Από τον Θρασύβουλο Καβασίδη
Οι δύο αποφάσεις που ελήφθησαν τον Μάρτιο του 2013 από το Eurogroup για την Κύπρο προκάλεσαν έντονη ανησυχία στους καταθέτες των περισσότερων Χωρών της Ε.Ε. Συγχρόνως όμως διαψεύσθηκαν και τα όνειρα του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών Robert Schouman (1886 – 1963) και του Jean Monnet (1888 – 1979), οι οποίοι, κινούμενοι από τον φόβο αναβίωσης του γερμανικού εθνικισμού, ο πρώτος πρότεινε (9 Μαΐου 1950) με σχέδιό του την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (Ε.Κ.Α.Χ.), την οποία ακολούθησαν η Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα (Ε.Α.Κ. – 27 Μαΐου 1950), η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ – Ρώμη, 25 Μαρτίου 1957) και η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε. – Μάαστριχτ, 7 Φεβρουαρίου 1992). Και τούτο γιατί αποδείχθηκε ότι η Γερμανία, βήμα- βήμα πέτυχε, ιδιαίτερα μετά την ενοποίησή της (1990), να κυριαρχήσει στην Ε.Ε. και να εγκαθιδρύσει το απευκταίο, το «Γερμανικό Imperium».
Προς στιγμήν η εκλογή ως προέδρου στη Γαλλία του Francois Holland εξέθρεψε ελπίδες στους λαούς του Νότου, οι οποίοι μαστίζονται από τις οδυνηρές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, ότι θα καταστεί το ισχυρό ανάχωμα παρεμπόδισης του Γερμανικού Imperium.
Δυστυχώς, η μέχρι πρόσφατα χαλαρή στάση του Γάλλου Προέδρου απέναντι στη Μέρκελ ανακάλεσε στη μνήμη τη στάση που τήρησε ο Γάλλος Πρωθυπουργός Edouard Daladier (1884 – 1970), όταν, κατά την τελευταία περίοδό της θητείας του, επικέντρωσε τις προσπάθειές του στον επανεξοπλισμό της Χώρας του, στην αμυντική θωράκισή της και γι’ αυτό προτίμησε να θυσιάσει τη σύμμαχό της Γαλλίας Τσεχοσλοβακία (τον διαμελισμό της από το Χίτλερ) υπογράφοντας μαζί με τον πρωθυπουργό της Αγγλίας Artur Neville Chamberlain (1869 – 1940), τον Σεπτέμβριο του 1938 τη Συμφωνία του Μονάχου με τους Adolf Hitler (1889 – 1945) και Benitto Mussolini (1883 – 1944), βαυκαλιζόμενοι ότι έτσι είχαν διασφαλίσει την ειρήνη στην Ευρώπη. Με τον τρόπο αυτό παρασχέθηκε ο απαραίτητος χρόνος στον Χίτλερ να συμπληρώσει την πολεμική του μηχανή, να εισβάλει (1η Σεπτεμβρίου 1939) στην Πολωνία και να οδηγηθούμε τελικά στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σήμερα ουδείς αμφισβητεί ότι υπό την ηγεσία της Γερμανίας έχει καθιερωθεί η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου, όσοι δε εκ των εγχωρίων πολιτικών αρνούνται να παραδεχθούν τη σκληρή αυτή πραγματικότητα και προτείνουν ρήξεις ατελέσφορες δυστυχώς «προς κέντρα λακτίζουν». Αποτελούν «έπεα πτερόεντα» οι διακηρύξεις που αναφέρονται στην κατάργηση ή αναστολή των μνημονίων, τη μονομερή διαγραφή του επονείδιστου και επαχθούς χρέους, την εγγραφή των γερμανικών αποζημιώσεων και του αναγκαστικού δανείου της ναζιστικής κατοχής στον προϋπολογισμό της Χώρας, την τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων εκ των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου κ.λπ.
Προς το παρόν, η μόνη δυνατή λύση, ειδικά για τη χώρα μας, είναι το νέο «κούρεμα» του χρέους που βρίσκεται στα χέρια μη ιδιωτών, για το οποίο ασκεί σοβαρές πιέσεις και το Δ.Ν.Τ., ώστε να καταστεί τούτο βιώσιμο, μετά τις Γερμανικές εκλογές του προσεχούς Σεπτεμβρίου. Λοιπόν, «οψόμεθα εις Φιλίππους». Σε περίπτωση όμως που δεν επιτευχθεί ο πιο πάνω στόχος αλλά και αν συνεχισθεί η εφαρμοζόμενη σήμερα πολιτική της αυστηρής λιτότητας για όλες τις χώρες του Νότου «τί μέλλει γενέσθαι;»
Δυστυχώς οι χώρες αυτές δεν έχουν κατορθώσει να οικοδομήσουν μια κοινή γραμμή πλεύσης που θα τις παράσχει τη δυνατότητα να ζητήσουν και να επιβάλλουν χαλάρωση των αυστηρών μέτρων λιτότητας και αύξηση της ρευστότητας στην αγορά, ώστε να οδηγηθούν στην οικονομική ανάπτυξη με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Με την ακολουθούμενη πολιτική η διάλυση της ευρωζώνης είναι «ante portas», γιατί προβλέπονται κοινωνικές εκρήξεις με απρόβλεπτες συνέπειες.
