς τους, μάλιστα, χαρακτηρισμούς και συμπεριφορές, που δυσκολευόμαστε να τους αποδώσουμε ακόμη και στους αποδεδειγμένα πιο φανατικούς εχθρούς μας.
Υπενθυμίζω, για του λόγου το αληθές, ζευγάρια αντιθέτων συγκρουομένων ακόμη και αιματηρά μεταξύ τους: πολιτικοί (προεστοί-κοτζαμπάσηδες- Φαναριώτες = παλιά τζάκια) – στρατιωτικοί (νέα τζάκια), Καποδιστριακοί- αντικαποδιστριακοί, Βασιλικοί-αντιβασιλικοί, Βενιζελικοί-αντιβενιζελικοί, δημοκρατικοί-αντιδημοκρατικοί, προοδευτικοί- συντηρητικοί, δεξιοί-αριστεροί, χουντικοί-αντιχουντικοί και, τώρα τελευταία, μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί.
Το κακό με μας, όμως, δεν είναι τόσο οι αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, που υπάρχουν μεταξύ μας και που ως ένα βαθμό συνυπάρχουν στις δημοκρατικές κοινωνίες και δίνουν μέσω του ανταγωνισμού ώθηση προς τα μπρος. Το κακό είναι ότι με την εναλλαγή των ρόλων στην εξουσία το πάνω χέρι δεν το είχε πάντα η μία απ’ τις δύο κατηγορίες Ελλήνων αλλά κατά καιρούς άλλοτε το είχε η μία και άλλοτε η άλλη, οπότε τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και την εχθρική συμπεριφορά την εισέπραξαν σε βάθος χρόνου όλοι οι Έλληνες, πλην εκείνων, που ως πολιτικά εκκρεμή άλλοτε πήγαιναν με τους μεν και άλλοτε με τους δε.
Το πιο κακό, όμως, ήταν και παραμένει ότι μεταξύ των επικεφαλής των δύο πλευρών και των στελεχών τους υπάρχουν φορές, που δεν παρατηρείται ούτε ένα κοινό σημείο σύγκλισης και επαφής, και ο πόλεμος φθοράς του αντιπάλου, προκειμένου να εξασφαλισθεί η επικράτηση του ενός σε βάρος του άλλου, είναι αδυσώπητος και μηδενιστικός, και ας ξέρει εκ των προτέρων ότι, όταν πάρει αυτός το πάνω χέρι, θα κάνει τα ίδια, ίσως και χειρότερα, απ’ αυτά, που κατηγορεί τον αντίπαλό του.
Το δυστύχημα είναι ότι σ’ αυτή την αντιπαράθεση παρασέρνουν και τον ελληνικό λαό, ο οποίος, παρότι επανειλημμένα έχει διαψευσθεί στις προσδοκίες του και έγινε πολλές φορές θεατής του ίδιου έργου, συντάσσεται ως πλειοψηφία άλλοτε με τους μεν και άλλοτε με τους δε, χωρίς να τους εξαναγκάζει ν’ αλλάξουν τακτική και να σταματήσει, επιτέλους, αυτή η τόσο επιζήμια διχαστική λογική, που έγινε τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας.
Είναι παρήγορο, ωστόσο, το γεγονός, ότι ο λαός με την ψήφο του στις τελευταίες εκλογές συνέβαλε αποφασιστικά στον πολυκερματισμό των μνημονιακών και αντιμνημονιακών δυνάμεων, οπότε δεν υπάρχουν πλέον κυρίαρχες τέτοιες, και γεμάτος περίσκεψη δεν ακολουθεί ως πρόβατον επί σφαγήν τις επιλογές των ηγεσιών του είτε γιατί έπαθε και έμαθε, ότι «όπου ακούς πολλά κεράσια, πάρε μικρό καλάθι», είτε έχει ενοχές, που άφησε τα πράγματα να φθάσουν εδώ, που έφθασαν, είτε γιατί φοβάται τα χειρότερα.
Παρ’ όλα αυτά, δυστυχώς, και σήμερα ο κυρίαρχος άξονας, πάνω στον οποίο στηρίζεται και λειτουργεί το πολιτικό μας σύστημα δεν λέει να ξεφύγει απ’ την παθογένειά του και να βρει άλλο τρόπο, για να λειτουργήσει αποτελεσματικά και αυτό στεναχωρεί, όσους αγαπούν πραγματικά τον τόπο τους και επιθυμούν την πρόοδό του. Κρίμα!
