Του Χρήστου Τσαντήλα
ΔΕΝ ξέρω πόσο εύκολα ξεχάστηκε η τελευταία τραγωδία με τους λαθρομετανάστες στο Αιγαίο, προσωπικά με συγκλόνισε όχι από μόνο του το γεγονός του τρόπου με τον οποίο χάθηκαν πάλι τόσες ανθρώπινες ψυχές, όσο η καταγραφή της σκληρής πραγματικότητας, για το πόσα εγκλήματα τελούνται κάθε μέρα στα δικά μας σύνορα, στα σύνορα της Ευρώπης, την ηγεσία της οποίας αφήνουν παγερά αδιάφορη!
ΤΟΝ διάπλου της Μεσογείου δεν επιχειρούν μόνο χιλιάδες τουρίστες κάθε μέρα, στα κρουαζιερόπλοια με τις πισίνες, αλλά και χιλιάδες ξεπαγιασμένοι, ρακένδυτοι μετανάστες, πρόσφυγες, όπως εμείς κάποτε, κυνηγημένοι από τις δικές τους πατρίδες, κρυμμένοι και στοιβαγμένοι σαν τα ζώα στα βρόμικα αμπάρια δουλεμπορικών σαπιοκάραβων. Οι περισσότεροι απ' αυτούς καλούνται να πληρώσουν στους δουλέμπορους 3000 ευρώ για μια θέση στα αμπάρια ενός ταχύπλοου, εν γνώση τους ότι με πολλές πιθανότητες, μπορεί να βρεθούν στον βυθό της θάλασσας!
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ τραγωδία με τους 22 νεκρούς μετανάστες στο αναποδογυρισμένο σκάφος, δεν είναι παρά μια μικρή πλευρά του τεράστιου ζητήματος της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας μας, που λόγω της γεωγραφικής της θέσης, εκπροσωπεί στο θέμα αυτό την επιδερμική πολιτική ολόκληρης της Ευρώπης. Δηλαδή μιας ανύπαρκτης πολιτικής που υποχρεώνει την Ελλάδα σε ρόλο φρουρού των συνόρων της (που είναι και σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης) με αποτρόπαιες μεθόδους, καταδιώξεις δουλεμπόρων, που οδηγούν κάθε τόσο σε ανθρώπινες τραγωδίες όπως κι αυτή μόλις προχθές νότια της Ιταλίας με δεκάδες πνιγμένους.
ΠΡΙΝ λίγα χρόνια, σε ένα συνέδριο που έγινε στην Πάτρα για το τεράστιο θέμα της λαθρομετανάστευσης - (τότε, σε πάρκο στο λιμάνι της πόλης ζούσαν ίσα με 4000 Αφγανοί και Πακιστανοί, κάτω από άθλιες συνθήκες περιμένοντας τους δουλέμπορους να τους περάσουν απέναντι στην Ιταλία, πότε κρυμμένους στις ρόδες φορτηγών, πότε στις άγκυρες των καραβιών) - συνάντησα δύο από τους εισηγητές. Ο ένας ευρωβουλευτής και ο άλλος (μετέπειτα) αρχηγός κόμματος. Έχυναν και οι δύο τότε, κροκοδείλια δάκρυα για τους λαθρομετανάστες τα άψυχα κορμιά των οποίων ξεβράζονταν στη Μυτιλήνη, στη Σάμο και στη Χίο και τους έθαβαν επί τόπου, στην άμμο, κάρφωναν κι έναν πάσαλο για σημάδι, χωρίς ποτέ να τους αναζητήσει κανείς. ‘Η, τους φουκαράδες Αφγανούς, που διαμελίζονταν κάτω από φορτηγά, στο λιμάνι της Πάτρας, τρυπώνοντας σαν τα ζώα στον άξονα, κάτω από τις ρόδες (!) όταν αυτά βρίσκονταν σε κίνηση...
ΚΑΙ οι δυο πολιτικοί που κατά τα άλλα θα λύσουν τα προβλήματα της Ευρώπης, χωρίς να πράξουν το παραμικρό για το θέμα της λαθρομετανάστευσης, ζητούν πάλι την ψήφο μας σήμερα ως υποψήφιοι για την Ευρωβουλή. Κι όταν έναν απ' αυτούς που συνάντησα πρόσφατα τον ρώτησα τι έγινε με την κοινή ελληνική στάση στην Ευρωβουλή, ούτε που γνώριζε το αποτέλεσμα. Ύστερα θυμήθηκα ότι εκείνο το συνέδριο στην Πάτρα δεν ήταν παρά ένα ακόμα απ' αυτά, που δικαιολογούσαν το «φάγωμα» των κονδυλίων των ΜΚΟ. Τότε, ίσως να ήμουν ο μοναδικός από τους συνέδρους που πλήρωσε τα έξοδα διαμονής και συμμετοχής...
