Εκεί! Ως το μικρό τσαγκάρικο
που ντροπαλά κοιτάς
τη Στέγη των παιδιών
ή το Σχολειό της γειτονιάς
Έλα! Ξεφούσκωτη και πλαστική
η τόπα που κλωτσάς
στο πλάι βροχούλα πας, πάσες
στο κράσπεδο της μοναξιάς
Μόνο ως εκεί, μόνο ως εκεί
Ήταν παιδί μαζί σου η ζωή
Τριάν ταμια Αυγούστου και Αγιάς
Όνειρα στήνεις σκηνικά και χαιρετάς!
Όψη διάσημη κραυγή μα
τα ματάκια σου Λαμπρή
διάλειμμα χτυπάει στην ψυχή
του Αριστέα η σπουδή
Οι πλάστρες δεν ανάψαν τότες
οι φωτιές, είχαν χαθεί
χρώμα στα κάδρα σου η γωνιά
π’ αλλιώτικα μοιραία, ξαναζεί
Μόνο ως εκεί, μόνο ως εκεί
Ήταν παιδί μαζί σου η ζωή
Τριάντα μια Αυγούστου και Αγιάς
Ουράνια στήνεις σκηνικά και ξεγλιστράς!
Τραγούδι για τον Στέλιο
Πρώην μαθητή του ΑΡΙΣΤΕΑ
... στη μνήμη του.
Θεοφάνης Κουβούνας, γεωπόνος –εκπαιδευτικός Β’/βάθμιας Εκπ/σης Λάρισας
σημ:
Πριν χρόνια, γύρω στο 1970, ένα μαγαζάκι που εμπόδιζε στο πεζοδρόμιο της 31ης Αυγούστου (ιδιοκτησία οικ. Χαρού), το πήρε ο δρόμος και πρόσθεσε στην ανέχεια κάποιων κι άλλη, φρέσκια! Ήταν η εποχή που όλα τα έπαιρνε η μπουλντόζα. Επαγγέλματα, τεχνική εμπειρία, βιώματα, τοπική ιστορία... όλα. Ευτυχώς δεν συνέβη το ίδιο με το τζαμί και το 6ο Δημοτικό του ίδιου δρόμου (ο πέτρινος περίβολος με τα κάγκελα υπάρχει ακόμα) και καλώς ακόμα «εμποδίζουν».
Άλλη κρίση εκείνη παλιομοδίτικη, με τα δικά της χαρακτηριστικά που προετοίμασε κάποιους παλιότερους Λαρισαίους, για τα τωρινά σημεία και τέρατα. Μια πόλη, μοναδικό παράδειγμα ίσως, χωρίς πρόσωπο, αφού είναι υπό συνεχή διαμόρφωση, ανάλογα με τις κοινωνικές ομάδες-διαχειριστές που διαμορφώνει η εσωτερική μετανάστευση.
Ο ΑΡΙΣΤΕΥΣ, θεράπειο για τα άλλα παιδιά! Η όψη τους κραυγή, εξπρεσιονιστικοί πίνακες του Μουνκ ή αλλιώς η χαμηλόφωνη διαπίστωση κάποιας πολύτεκνης γειτόνισσας, όταν οι μανάδες –στην Παιδική Στέγη- περίμεναν στη σειρά κρατώντας τα μωρά τους στην αγκαλιά για το εμβόλιο: είναι πνιγμένο το παιδί...
Μέσα σε παρόμοια περιβάλλοντα κάποιοι προσπάθησαν και προσπαθούν. Σίγουρα δεν τον άλλαξαν τον κόσμο, όμως έμειναν οι ίδιοι, δεν έγιναν ίδιοι. Εξάλλου ο σημερινός Στέλιος με τα ίδια μάτια κοιτάει ακόμα.
Ας όψονται...
