Του Δημήτρη Χατζηευθυμίου
ΟΠΩΣ συνέβη στον α’ γύρο, όπως συμβαίνει πάντα, οι ηγεσίες και τα στελέχη των πολιτικών δυνάμεων, αναγιγνώσκουν το μήνυμα της κάλπης από την οπτική που εκείνα θέλουν. Ή για να είμαστε ακριβείς, επιλέγουν εκείνο το μέρος του μηνύματος που συμβαδίζει με τις δικές τους προτιμήσεις ή συμπίπτει με τις ερμηνείες τους.
Δανείζομαι δύο πρωτοσέλιδα της ίδιας εφημερίδας για να δείξω τη σκόπιμη και επιλεκτική ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων.
- Τη Δευτέρα μετά τις πρώτες εκλογές λοιπόν, αθηναϊκή συνάδελφος, προσκείμενη στη ΝΔ, είχε τίτλο: Γαλάζιο προβάδισμα, κυριαρχία ΝΔ σε 10 περιφέρειες και πολλούς μεγάλους δήμους, αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ.
- Χθες, η ίδια εφημερίδα τιτλοφορούνταν: «Ισχυρό μήνυμα για αλλαγή πολιτικής», «η κυβέρνηση αντέχει παρά τις απώλειες της ΝΔ. Διορθωτικές κινήσεις από το Μαξίμου και προετοιμασία για ανασχηματισμό. Νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως να συγκροτεί δύναμη ανατροπής».
Η αλήθεια ως συνήθως είναι κάπου στη μέση.
* * *
ΠΟΙΟΣ νίκησε στις χθεσινές εκλογές; Προφανώς όχι όλοι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται να δηλώνει νικητής. Και μόνο το γεγονός ότι ήρθε πρώτο κόμμα, με διαφορά 4 περίπου μονάδων από τη ΝΔ, είναι αδύνατο να τον κατατάσσει κάποιος στους ηττημένους. Μπορεί το ποσοστό του να υπολείπεται (ελάχιστα όμως), των εθνικών εκλογών του 2012, όσοι όμως το ισχυρίζονται ουσιαστικά αναιρούν το επόμενο επιχείρημά τους, ότι η ψήφος των ευρωεκλογών είναι χαλαρή και άρα δεν θα πάμε σε εκλογές γι’ αυτό...
Η ΝΔ είναι η χαμένη των εκλογών: Απώλεσε το 7% της δύναμής της, είναι πλέον δεύτερο κόμμα και είναι σαφές ότι το δίλημμα όπως και οι επιλογές του πρωθυπουργού δεν έτυχαν ανταπόκρισης.
Στους κερδισμένους ανήκουν ουσιαστικά μόνο η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ, που αύξησαν τα ποσοστά τους σε σχέση με την προ διετίας λαϊκή ετυμηγορία.
Η «Ελιά» και το ΠΑΣΟΚ, δείχνουν ανακουφισμένοι γιατί δεν υποχρεώθηκαν σε μια ταπεινωτική ήττα (όπως για παράδειγμα συνέβη με τη Δημοκρατική Αριστερά). Ξεχνούν ωστόσο να πουν ότι το χθεσινό ποσοστό τους είναι μεγαλύτερο μόνο από ...τις δημοσκοπήσεις, καθώς υπολείπεται 3 μονάδες από το αποτέλεσμα του Ιουνίου του 2012.
Απόλυτα επιτυχής η πρώτη εμφάνιση του «Ποταμιού», αξιοσημείωτη η επανεμφάνιση του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, στους χαμένους οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, απογοήτευση για Οικολόγους αλλά και άλλους «μικρούς», όπως η «Δράση», και «Δημιουργία, ξανά!».
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
Αυτά σε σχέση με τους αριθμούς. Γιατί η υποκρισία και η πολιτικές αλχημείες, έχουν να κάνουν με τις ερμηνείες για το μήνυμα της κάλπης. Το οποίο, εδώ και πάνω από δύο χρόνια, τόσο την πρώτη Κυριακή των εκλογών όσο και σε εκείνες του Ιουνίου του 2012, είναι ένα, εκκωφαντικό και απαράλλαχτο: αλλαγή πολιτικής ζητούν οι πολίτες.
Κάτι προφανώς που δεν συμβαίνει με κινήσεις για το θεαθήναι, όπως ο ανασχηματισμός που συζητά η Συγγρού, ή ακόμη και οι πρωτοβουλίες που δηλώνει ότι θα πάρει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ για ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς και άλλα μεγαλεπήβολα, τα οποία όμως ουδόλως απαντούν στο υποβληθέν αίτημα.
Ούτε όμως αλλαγή πολιτικής συνιστά η προεκλογική υπόσχεση Σαμαρά για δημιουργία 550.000 θέσεων εργασίας μέχρι το 2018! Πέραν του ότι αυτές οι υποσχέσεις ουδεμία αξία έχουν στην κοινωνία, είναι δυνατόν να λες σε έναν μακροχρόνια άνεργο, σε έναν νέο, ότι υπάρχει περίπτωση σε 4 χρόνια να βρεις δουλειά και αυτό να περιμένεις να το εξαργυρώσεις στην κάλπη;
Αλλαγή πολιτικής συνεπάγεται συγκεκριμένα μέτρα στην οικονομία, σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση όμως από αυτά που ακολουθεί η συγκυβέρνηση.
Κι αν ακόμη λοιπόν συμφωνήσει κανείς ότι οι εκλογείς δεν έστειλαν μήνυμα ανατροπής, οφείλει να παραδεχτεί ότι η «σταθερότητα» του Αντ. Σαμαρά με ένα πράγμα δεν ταυτίζεται: την ακινησία!
Το ερώτημα όμως είναι απλό: μπορεί αυτή κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική;
Φαντάζομαι υποπτεύεστε και την απάντηση...
