Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΑΝΤΑ πίστευα ότι οι καλύτερες σκέψεις βγαίνουν από απρόβλεπτα (και τυχαία) καθημερινά γεγονότα. Αρκεί να αξιολογούνται σωστά.
Η σκηνή έχει να κάνει με τρεις πράξεις. Σε διαφορετικές ξαπλώστρες ακροβολισμένοι στην παραλία κάτω από τρεις ομπρέλες, ξεχωριστά, δυο τύποι και μια πενταμελής οικογένεια, ζεύγος και παιδιά. Ο ένας είναι Έλληνας, τον γνωρίζω. Μια ζωή την περνάει με δανεικά. Κάνει τον καμπόσο, νοικιάζει δυο μήνες το κρεβάτι του στους ξένους παραθεριστές τους οποίους ειρωνεύεται κι από πάνω. Ο άλλος, Γερμανός ευκατάστατος, χρόνια παραθεριστής στην ίδια περιοχή, ξέρει μόνο να δουλεύει και να πίνει μπύρες. Και στην άλλη ομπρέλα, η οικογένεια που έλεγα. Ζευγάρι Σέρβων με τρία μικρά Σερβόπουλα.
ΣΤΟΝ κοντινό, διαθλασμένο από τη ζέστη ορίζοντα, ξεπροβάλλει ένας έγχρωμος μικροπωλητής. Διψασμένος, αδυνατισμένος, να... μετράς τα πλευρά του! Αφρικανός, φορτωμένος σαν υποζύγιο στους ώμους την πραμάτεια του. Γυαλιά και ρολόγια όλων των χρωμάτων, ρούχα, χτένες, τσάντες καπέλα άλλα... τσίγκαλα μίγκαλα και τατουάζ... Οι πατούσες του στο πέρασμα σηκώνουν άμμο και σκόνη.
Ο ΠΡΩΤΟΣ, ο υπερόπτης Έλλην, του ρίχνει μια σκωπτική απαξιωτική ματιά. Με νεύμα απότομο, απωθητικό, του δείχνει ότι ενοχλείται και ότι δεν θέλει καν να τον πλησιάσει. Ο δεύτερος, Γερμανός, με κοιλιά και μπύρα στο χέρι, τον καλεί, κάνει ότι κάτι τον ενδιαφέρει, αναγκάζει τον Αφρικανό να απλώσει όλα του τα πράγματα στην άμμο, δοκιμάζει όλα τα γυαλιά ηλίου, αλλά δεν αγοράζει τίποτα. Μάλιστα ειρωνεύεται κιόλας τον άνθρωπο τον οποίο έχει... ψήσει τόση ώρα στον ήλιο, ότι τα γυαλιά του δεν είναι αυθεντικά "Ray Ban"! (Τρομάρα του, που μου έψαχνε για επώνυμα γυαλιά... χύμα στο κύμα).
ΗΡΕΜΟΣ, λες και στερείται νευρικού συστήματος, ο αλλοδαπός, (όμηρος της παρανομίας του...)προσπερνά τις προσβολές, δεν αντιδρά στην περιπαικτική συμπεριφορά των δυο προηγούμενων τύπων και κάνει στάση στην οικογένεια των Σέρβων. Κατεβάζει ξανά την πραμάτειά του από τους ώμους, απλώνει ρολόγια, γυαλιά και τσαντάκια στην καυτή άμμο και ακουμπά εξαντλημένος στην άκρη μιας ξαπλώστρας κάτω από τον ίσκιο της ομπρέλας. Τα μικρά Σερβόπουλα, ψάχνοντας παιχνίδια του δίνουν του φουκαρά και χρόνο παραμονής στον ίσκιο. Κάτι αγοράζουν, τα βρίσκουν αμέσως στα παζάρια, (τη φτώχεια και τον αγώνα της βιοπάλης τον ξέρουν καλά), ο Αφρικανός ανασηκώνεται να συνεχίσει τον δρόμο του. Γυρνάει, για λίγο, ρίχνει μια ματιά στον κονομημένο κοιλαρά Γερμανό, ο οποίος εξακολουθεί να τον κοιτάζει με υπεροψία, βγάζει ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου από τον σάκο και το πετά προς το μέρος του. Μια κίνηση με νόημα. Αφρικανικά δεν ξέρω αλλά μου φάνηκε ότι του είπε:
"Να, πάρε, να βλέπεις καλύτερα τη δυστυχία. Χάρισμά σου. Από σένα και τον άλλο δίπλα σου, τον φουκαρά, δεν θέλω λεφτά...". Ύστερα απομακρύνθηκε, χάθηκε ανάμεσα στον κόσμο, στο δάσος από τις ομπρέλες...
