*Αργύρη Ζωή
φοιτήτρια του τμήματος Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος ΑΠΘ
Σε μία εποχή ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων και προόδου της επιστήμης αλλά ταυτόχρονα συνεχούς αμφισβήτησης του «status quo», στεκόμαστε όλοι αντιμέτωποι με την κατάρρευση ιδεολογιών, ιστοριών, θρησκειών μα και ολόκληρων κοινωνιών. Όλοι μας είτε το αντιλαμβανόμαστε, είτε όχι, είμαστε γρανάζια ενός εξευτελισμού που αποκτά ολοένα και περισσότερο τρομακτική μορφή. Ο τελευταίος χρόνος ειδικά για την Ελλάδα, αποτέλεσε την πιο δύσκολη χρονιά των τελευταίων δεκαετιών. Δεδομένου της δημοσιονομικής κρίσης που απλώνει τα πλοκάμια της σε κάθε επίπεδο και έκφανση της ζωής του ανθρώπου καθώς και των πολιτικών αναταραχών που λαμβάνουν χώρα αυτή την περίοδο, αναζητούμε όλοι λύσεις και χανόμαστε σε ένα ταξίδι ιδεών και προσπαθειών για ένα καλύτερο αύριο ειδικά σε στιγμές σαν και αυτές που η κρίση αγγίζει και τα υπόλοιπα κράτη της Ευρώπης με ολοένα και αυξανόμενο ρυθμό.
Πνιγμένοι λοιπόν σε ένα κυκεώνα πληροφοριών και συνεχούς προπαγάνδας, αναζητούμε το χαμένο νήμα στο κουβάρι της κοινωνικής και πολιτικής ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Το γκρίζο πορτρέτο του αύριο, ωστόσο, μπορεί να ανατραπεί. Άλλωστε τίποτα στη ζωή δεν χαρίζεται. Καθετί απαιτεί διαρκή προσπάθεια και ψυχική δύναμη.
Καταρχάς, αξίζει να σημειώσουμε πως η οικονομική κρίση που διανύουμε έχει τις ρίζες πολύ βαθιά, εκεί που ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να συλλάβει ορισμένες έννοιες. Εκεί που η κρίση αξιών πρωταγωνιστεί στην τραγωδία που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια όλων μας. Η βεβήλωση κάθε ηθικής αξίας και η κατάρρευση ιδανικών και προτύπων αποτελεί τη ρίζα του σαθρού οικοδομήματος. Εκεί, λοιπόν, θα πρέπει να επικεντρωθούμε και να πάρουμε τολμηρές αποφάσεις «αν δεν θέλουμε να κλαίμε πάνω από ένα πουκάμισο αδειανό...». Η ατομική υπευθυνότητα και η αρωγή των φορέων πολιτικοποίησης των νέων ανθρώπων, του ζωογόνου αυτού τμήματος του πλανήτη και συνεχιστών του αύριο και ιδιαίτερα μέσω ενός άρτια οργανωμένου και ανθρωποκεντρικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι «εκ των ουκ άνευ». Ταυτόχρονα οι άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων οφείλουν να βγουν απ’ το «φιλντισένιο πύργο» τους και να δώσουν δυναμικό παρών με τη καθοδήγηση και συμβολή τους στην ανατροπή του κατακερματισμού αξιών και προτύπων και της γενικότερης νοοτροπίας που μας οδήγησε στο μαύρο πορτρέτο της ελληνικής κοινωνίας.
Η απάθεια και η εγωκεντρική προσέγγιση του κοινωνικού γίγνεσθαι πρέπει να λάβει τέλος. Ας πάψουμε να χρησιμοποιούμε ως αυτοάμυνα την ψυχολογική αυταπάτη: «μακριά από τη δική μου περιοχή ή ιδιοκτησία, η καταστροφή δεν με αφορά» και να φοράμε τον μανδύα της ήσυχης αισιοδοξίας. Απαιτείται συλλογική προσπάθεια και θέληση για να ξεπεράσουμε τον «Γολγοθά» τον οποίο βιώνουμε σήμερα. Αλλαγή του τρόπου ζωής και κυρίως του τρόπου σκέψης και νοοτροπίας.
Τώρα είναι η ευκαιρία να κάνουμε ριζικές αλλαγές, να σπάσουμε κάθε φθαρμένο κρίκο και να αναθεωρήσουμε τις αξίες που εκπροσωπούν το κατεστημένο. Ήρθε η στιγμή να τα αλλάξουμε όλα μα πρώτα απ’ όλα τους εαυτούς μας. Ως ενεργό κύτταρο της νεολαίας με περισσή λύπη παρακολουθώ την πατρίδα μου να δίνει ίσως την τελευταία της παράσταση στο δράμα που αντικατοπτρίζεται στα μάτια όλων εκείνων των συνανθρώπων μας που βιώνουν την εξαθλίωση γι’ αυτό και εκφράζω την αγανάκτησή μου αντιπροσωπεύοντας το ηχηρό μήνυμα της γενιάς μου που συνοψίζεται σε μία μονάχα φράση «αγωνιζόμαστε για να λάμψει ξανά ο ήλιος στην Ελλάδα, τη χώρα που ο πολιτισμός, οι τέχνες και τα γράμματα γεννήθηκαν και άνθισαν». Η αγανάκτηση ηχεί ήδη σε όλη τη χώρα και αυτή είναι μονάχα η αρχή. Η δύναμη του Ελληνισμού μπορεί να ανατρέψει τη ζοφερή αυτή κατάσταση και να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες. Είμαστε όμως έτοιμοι να προσπαθήσουμε και να αγωνιστούμε; Ας αφιερώσει ο καθένας λίγα μόνο λεπτά και ας δώσει τη δική του απάντηση.
