Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Θεολόγου.
Χαρακτηριστικό φαινόμενο της εποχής μας η στροφή του ανθρώπου στην απόκτηση και κατανάλωση όλο και περισσότερων υλικών αγαθών. Όλοι ριχτήκαμε σ’ αυτό το κυνήγι. Και νομίζουμε ότι θα είμαστε ευτυχείς, αν έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερα υλικά αγαθά. Λησμονήσαμε ή ελάχιστα ενδιαφερθήκαμε για τον ψυχικό μας παράγοντα. Την ψυχική δηλαδή πληρότητα και ασφάλεια. Με αποτέλεσμα την ψυχική μας ατροφία και ανασφάλεια. Το ψυχικό κενό. Την ανία και την πλήξη. Εύστοχα παρατήρησε πριν πολλά χρόνια ο ακαδημαϊκός Ε.Π. Παπανούτσος πως η κοινωνία μας «βουλιάζει στον αμοραλισμό. Ο πλούτος έχει μαζευτεί σε αντί-πνευματικούς ανθρώπους, που ξοδεύουν τα λεφτά τους στα κέντρα διασκεδάσεως... Ο έρωτας χωρίς αξιοπρέπεια σώματος και ψυχής, γίνεται ντροπή, το σώμα γίνεται ευτελές όργανο ηδονής, αντί οίκος και προβολή του πνεύματος... Η εντιμότητα και η ανθρωπιά χάνονται στην Ελλάδα... Τρέμω για το μέλλον του ανθρώπου».
Επιβεβαίωση των παραπάνω αποτελεί η συνέντευξη του γνωστού μουσικού και συνθέτη Σταμάτη Σπανουδάκη, που δόθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο σε δημοσιογράφο της αθηναϊκής εφημερίδος Reallife και δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο φοιτητικό περιοδικό «Η Δράση μας», (τεύχος Απριλίου 2014).
Ο συνθέτης, διηγείται την περιπλάνησή του στα κέντρα μοντέρνας μουσικής της Ευρώπης, την οποία χαρακτηρίζει «μια... χιποφτώχεια και μια τρέλα».
Στην ερώτηση του δημοσιογράφου «Προσπαθήσατε να επιτύχετε ως «ροκάς;», ο συνθέτης απαντά με αυθορμητισμό και ειλικρίνεια: «Και απέτυχα πλήρως. Δόξα τω Θεώ!».
Μετά από αυτή την αποτυχία του, προσανατολίζεται στην κλασική μουσική και πηγαίνει στη Γερμανία για να σπουδάσει σύνθεση. Όπως ομολογεί: «Στη Γερμανία όμως έπαθα τη μεγάλη μου εσωτερική κρίση. Και από τους γκουρού και τα ναρκωτικά, που αποτελούσαν την εποχή μου και τη φύση μου και προς τα εκεί ψάχναμε και εγώ και η γυναίκα μου (που ήταν έξαλλο νιάτο επίσης), ξαφνικά βρεθήκαμε κοντά στο Χριστό».
«Δεν ήσασταν χριστιανός πριν;», τον ερωτά ο δημοσιογράφος. Κι εκείνος απαντά: «Όχι! Έγινα το 1974 στη Γερμανία. Είχα φτάσει στο σημείο να σκέφτομαι την αυτοκτονία. Και εγώ και η Ντόρη. Ήταν μια περίοδος, που όλα έδειχναν μαύρα –και η ζωή και η σχέση μας. Και τότε ένας συμφοιτητής μας μίλησε για το Χριστό. Είπε: «Ρε παιδιά υπάρχει. Μην απελπίζεστε. Κι αν θέλετε να το καταλάβετε, ζητήστε Του να σας το δείξει!
«Εγώ, συνεχίζει ο Σπανουδάκης, χλεύαζα. Αλλά η Ντόρη πήγε σε μία γωνία και άρχισε να προσεύχεται γονατιστή. Μου φάνηκε, προσθέτει, τελείως «κουφό» για την νοοτροπία της, κι όταν μείναμε μόνοι, άρχισα να την κοροϊδεύω. Εκείνη, που δεν πολύ μιλάει, είπε μόνο: «Δεν ξέρω να σου το εξηγήσω, αλλά μέσα μου νιώθω αλλιώς». Και πράγματι την έβλεπα πως είχε αλλάξει. Ήταν πιο ήρεμη και γλυκιά... Και την επόμενη Κυριακή την πήρα και πήγαμε στην εκκλησία. Στάθηκα σε μια άκρη και έκλαιγα σε όλη τη διάρκεια της Λειτουργίας. Στο τέλος γονάτισα και είπα μέσα μου: «Χριστέ μου, εάν με ακούς, διώξε την μαυρίλα και τη θολούρα. Όλα τα βλέπω μάταια. Δώσε μου έναν λόγο να ζω. Γλύτωσε με από τον εαυτό μου. Και εγώ δικός σου. Για πάντα».
