Του Χρήστου Τσαντήλα
ΜΟΥ φαίνεται και μάλλον δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια, ότι είμαστε ένας λαός, πρόθυμος να πέσει και σήμερα με μεγάλη ευκολία στο σφάλμα. Όπως τότε με το χρηματιστήριο. Λες και ήταν απλώς μια... μόδα της εποχής. Έτσι και τώρα. Να κάνει την... γκέλα. Όλοι πολιτικοί! Σύμβουλοι, δημοτικοί, περιφερειακοί, ή ακόμα ακόμα και... αρχηγοί! Με πρώτη και καλύτερη τη γνωστή Μαρίκα της γειτονιάς. Θέλει λέει να αναμορφώσει τη Λάρισα και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να της στερήσει τέτοια προσφορά. Έβαλε στόχο το δημαρχείο!
ΟΛΟΙ, σου λέει, το κάνουν. Τι, αυτή, χαζή είναι; Που γνωρίζει τόσο και τόσο κόσμο στη γειτονιά... Ύστερα αρχίζει και τρέχει. Από τον μανάβη πρώτα. Έλα όμως που είναι κι αυτός υποψήφιος. Το ίδιο και ο φούρναρης, ο ψαράς, ο τσαγκάρης, η μοδίστρα και ο χασάπης... Μια γειτονιά όλοι υποψήφιοι! Μια πόλη δήμαρχοι και σύμβουλοι! Όπως τότε με το χρηματιστήριο. Όλοι μέτοχοι πολυεθνικών! Με χαρτιά αξίας. Εκατομμυριούχοι! Όχι παίζουμε... Έτσι και τώρα. Επιρρεπείς στην γκάφα!
ΤΑ ΙΔΙΑ και χειρότερα και στην οικογένεια. Άλλος ο αρεστός του πατέρα, άλλος της γυναίκας του, «αλλού – γι’ αλλού» των παιδιών κι αν υπάρχουν και παππούδες έξι διαφορετικοί ψήφοι μέσα στην ίδια οικογένεια! Οικογενειακός πολιτικός πλουραλισμός. Σπιτική Δημοκρατία. Απέραντη ελευθερία. Συγγενική πολυδιάσπαση. Το σόι μπροστά στην κάλπη, εντελώς διχασμένο! Διασπασμένο! Άντε μετά να βγάλουν άκρη οι γκαλοπ-ατσίδες! Ίσως αυτές οι εκλογές να γίνουν ο εφιάλτης τους. Τρομάρα τους αν δεν πέσουν μέσα στις προβλέψεις. ‘Η καλύτερα, τη βάψανε αν πέσουν και πολύ έξω...
ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ τζόγου λοιπόν με το χρηματιστήριο τότε, παιχνίδια αναγνώρισης (και λιγότερο εξουσίας) με την Αυτοδιοίκηση τώρα. Και στις δυο περιπτώσεις με κυρίαρχη τη λαϊκή συμμετοχή. Δεν είναι κακό. ‘Η τουλάχιστον από το αποτέλεσμα θα κριθεί αν είναι και καλό...
ΜΕΣΑ όμως σ΄αυτόν τον πολιτικό πολιτισμό, που σ΄αυτές ειδικά τις εκλογές φαίνεται να κερδίζει έδαφος, αφού τα σκληρά παρατράγουδα (μέχρι στιγμής) αποφεύχθηκαν, διακρίνει κανείς προσεκτικός παρατηρητής, πρακτικές του παρελθόντος, από ορισμένους υποψηφίους, που επιχειρούν κτυπήματα «κάτω από τη ζώνη» στους αντιπάλους τους, ξεχνώντας πως ο σεβασμός στον αντίπαλο δείχνει γενναιότητα, δείχνει πολιτική ωριμότητα.
ΚΑΙ τέτοιες πρακτικές, όπως και να εξελίσσονται στο πέρασμα του χρόνου, μπορούν (εκ θέσεως βεβαίως) να τις παρατηρούν καλύτερα οι άνθρωποι των ΜΜΕ και ιδίως οι δημοσιογράφοι. Οι οποίοι τούτες τις μέρες, βιώνουν καταστάσεις και του παρελθόντος, όπως την επιμονή ορισμένων, να μην ενδιαφέρονται κυρίως για το δικό τους καλό, αλλά περισσότερο για... «την κατσίκα του γείτονα»!
