Χαμένοι μέσα στη μοναδικότητα του ελληνικού καλοκαιριού, εγκλωβισμένοι στα οικονομικά κλισέ της εποχής μας, οι ρεμβασμοί του Δεκαπενταύγουστου διακόπηκαν βιαίως από τον ξαφνικό έρωτα που ενέσκηψε για το Α' Αρχαίο Θέατρό μας. Η αναγγελία μιας απόλυτα ήπιας και ποιοτικής μουσικής εκδήλωσης της σοπράνο Αναστασίας Ζαννή, με ένα πιάνο στον χώρο της ορχήστρας με ελάχιστα εισιτήρια, ξεσήκωσε τους νέους «σταυροφόρους του πολιτισμού».
Ακολούθησε μια σειρά σκληρών δηλώσεων από την πλευρά τους στις εφημερίδες, στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση, παρέμβαση στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, τόσο που πίστευες πως το Θέατρο θα καταρρεύσει.
Τελικά το ΚΑΣ συνεδρίασε (είχε δοθεί προφορική έγκριση) έδωσε την άδεια για τη συναυλία και απόμειναν μόνο λόγια σκληρά για ένα πουκάμισο αδειανό. Σ' αυτή τη σκληρή εποχή ο πολιτισμός είναι η μόνη αντίδραση για να ξεφύγουμε από την ισοπέδωση που καθημερινά πλέον «εισδύει» ακόμα και στα πιο προστατευμένα κύτταρά μας.
Τελικά η βραδιά της συναυλίας ήρθε μια γλυκιά βραδιά του Σεπτέμβρη. Η σοπράνο Αναστασία Ζαννή νέα στην ηλικία αλλά με βαρύ βιογραφικό και εμφανίσεις στις 5 ηπείρους, με σπουδές στο τραγούδι, στο πιάνο, στον χορό και στην υποκριτική απίστευτα άμεση με τη συνοδεία του ταλαντούχου πιανίστα Γιώργου Παπαχρηστούδη μάγεψε το κοινό.
Άρχισε το πρόγραμμά της με την άρια του Σούμπερτ το «Αβε Μαρία» χωρίς τη συνοδεία του πιάνου που έμοιαζε σαν χαιρετισμός του χριστιανικού σήμερα στο χθες, μέσα στο ναό του θεάτρου και τον θεό τον Διόνυσο. Ακολούθησε το ορχηστικό «βαλς των χαμένων ονείρων» του Χατζιδάκι (θα μπορούσε να αφιερωθεί στους νέους σταυροφόρους του πολιτισμού, το τραγούδι μια πόλη μαγική.
Η Αναστασία Ζαννή διαθέτει πέρα από εντυπωσιακή εμφάνιση μια φωνή «πασπαρτού»που της επιτρέπει να ξεκλειδώνει κάθε κλειδί του σολ είτε αυτό αφορά όπερα είτε παραδοσιακά τραγούδια της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας είτε πασίγνωστες ελληνικές μπαλάντες και τραγούδια των Μ. Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Ανδριόπουλου, του Σπανού.
Ο κόσμος χειροκρότησε πολλές φορές την Αναστασία Ζαννή, τραγούδησε μαζί της για να τελειώσει η βραδιά έχοντας αποκομίσει ο καθένας κάτι από την ιερότητα του χώρου, τα τραγούδια την μουσική.
Οι φωτισμοί του Δημήτρη Χ. Καραγούγα και ο ήχος του Δημήτρη Ν. Καραγούγα βοήθησαν αρκετά στην επιτυχία της συναυλίας.
Όλα πήγαν καλά και πάνω απ' όλα κέρδισε η πόλη, το θέατρο, ο πολιτισμός και δικαιώθηκε ο δήμαρχος Κώστας Τζανακούλης για την επιλογή του.
Σ' αυτή τη μεγάλη στιγμή, σ' αυτόν τον Σεπτέμβρη της ευαισθησίας κάποιοι έμειναν «μετεξεταστέοι» στον πολιτισμό γιατί ο πολιτισμός δεν είναι η σημαία
πλοίου ευκαιρίας αλλά χρειάζεται καθημερινή προπόνηση και ενασχόληση).
Το Α' Αρχαίο μας Θέατρο όπως και το Β' είναι τεράστια πολιτιστική κληρονομιά και πρέπει να είναι ο καθρέφτης της πόλης και όχι η θολή αντανάκλαση εικόνων αντιπαραθέσεων.
Η Λάρισα δεν είναι μια ανοχύρωτη πολιτιστικά πόλη εξακολουθεί να είναι οχυρωμένη από την πνευματική της διαχρονικότητα, την αγάπη των πολιτών και όλοι χρειάζονται για την τελική αποκατάσταση του Θεάτρου. Μαζί μπορούμε η πόλη μας να έχει στον ισολογισμό της πλεόνασμα ονείρων, οραμάτων και αληθινών επιτευγμάτων.
Βαγγέλης Κολώνας