Ο δημοσιογράφος, γεμάτος περιέργεια, ρωτάει: «Στη στιγμή που βρίσκεται η ζωή σας σήμερα, έχετε φτάσει ακολουθώντας τη λογική ή το συναίσθημα;». «Από το ’74 και μετά, απαντά ο Σπανουδάκης, άρχισα να γράφω μουσική για ταινίες και τραγούδια χριστιανικά. Ήμασταν μια παρέα παιδιών που συμπροσευχόμασταν. Επί 5-6 χρόνια τρέχαμε σε όλη την Ελλάδα – εγώ με μια κιθάρα και αυτοί μαζί μου. Μιλούσα για το Χριστό και για τα ναρκωτικά και τραγουδούσαμε στο τέλος όλοι μαζί αυτά τα τραγούδια, τα οποία είχα φτιάξει για να είναι εύκολα και να συμμετέχει ο κόσμος. Αν δεν είχα την κλίση της μουσικής, ο δρόμος μου θα ήταν αυτός: να ταξιδεύω παντού και να μιλάω για το Χριστό.
...Από το ’80 και μετά δεν ξαναβγήκα να μιλήσω έτσι για το Χριστό. Αποφάσισα πως ό,τι είχα να πω, θα το λέω μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια μου. Και η πρώτη δουλειά που κυκλοφόρησα από κεί και πέρα ήταν το «Κύριε των Δυνάμεων».
Ο δημοσιογράφος εξακολουθεί να ρωτάει: «Τι λένε οι άνθρωποι, όταν σας συναντούν;». Σταμάτης Σπανουδάκης: «Πάντα το ίδιο. «Λατρεύουμε τη μουσική σου και συνέχισε να λες αυτά που λες».
Όταν ο δημοσιογράφος θέτει την ερώτηση: «Σε ποια μεγάλη αξία λέτε ότι θα έπρεπε να προσηλωθούμε, ώστε να γίνει η ζωή καλύτερη για όλους μας;», παίρνει αυθόρμητα την απάντηση: «Στο Χριστό. Εκείνος είναι η σωτήρια λύση. Εμένα με γλύτωσε από τα ναρκωτικά».
Επίκαιρη η ακόλουθη τελευταία ερώτηση του δημοσιογράφου: «Ποια ενέργεια από την πλευρά ενός πολιτικού ηγέτη θα ήταν επαναστατική στις ημέρες μας;» Και η απάντηση: «Μην το ψάχνεις. Είναι αδύνατον να ευρεθεί πολιτικός να εμπνεύσει τον αληθινό δρόμο. Δεν υπάρχει ελπίδα μακριά απ’ τον Θεό. Μόνο μέσα μας μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα (...). Είναι εύκολο να μιλάνε οι πολιτικοί για επαναστάσεις και να υπόσχονται το απραγματοποίητο. Το δύσκολο είναι να αλλάξει ο άνθρωπος τον εαυτό του». Κατά τον συνθέτη «για να βρεθεί άνθρωπος να κυβερνήσει σωστά αυτή τη χώρα πρέπει να είναι της στόφας του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου – δηλαδή να ξέρει ότι πάει για να θυσιαστεί».
Θαρρετή όντως ομολογία πίστεως. Μαρτυρία Χριστού η όλη συνέντευξη του Σταμάτη Σπανουδάκη. Φέρνει συνειρμικά στο νου μας την περίφημη διακήρυξη του Φ. Ντοστογιέφσκι:
«Σας το λέω εγώ αυτό, που είμαι παιδί του αιώνα μου, παιδί της απιστίας και της αμφιβολίας. Σε τέτοιες στιγμές ρίζωσε μέσα μου η πίστη πως δεν υπάρχει πιο αγαθό, πιο βαθύ, πιο συμπαθητικό, πιο λογικό, πιο αντρίκιο και πιο τέλειο από το Χριστό. και συλλογίζομαι με ζηλωτού αγάπη, πως όχι μόνο δεν υπάρχει, μα και δεν μπορεί να υπάρχει».