Πριν λοιπόν είναι αργά, οι χώρες του Νότου θα πρέπει να αναζητήσουν μια εναλλακτική λύση, ένα «Σχέδιο», με το οποίο οι χώρες της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Μάλτας, της Ελλάδας, της Σλοβενίας, της Βουλγαρίας και της Κύπρου, θα συμπήξουν τη δική τους πολιτική και οικονομική ένωση, τη «Μεσογειακή Ένωση» (ΜΕ), η οποία θα οικοδομηθεί επάνω σε υγιείς βάσεις, με προεξάρχον στοιχείο την πραγματική αλληλεγγύη των χωρών, αποφεύγοντας φυσικά τα λάθη της Ε.Ε. Άλλωστε ακόμη και λόγοι ιστορικοί συνηγορούν προς την κατεύθυνση της Μ.Ε, δοθέντος ότι στη Μεσόγειο αναπτύχθηκαν όλες οι δομές της οικονομίας αλλά και του πολιτισμού.
Η Μ.Ε. αυτή θα μπορεί να συμπεριλάβει στους κόλπους της, όταν ωριμάσουν οι πολιτικές, θρησκευτικές και οικονομικές συνθήκες και τις λοιπές χώρες της Μεσογειακής Λεκάνης, ήτοι της Β. Αφρικής, της Ανατ. Μεσογείου αλλά και την Αλβανία, το Μαυροβούνιο, τα Σκόπια και τη Σερβία. Όλες οι πιο πάνω χώρες έχουν μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης και στους τρεις τομείς δραστηριότητας, όπως του Πρωτογενή (Γεωργία, Κτηνοτροφία, Αλιεία), του Δευτερογενή (Βιομηχανία, Βιοτεχνία, Ορυκτά, Ενέργεια) και του Τριτογενή (Τραπεζικός τομέας, Εμπόριο Τουρισμός κ.λπ. υπηρεσίες).
Οι χώρες της Μ.Ε. διαθέτουν αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα, ιδιαίτερα στους τομείς της διατροφής, της ενέργειας και του τουρισμού. Ο Τουρισμός μάλιστα μπορεί να καταστεί η αιχμή του δόρατος της ανάπτυξης της Μ.Ε., δοθέντος ότι διαθέτει απεριόριστες ακτογραμμές, εάν δε ασκηθεί μια σωστή και σοβαρή τουριστική πολιτική με έργα υποδομής και μέτρα αποτροπής της ρύπανσης της θάλασσας, η Μεσόγειος θα καταστεί σημαντικός πόλος έλξης επισκεπτών από όλη την υφήλιο. Ιδιαίτερα ο κλάδος της «κρουαζιέρας» είναι δεκτικός αλματώδους ανάπτυξης.
[Παρέκβαση: 1. Με την αναμενόμενη αύξηση του πληθυσμού της Ευρώπης οι χώρες που θα αντιμετωπίσουν σοβαρά προβλήματα στον διατροφικό τομέα θα είναι κυρίως οι χώρες του πλούσιου σήμερα βορρά. 2. Το 1937 ο Χίτλερ βασιζόταν στη πεποίθηση της επιτακτικής ανάγκης της Γερμανίας για περισσότερο Ζωτικό Χώρο – Lebenstraum – για τον αυξανόμενο τότε πληθυσμό της προκειμένου να είχε πιθανότητα διατήρησης του βιοτικού επιπέδου του λαού της. 3. Κατόπιν τούτου οι χώρες του νότου θα πρέπει να δώσουν έμφαση στην αλματώδη ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα με τη πλήρη καθετοποίησή του, ώστε να επιτύχουν το maximum της προστιθέμενης αξίας].
Για να υλοποιηθεί, όμως ένα τέτοιο Σχέδιο προϋποθέτει την ύπαρξη στις Χώρες αυτές πολιτικών ηγεσιών που θα διαθέτουν ικανότητα, όραμα και βούληση για μια τέτοια γιγαντιαία και ελπιδοφόρα προσπάθεια. Και το ερώτημα που αβίαστα τίθεται είναι: Υπάρχουν σήμερα τέτοιες ηγεσίες; Αν ναι, «Ιδού η Ρόδος».
* Ο Θρασύβουλος Καβασίδης είναι επίτιμος δικηγόρος
