* Του Κώστα Γιαννούλα
Τα κόμματα, κάθε φορά που διεξάγονται αυτοδιοικητικές εκλογές, για να έχουν πιθανότητες επικράτησης ή επίτευξης ενός καλού αποτελέσματος, προσπαθούν να κάνουν ό, τι περνά απ’ το χέρι τους, προκειμένου να εκπροσωπηθούν από κατάλληλα πρόσωπα, προπάντων όμως να έχουν ενιαία έκφραση στο πρόσωπο ενός υποψηφίου κατά Δήμο ή Περιφέρεια, μια που η ισχύς επιτυγχάνεται μόνο εν τη ενώσει.
Εν τούτοις, ήμουνα νιος και γέρασα και ακόμη, αν και αρκετές φορές μέχρι τώρα άλλαξε η ηγεσία της Ν.Δ., αυτή δε βάζει μυαλό και αναφορικά με το θέμα παροχής χρισμάτων και υποστήριξης υποψηφίων περιφερειακών και δημοτικών αρχόντων συνεχίζει να συμπεριφέρεται αλλοπρόσαλλα ως αδαής και να κάνει τα ίδια λάθη, τα οποία την έχουν οδηγήσει κατ’ επανάληψη σε οδυνηρές ήττες.
Συνηθίζει, ως γνωστόν, και η Νέα Δημοκρατία, όπως και άλλα κόμματα, να παρέχει χρίσματα και να στηρίζει φανερά ορισμένα στελέχη της δικής της επιλογής. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Κακό είναι να καταλήγεις ύστερα από περίσκεψη και προβληματισμό σε απόφαση και να δηλώνεις δημοσίως, ότι στηρίζεις κάποιον, και όταν διαπιστώνεις ότι ο εκλεκτός σου συναντά δυσκολίες στο εκλογικό σώμα και εμφανίζονται αντάρτες, τότε αντί μ’ όλον τον κομματικό μηχανισμό να στηρίζεις αποφασιστικά και μέχρι τέλους τον εκλεκτό σου και αντί να κάνεις σαφές προς τους αντάρτες ότι δεν θα έχουν καμιά σχέση μαζί σου, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, προχωρώντας ακόμα και σε αποκοπή τους απ’ το κόμμα, αν χρειαστεί, εσύ ακολουθείς τακτική ερμαφρόδιτη και ίσων αποστάσεων, αφήνοντας τεχνηέντως να εννοηθεί, ότι όποιος κι αν φέρει τη νίκη, αυτή θα προσμετρηθεί στο ενεργητικό του κόμματος.
Έτσι και η Ν.Δ.∙ κάθε φορά που παρουσιάζονται πέραν του ενός υποψήφιοι, που ανήκουν στο χώρο της, δεν επιμένει πάντα μέχρι τέλους στην υποστήριξη του εκλεκτού της. Συνήθως, σκεπτόμενη πονηρά και ψαρεύοντας σε θολά νερά χαλαρώνει την υποστήριξή της στους χρισμένους, ανέχεται ή επιτρέπει σε Υπουργούς και βουλευτές της αλλά και σε άλλα υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη να παρευρίσκονται στις δημόσιες συγκεντρώσεις όλων των υποψηφίων, που προέρχονται απ’ το χώρο της, και με λόγια ή και με έργα ν’ αποδυναμώνουν τους εκλεκτούς της στέλνοντας λάθος μηνύματα και προς το εκλογικό σώμα και προς τους αντάρτες, που κατ΄ αυτόν τον τρόπο δεν παίρνουν το μάθημά τους περί σεβασμού των αποφάσεων του κόμματος, αποθρασύνονται και πολλαπλασιάζονται δίνοντας την αίσθηση ότι το κόμμα λειτουργεί ως σκορποχώρι και ρεμπέτ ασκέρι, κάνοντας ο καθένας του κεφαλιού του.
Κι όλα αυτά, για να καρπωθεί πρόσκαιρα, αν προκύψει, ένα αποτέλεσμα αμφιβόλου έκβασης και ποιότητας, θυσιάζοντας συνέπεια, σοβαρότητα, πειθαρχία και άλλες αξίες, που συνοδεύουν τους καθαρούς και έντιμους αγώνες, των οποίων τα αποτελέσματα, νικηφόρα και μη, δημιουργούν συνθήκες σταθερές και κατάλληλες για δράση και επιτυχίες. ΄Αλλωστε, πέραν του ότι απ΄ τα λάθη και απ΄ τις ήττες μας γινόμαστε σοφότεροι, στη ζωή πρέπει κανείς να ξέρει να κερδίζει, αλλά και να χάνει, και να υφίσταται με αξιοπρέπεια τις συνέπειες είτε της νίκης είτε της ήττας.
Κατά τη δική μου άποψη, λοιπόν, σύμφωνη με τις δημοκρατικές και ηθικές αρχές μου, ένα κόμμα ή δεν πρέπει να δίνει καθόλου χρίσματα και στηρίξεις σε υποψηφίους αφήνοντας την κοινωνία ελεύθερη να το πράξει, ή αν δίνει, πρέπει με νύχια και με δόντια και μέχρι τέλους, μαζί μ΄ όλο τον κομματικό μηχανισμό να δίνει τη μάχη μαζί τους και όχι να ψάχνει εκ των υστέρων να βρει τι έφταιξε. Η ερμαφρόδιτη και μπάσταρδη τακτική, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μόνο κακό κάνει, αφού δίνει περιθώρια στον καιροσκοπισμό και στη συναλλαγή να θριαμβεύει σε βάρος της κοινωνίας. Πέραν τούτου το χάσμα που ανοίγει η εσωστρέφεια και η διχόνοια αυτού του τύπου, συνήθως, χρειάζεται πολλά χρόνια για να κλείσει.
Τα υποστηρίζω όλα αυτά εξ ιδίας πείρας, γιατί εκτός των άλλων πριν 24 χρόνια και συγκεκριμένα στις κοινοτικές εκλογές του 1990 υπήρξα και εγώ θύμα αυτής της πολιτικής, αφού καίτοι επισήμως κεχρισμένος απ΄ τη Ν. Δ. αντιμετωπίσθηκα στην πορεία προς τις εκλογές κατά τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους, οπότε μαλλιοτραβηχτήκαμε οι γαλάζιοι μεταξύ μας, χάσαμε την κοινότητα και ησυχάσαμε υπονομεύοντας τοπικά το μέλλον και το δικό μας και της παράταξης.
Καλά θα κάνει, γι΄ αυτό, η Νέα Δημοκρατία και γιατί όχι και τα άλλα κόμματα ν΄ αναθεωρήσουν τη στάση τους επί του θέματος, να σταματήσουν να ψαρεύουν σε θολά νερά για λόγους σκοπιμότητας και ν΄ ακολουθούν στο εξής συνεπή και ξεκάθαρη πολιτική, αν επιθυμούν να επικρατήσουν νέα ήθη στην πολιτική μας ζωή, ικανά να επαναφέρουν την αξιοπιστία μεταξύ λαού και αρχόντων.
Διαφορετικά, κλάψτα Χαράλαμπε!
