Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΧΙΛΙΑ εννιακόσια εβδομήντα εννέα. Ο Κων. Μητσοτάκης, υπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Επικαλούμενος «ενεργειακούς λόγους» εξ αιτίας της πετρελαϊκής κρίσης εκείνης της εποχής, αποφασίζει να επιβάλει όριο στη λειτουργία των νυκτερινών κέντρων διασκέδασης, στις δύο μετά τα μεσάνυχτα... Ο εκδότης της «Ε» ζητάει ένα ρεπορτάζ για την επερχόμενη αλλαγή στη νυκτερινή ζωή της Λάρισας (το ΡΙΟ, το «Μοκάμπο», το «Φάληρο» και άλλα «πολιτιστικά κέντρα»... εφημέρευαν τότε επτά ημέρες την εβδομάδα, μέχρι πρωίας)... Το ρεπορτάζ γίνεται νύκτα από μαγαζί σε μαγαζί και δημοσιεύεται με τίτλο τη φοβερή απάντηση του ιδιοκτήτη του νυκτερινού κέντρου «Μπαχάμες» (λειτουργούσε επί της οδού Δήμητρας), στο ερώτημα «πώς απαντάει η νύχτα, στο περιορισμό της λειτουργίας της»: «ΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ, ΔΕΝ ΒΟΥΛΙΑΖΟΥΝ ΣΤΑ ΡΗΧΑ»!
ΕΝΑΝ μήνα μετά τη δημοσίευση του ρεπορτάζ, είχαμε τη δυνατότητα να καταλάβουμε τι ήθελε να πει ο «ποιητής»: ο νομάρχης κάλεσε τους δημοσιογράφους και μας ανακοίνωσε ότι η προηγούμενη εγκύκλιος που όριζε ότι «τα καταστήματα πρέπει να κλείνουν υποχρεωτικώς στις δύο μετά τα μεσάνυχτα» συμπληρώνεται με τη διευκρίνιση «...και να ανοίγουν για την επομένη ημέρα, μετά τις έξι το πρωί»... Το «ελληνικό δαιμόνιο» βλέπετε, είχε βρει τον τρόπο να παρακάμψει την απαγόρευση: τα νυκτερινά κέντρα έκλειναν στις δύο για πέντε λεπτά και άνοιγαν στις δύο και πέντε για την επόμενη ημέρα! Κάποια άλλα, λειτουργούσαν ως το πρωί με κεριά αντί για ηλεκτρικό φως, για να επιχειρηματολογήσουν αργότερα στη δικαιοσύνη όταν η υπόθεσή τους θα έφθανε εκεί, ότι λειτουργούν χωρίς να επιβαρύνουν το ενεργειακό πρόβλημα της χώρας!...
ΘΥΜΗΘΗΚΑ αυτές τις vintage εκδοχές του «ελληνικού δαιμόνιου», όταν είδα προχθές στην τηλεόραση τον περίφημο ΛΕ – ΠΑ (με κατακίτρινο μπλουζάκι και λευκό γυαλί) να εξηγεί στους δημοσιογράφους, ότι αυτό που το ΣΔΟΕ ονόμαζε φοροδιαφυγή, δεν ήταν φοροδιαφυγή: τουτέστιν, οι, χωρίς απόδειξη, μποτίλιες ουίσκι στα τραπέζια, του (γεμάτου από κόσμο) νυκτερινού κέντρου όπου εμφανιζόταν ο λαϊκός αοιδός, ήταν λέει «κεράσματα» του μαγαζιού στους καλούς πελάτες!... Το ίδιο και τα λουλούδια, για τα οποία επίσης δεν κόβονταν αποδείξεις...
ΛΕΣ και το «σαφάρι» του ΣΔΟΕ στα νυχτερινά κέντρα και τα νησιά όλο τον Αύγουστο, γίνονταν για να δούμε πόσο ευφάνταστος είναι ο μέσος Ελληνας φοροφυγάς: του ενός ταξιτζή του χάλασε (ατυχία!) η ταμειακή την ώρα που ετοιμαζόταν να σου δώσει την απόδειξη... Του άλλου του τελείωσε το χαρτί της ταμειακής μηχανής την ώρα που ετοιμαζόταν να κόψει την απόδειξη... Του ανθρώπου που νοικιάζει ξαπλώστρες, του έτυχε να μην δώσει απόδειξη στον «στραβό» που τη ζήτησε, ενώ όλοι οι άλλοι πελάτες (που δεν πήραν επίσης) ήταν... βολικοί! Ο ταβερνιάρης είχε τρεις – τέσσερις αποδείξεις διαθέσιμες για τον «γραφικό» που θα τη ζητήσει: εκείνος μπορεί να έφαγε μελιτζάνες, αλλά του δίνει μια για σατωμπριάν να κάνει και φιγούρα στην Εφορία ότι τρώει «κιμπάρικα» όταν βγαίνει έξω!
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, όλοι, όταν είναι να έρθουν καινούργια μέτρα, έχουμε έτοιμη τη λύση για να τ’ αποφύγουμε: «να πατάξουν τη φοροδιαφυγή»! Θεωρώντας ότι, η φοροδιαφυγή αφορά μόνο στους μεγαλόσχημους (γι’ αυτό και βρίσκονται πάντα εκατό πρόθυμοι «δημοκράτες» να λυντσάρουν τους άνδρες του ΣΔΟΕ, μόλις αποπειραθούν να ελέγξουν τον λαϊκό ταβερνιάρη) και κανέναν από τους κοινούς θνητούς που διατρανώνουν το κοινωνικό αίτημα κατά της φοροδιαφυγής... Αντί να γίνουμε δέκα εκατομμύρια Ελληνες, δέκα εκατομμύρια διώκτες της φοροδιαφυγής (ζητώντας απλώς απόδειξη) ώστε να αυξηθούν τα έσοδα του κράτους και να μην απειλούνται μισθοί και συντάξεις εξαντλούμε το ενδιαφέρον μας σε θεωρητικές συζητήσεις... Θεωρούμε «γραφικούς» ή «ρουφιάνους» όσους ζητούν απόδειξη απειλώντας με το ΣΔΟΕ και χωρίζουμε τους φοροφυγάδες σε «μεγάλους» (που «πρέπει να τους πιάσουν») και «μικρούς», που πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο όσο δεν συλλαμβάνονται οι μεγάλοι...
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, τα έσοδα που λείπουν από το κράτος, είναι το «λίπος» που μας δίνει τη δυνατότητα να γεμίζουμε μπαρ, καφετέριες και εστιατόρια «μικροί και μεγάλοι» από το πρωί ως το βράδυ, παρά τη μείωση των εισοδημάτων και τις απανωτές περικοπές... Γιατί, το «μαύρο χρήμα» μας αφορά όλους κι όχι μόνο τους ιδιοκτήτες νυκτερινών κέντρων ή τους ταβερνιάρηδες... Αρκεί να σκεφθούμε πόσοι καθηγητές του δημοσίου κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα (χωρίς απόδειξη βεβαίως) σε παιδιά εφοριακών ή υπαλλήλων του ΣΔΟΕ ή πόσες οικιακές βοηθοί παρέχουν «αδήλωτη εργασία» στα σπίτια τους και θα καταλάβουμε ότι, από το 1979 που «τα μεγάλα καράβια δεν βούλιαζαν στα ρηχά» μέχρι σήμερα, το μόνο που άλλαξε είναι ότι και οι... βαρκούλες έμαθαν να επιπλέουν... Όχι στα... ρηχά όπως θα περίμενε κανείς, αλλά και στα πολύ βαθιά!...
