Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωσαν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε να έχει αυτό το πακέτο, αναρωτήθηκε. Όταν το πακέτο άνοιξε, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα. Τρέχει λοιπόν γρήγορα στον αχυρώνα, για να ανακοινώσει το φοβερό νέο. Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι. Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι. Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας τον λαιμό της είπε: Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σένα. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμία επίπτωση σε μένα. Δεν με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι. Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναζε: Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι. Το γουρούνι έδειξε συμπόνια, αλλά απάντησε: Λυπάμαι πολύ, κύριε ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Τότε το ποντίκι στράφηκε προς την αγελάδα και της φώναξε, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι. Και η αγελάδα απάντησε: Κοίταξε, κυρ ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα. Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος, γιατί θα έπρεπε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας μόνος του. Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν τον θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα που κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι έχει συμβεί. Όμως μέσα στη νύχτα, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι. Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άνδρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλίμονο, όμως, την έφερε στο σπίτι με πάρα πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλευσε να της κάνει ζεστές σουπίτσες και έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα, για να κάνει μια καλή κοτόσουπα, αφού όλοι ξέρουμε πώς στον πυρετό δίνουμε κοτόσουπες. Αλλά η αρρώστια της γυναίκας πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, και όλοι οι γείτονες έρχονταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του, καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας ώρες ατελείωτες. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς, ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά, όμως, η γυναίκα δεν γλίτωσε. Πέθανε. Στην κηδεία της ήλθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν πάρα πολύ καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλο αυτόν τον κόσμο, ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει την αγελάδα του. Ο κυρ Ποντικός μας έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν’ έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη. Γι’ αυτό και εμείς την επόμενη φορά που κάποιος μας πει ότι έχει ένα μικρό πρόβλημα, μεγάλο για αυτόν, που ίσως εμάς δεν μας πολυαφορά, ας θυμηθούμε πως όταν κάποιος από το περιβάλλον μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε κι εμείς σε κίνδυνο. Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σε αυτό το πλοίο που το λέμε ζωή. Ας έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και τα αυτιά μας και ας κάνουμε μια προσπάθεια να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλο.
(Από το διαδίκτυο για τη μεταγραφή)
Νικόλαος Σισκόπουλος
Μέλος Α’ ΚΑΠΗ
