Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΚΥΡΙΑΚΗ βράδυ, λίγα λεπτά πριν αρχίσει η κρίσιμη μάχη της εθνικής μας ομάδας με αντίπαλο την Κόστα Ρίκα... Χιλιάδες πολίτες συνωστίζονται στις καρέκλες απέναντι από τη μικρή οθόνη, για να απολαύσουν τη μεγάλη αναμέτρηση συντροφιά με φίλους εκτός σπιτιού... Καφετέριες, εστιατόρια, ταβέρνες γνωρίζουν πιένες... Στο κέντρο και τις συνοικίες... Στον Πλαταμώνα και τον Αγιόκαμπο... Στο τελευταίο χωριό... Το ίδιο σκηνικό σε αυλές σπιτιών, σε πυλωτές πολυκατοικιών, σε συνοικιακούς δρόμους, σε μπαλκόνια... Το ποδόσφαιρο κι η προσδοκία της εθνικής επιτυχίας, μας έβγαλε από το σπίτι στις 11 το βράδυ και μας κράτησε ως τις 2 – 2.30 τα ξημερώματα... Έξω από το σπίτι!... Με τους γείτονες, τους φίλους, άλλους συμπολίτες, όπως παλιά, κάτω από τ’ αστέρια...
«ΜΟΥ θυμίζει την εποχή των θερινών κινηματογράφων» λέει ο φίλος μου δίπλα... Τότε, που, κάθε γειτονιά της Λάρισας είχε τουλάχιστον έναν και δυό – τρεις θερινούς κινηματογράφους το κέντρο της πόλης (ΟΡΦΕΑΣ, ΤΙΤΑΝΙΑ, ΒΙΚΤΩΡΙΑ) και «γέμιζαν» από τα τρανταχτά γέλια ανέμελων Λαρισαίων που παρήγαγαν οι ατάκες ή οι γκάφες του Γούντυ Άλεν, του Λουί Ντε Φινές, του Τσίτσο και του Φράνκο και του Λάμπρου Κωνσταντάρα... Τότε, που η απόλαυση μιας κωμωδίας δεν ήταν ιδιωτική υπόθεση, όπως σήμερα που, σε πολλές περιπτώσεις, ούτε καν τα μέλη της ίδια οικογένειας δεν συσπειρώνει... Κάθε δωμάτιο γαρ και τηλεόραση: ποδόσφαιρο συνήθως, οι άνδρες του σπιτιού, τούρκικα ή «ψυχαγωγικά» και ταινίες ο γυναικείος πληθυσμός... Ο καθένας μόνος του στο σπίτι και ίσως online με φίλους στο facebook παράλληλα...
ΔΙΑΒΑΖΑ χθες, ότι στην Αθήνα λειτουργούν πάνω από τριάντα θερινοί κινηματογράφοι... Όχι σαν αυτούς που τραγουδούσε ο Λουκιανός, με τον ρομαντισμό του «... μ’ αγιόκλημα και γιασεμί... », αλλά, σύγχρονοι με προηγμένης τεχνολογίας οπτικοακουστικά μέσα, μπαρ, τραπεζάκια δίπλα απ’ τις καρέκλες, ποτά, πίτσες, σουβλάκια κλπ... Τριάντα χρόνια μετά την καταλυτική επίδραση της τηλεόρασης στη ζωή μας, ο θερινός κινηματογράφος τολμάει ν’ αυτοπροταθεί ξανά, ως σύγχρονη πλέον μορφή διασκέδασης... Η κρίση στρέφει τον κόσμο σε επιλογές που είχε απορρίψει... Το δείχνει η επιτυχία των λιτών θεατρικών σχημάτων, η αποθέωση των «γήινων» τραγουδιστών, η πληρότητα των συναυλιακών χώρων, η φθίνουσα πορεία των νεοπλουτίστικων μπουζουκιών και των εστιατορίων τύπου «δήθεν»... Σαν να θέλουμε να ξεχάσουμε την περίοδο της πλαστής ευμάρειας (την «εποχή της αστακομακαρονάδας»), αναζητάμε την ασφάλεια στη νοσταλγία, για να διαγράψουμε λες το χρόνο του παραλογισμού, το «κακό όνειρο» το οποίο μας προσγείωσε στην «κακή μέρα»!...
Η ΕΙΚΟΝΑ της Λάρισας, το βράδυ της Κυριακής ήταν μια εικόνα – ξόρκι... Ένας αφορισμός της αποξένωσης!... Η τηλεόραση (εκείνο το άλλοτε, άκομψο, άχρωμο, τεραστίων διαστάσεων κουτί, η URANIA που «έπιανε» με «χιόνια» δυο κανάλια, όλα κι όλα!) που μας έβαλε στο σπίτι τη δεκαετία του ΄70, μας έβγαλε ξανά έξω φέτος, χάρη στο Μουντιάλ και μας θύμισε πώς είναι να μοιράζεσαι συναισθήματα (χαράς, αγωνίας, λύπης, απογοήτευσης) με φίλους, γείτονες ή αγνώστους!... Δεν το κατάφερε η ίδια βέβαια... Το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή... Μια αφορμή πάντως, κοινωνικοποίησης χωρίς τα φκιασίδια της «επίσημης» εξόδου: σορτς, σαγιονάρες, σουβλάκια και σχόλια χωρίς αναστολές... Η απόλυτη εξωστρέφεια... Εξωστρέφεια που παραπέμπει σε άλλες εποχές...
ΤΟ Μουντιάλ του 1970 οι Λαρισαίοι το είδαμε στις βιτρίνες των δυό – τριών καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών που πουλούσαν τηλεοράσεις τότε: επί της Παπαναστασίου, της Μεγ. Αλεξάνδρου, της Κούμα... Στον τελικό, ανάμεσα στη Βραζιλία και την Ιταλία, κάποιοι έφερναν καρέκλες ή καρεκλάκια απ’ το σπίτι και κάποιοι ... σκάλες ώστε να στέκονται ψηλότερα από τους ορθίους που είχαν έρθει από νωρίς και είχαν κολλήσει τη μούρη τους στο τζάμι... Τότε ελάχιστα σπίτια είχαν τηλεόραση... Όταν η τηλεόραση έγινε απαραίτητο στοιχείο της οικοσκευής (τρεις δέκτες το κάθε νοικοκυριό) και τα σπίτια αναπτύχθηκαν εις ύψος με την αντιπαροχή, μας έκλεισε μέσα αρχικά και στη συνέχεια τον καθένα στο δωμάτιό του... Η μεγαλύτερη νίκη της Εθνικής, προχθές δεν ήταν ποδοσφαιρική... Ήταν νίκη επί της αποξένωσης...
