Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
Ενας έμπειρος πολιτικός είπε μια αλήθεια: «Η μεγαλύτερη αγωνία ενός πρωθυπουργού, πρέπει να είναι το εάν και κατά πόσον, θα υπάρξει ο ικανός, που θέλει να τον αντικαταστήσει. «Δύσκολη η θέση του ηγέτη και μάλιστα που σήμερα κρέμεται πάνω του διαρκώς η Δαμόκλειος σπάθη. Πρέπει λοιπόν σήμερα ο μελλοντικός αντικαταστάτης του Σαμαρά, να είναι διακεκριμένος σε σύνεση, όραμα και δύναμη ν’ αντιπαρέλθει ατέλειωτες μπόρες.
Προφανώς αυτός είναι ο κ. Τσίπρας. Αλλά δεν φαίνεται να πληροί τους όρους του ικανού. Είναι αλήθεια πως ο ΣΥΡΙΖΑ από το 4% εκτινάχθηκε εντυπωσιακά στο 27%. Όμως οι ψηφοφόροι αυτοί, όπως και των λοιπών νεοπαγών κομμάτων δεν είναι μια συμπαγής ιδεολογική και πολιτική δύναμη. Είναι ψηφοφόροι περιστασιακοί, εντάχθηκαν εκεί υπό το κράτος τυφλής αντίδρασης, απόγνωσης και τιμωρητικού πνεύματος, προς το άθλιο καθεστώς τόσων χρόνων. Παρουσιάζει ρευστότητα. Μοιάζει με κινούμενη άμμο, με απρόσμενες διαρροές. Οι λαοί κάνουν λάθη. Και κυρίως ο ελληνικός λαός, που πάντα ψηφίζει με το θυμικό και όχι με τη λογική… Η τριτοκομματική κυβέρνηση κατόρθωσε παρά τις βαθύτατες ιδεολογικές διαφορές να σώσει την Ελλάδα από το χάος. Τη βαρύνουν όμως σφάλματα. Η εξουσία φθείρει και διαφθείρεται. Ο κ. Σαμαράς έφερε στην κυβέρνησή του παλιά μπάζα άχρηστων πολιτικών και τους υπουργοποίησε. Τον βαρύνει το 4-2-1 ή επαίσχυντη συμφωνία των τριών, για τη συνέχιση του πελατειακού παραμάγαζου κ.ά. Όλα αυτά φέρουν τη φθορά. Αντί όμως ο κ. Τσίπρας, με πολύ λαϊκισμό και παροχολογία να καρπωθεί τη φθορά της κυβέρνησης, χάνει. Παραμένει στο απόγειό του με τάσεις απομείωσης. Γιατί; Μα γιατί το ιδεολογικό και πολιτικό του πρόγραμμα, βασίζεται στην τροφοδότηση - της οργής του κόσμου. Εξαγγέλλει ακατάσχετες υποσχέσεις. Κάνει αλόγιστη κριτική. Αρνείται την πραγματικότητα. Υπέρμαχος της διαγραφής των δανείων, κατάργηση είσπραξης χρεών προς το δημόσιο και τις τράπεζες. Και δυστυχώς δίχως κομματική συνοχή. Δώδεκα διαφορετικές και αλληλοσυγκρουόμενες «συνιστώσες». Τώρα γίνεται απόπειρα να μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα. Τα περισσότερα γκεσέμια των συνιστωστών, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι μετρίου πολιτικού μεγέθους, με περιορισμένους ορίζοντες, ελλιπών γνώσεων αντιμετώπισης παγκόσμιων προβλημάτων, με αγκυλώσεις, χωρίς ευελιξία και ικανότητα άσκησης εξουσίας. Με μια κοινοβουλευτική συμπεριφορά ανεπίτρεπτή. Με έλλειψη στόφας υπεύθυνου πολιτικού. Ολοι αυτοί δεσμεύουν ασφυκτικά τον κ. Τσίπρα, τον εκθέτουν αδίκως και τον αναγκάζουν προς αποφυγήν ρήξης κομματικής να επανέρχεται και να διακηρύσσει στάσεις, συμπεριφορές και πρακτικές, που τον ακυρώνουν. Ακόμα ο κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να αποβάλει τη νοοτροπία του πρωτοπαλίκαρου των καταλήξεων σχολικών μονάδων, με τις γνωστές καταστροφές της δημόσιας περιουσίας. Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να είναι μια ποθητή εναλλακτική λύση για τον τόπο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Ούτε φαίνεται να γίνει. Παίρνει αποφάσεις που δεν του βγαίνουν. Δεν μπορεί να αποφύγει τις αγκυλώσεις που του προκαλούν οι εσωκομματικές αντιφατικές τάσεις. Οι διακηρύξεις του καθώς και οι καταγγελίες του, συνεχώς διαψεύδονται. Κάνει λάθη εξαιτίας της εξουσιολαγνείας. Συχνά προσκρούει σε αδιέξοδα. Επανειλημμένα πρόβλεψε πτώση της κυβέρνησης το φθινόπωρο, το νέο έτος, το Πάσχα, αλλά δεν του βγήκε. Πάντα πίστευε στην αιφνίδια και παταγώδη πτώση της κυβέρνησης, μέσα σε συνθήκες εθνικού χάους. Πάντα ζητά εκλογές, δηλώνοντας την ετοιμότητα του «ανέτοιμου» κόμματός του, να ηγηθεί του έθνους. Αλλά αυτές δεν έρχονται. Υπονομεύει και αμφισβητεί κάθε θετικό βήμα της τρικομματικής. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αναιρέσει κάθε προσπάθειά της. Η αναρρίχηση όμως στην εξουσία, δεν πρέπει να αποτελεί αυτοσκοπό για τον κ. Τσίπρα. Και ακριβώς γι’ αυτό είναι απαράδεκτο να επιδιώκει την αναρρίχηση αυτή με μεθοδεύσεις και μέσα ανέντιμα. Τελευταία υιοθετεί όλο και περισσότερες ακραίες θέσεις και μάλιστα με τρόπο εμπρηστικό. Αντί να εξαγγέλλει ένα πειστικό πρόγραμμα για την έξοδο από την κρίση, τορπιλίζει κάθε προσπάθεια για επενδύσεις και χαίρεται για κάθε αποτυχία της. Σκοτώνει κάθε μας ελπίδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ προεξάρχοντος μαζί με τους Ανεξάρτητους και τους χρυσαυγίδες, σ’ αυτό προσβλέπουν, στη θολούρα και στον θάνατο κάθε ελπίδας. Αυτό όμως λέγεται μηδενισμός. Τυφλή αρνητική θέση σε κάθε ελπιδοφόρα κίνηση. Επιπολαιότητα και ηθελημένη αντίδραση για ένα ευοίωνο αύριο.
Χρέος λοιπόν του κ. Τσίπρα, είναι να καταδικάσει λόγους και πρακτικές, που δεν έχουν θέση στη σημερινή κατάσταση και να παίξει σωστά το ρόλο μιας χρήσιμης αντιπολίτευσης, αν θέλει να συνεργήσει στη σωτηρία της πατρίδας.
