* Του Βασίλη Μίχου
Επειδή όταν ετοιμάζεται ένας πόλεμος η προπαγάνδα ξέρει πως να αφαιρεί την μνήμη των λαών, καλόν είναι να κρατήσουμε στο μυαλό μας τα εξής:
1. Ο Γιαννουκόβιτς, αχρείος ή καλός δεν έχει σημασία, ήταν ο εκλεγμένος πρόεδρος της Ουκρανίας, και σε λίγους μήνες η θητεία του θα έληγε και θα γινόταν εκλογές. Η ‘εξέγερση’-πραξικόπημα επομένως που υποκινήθηκε από την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ήταν απολύτως αδικαιολόγητη με βάση στοιχειώδη δημοκρατικά κριτήρια.
2. Η προσάρτηση της Κριμαίας (που μόλις το 1954 είχε δοθεί από την Ρωσία στην Ουκρανία στα πλαίσια της ενιαίας Σοβιετικής Ένωσης) έγινε με τα ίδια νομικά εργαλεία που η Δύση εφηύρε για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαυίας αλλά και της ίδιας της Σερβίας.
3. Αυτή τη στιγμή ο στρατός της Ρωσίας βρίσκεται εντός των συνόρων της, ενώ το ΝΑΤΟ αναπτύσσει δυνάμεις γύρω από τα σύνορα αυτής της χώρας παράλληλα με συνεχείς δηλώσεις Δυτικών ηγετών προκλητικά μειωτικές, ικανές να θίξουν την αξιοπρέπεια κάθε ελεύθερου λαού, πόσο μάλλον του Ρωσικού.
4. Η ιστορία και ανθρωπογεωγραφία της περιοχής αναδυκνείει το μέγεθος της πρόκλησης προς την Ρωσία με τα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στην ανατολική Ουκρανία εις βάρος των Ρώσων κατοίκων της.
Επίσης θα ήταν αφελές να πιστέψουμε οτι οι ΕΕ και οι ΗΠΑ δημιουργούν τέτοιες συνθήκες έντασης με την Ρωσία έχοντας παρασυρθεί από τον (πιθανώς δικαιολογημένο) αντιρωσικό φανατισμό που χαρακτηρίζει τις πρώην κομμουνιστικές χώρες που ανήκουν σήμερα στην ΕΕ.
Συμπεραίνουμε αναγκαστικά ότι οι ΗΠΑ και η ΕΕ, έχουν βάλει σκοπό να προχωρήσουν σε ευθεία αντιπαράθεση με την Ρωσία για λόγους πολύ βαθύτερους από την μη χρηστή διοίκηση Γιαννουκόβιτς ή την νομιμότητα της προσάρτησης της Κριμαίας. Οικονομικοί και γεωστρατηγικοί λόγοι με επιθετικό πρόσημο, οδηγούν την Δυτική ηγεσία στην απόφαση να επιχειρήσει τον περιορισμό της αυξανόμενης Ρωσικής ισχύος τώρα, που κατά τις εκτιμήσεις της είναι ακόμη ελέγξιμη, ώστε να μην διακυνδινευθεί η παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης από ένα ανεξέλεγκτα ισχυροποιημένο πόλο στο εγγύς μέλλον.
Δεδομένου ότι το ‘ηθικό’ δεν έχει θέση στην παγκόσμια πολιτική, η οποία εκτυλίσσεται στη βάση των συμφερόντων και μόνο, όπως συστηματικά αναλύεται στα διαλείμματα των προπαγανδιστικών περιόδων, συγχρόνως όμως μετέχουμε και εμείς σ’ αυτόν τον άκρως επιθετικό σχηματισμό, με την διπλή ιδιότητα του μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι χρήσιμο ο καθένας να απασχοληθεί λίγο περισσότερο με το θέμα αυτό ως προς τις πιθανές επιπτώσεις του, ακόμη και εν όψει των ευρωεκλογών –από την ατζέντα των οποίων επιμελώς απουσιάζει.
Είναι πολύ πιθανό, αυτή η τακτική διαρκούς παρενόχλησης της Ρωσίας να μην οδηγήσει σε μία αμαχητί συνθηκολόγησή της, όπως ίσως εκτιμά η Δυτική ηγεσία θαμπωμένη προφανώς από την αίσθηση ισχύος που την διακατέχει, και να βρεθεί ο Ευρωπαϊκός χώρος για μία ακόμη φορά μπροστά σε απευκταίες εξελίξεις. Δυστυχώς, η τελευταία εικοσαετία αναδεικνύει διαρκώς το έλλειμμα σοφίας της ηγεσίας σε διεθνές επίπεδο, κάτι ιδιαιτέρως επικίνδυνο μιας και η ειρήνη ένα μόνο απαιτεί: την σοφία που χρειάζεται η διατήρησή της.
