Από την Καλλίτσα - Γκουράβα Δικτά,
συγγραφέα - λογοτέχνη
Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του Μάη. Οι τρόφιμοι του γηροκομείου της πόλης, μόλις είχαν πάρει το πρωινό τους στην ευρύχωρη τραπεζαρία και σε λίγο θα κατέβαιναν στον κήπο.
Ήταν Πέμπτη, ημέρα καθαριότητας. Προσωπικό και εθελόντριες κυρίες, που πρόσφεραν πρόθυμα τις υπηρεσίες τους, κάθε εβδομάδα σ` αυτό το ίδρυμα, έπιασαν δουλειά πρωί-πρωί. Πρώτα σκούπισαν και καθάρισαν τον κήπο για να κατέβουν οι γέροντες και οι γερόντισσες, να μπορέσουν να φτιάξουν τα δωμάτια.
Εκείνος ο κήπος ήταν σωστός παράδεισος. Δέντρα, φυτά, λουλούδια, παγκάκια διάσπαρτα σε όλο το χώρο κι ένα μεγάλο κιόσκι για τις καυτές μέρες του καλοκαιριού.
Τα πουλιά, οι μέλισσες και οι πεταλούδες, είχαν στήσει τρελό χορό εκείνη την ημέρα.
Οι γέροντες ένας-ένας με το μπαστούνι κι άλλοι χωρίς, αφού το έλεγαν ακόμα τα πόδια τους άρχισαν να κατεβαίνουν. Είχε ο καθένας την αγαπημένη του θέση. Σε λίγο γέμισαν τα παγκάκια. Μόνο μία θέση έμεινε κενή, η θέση της γερόντισσας της Άννας.
Αναρωτήθηκαν όλοι, τι έγινε η Άννα! Η Μαρία που μοιραζόταν μαζί της το δωμάτιο, έλυσε την απορία.
«Δεν αισθανόταν πολύ καλά σήμερα και θα έμενε στο κρεβάτι». «Πώς .. τι… την είδε γιατρός;» Ρώτησαν όλοι.
«Όχι, όχι δεν είναι τίποτα σοβαρό... να η Άννα αυτό τον καιρό έχει τα ψυχολογικά της, έχει μέρες να δει το γιο της. Ξέρετε την αδυναμία που του έχει, μοναχογιός βλέπετε.
Από τότε που ήρθε στο ίδρυμα εδώ και δυο χρόνια, την επισκεπτόταν σχεδόν κάθε εβδομάδα, τώρα έχει να φανεί ένα μήνα. «Και γιατί δεν του τηλεφωνεί να μάθει;» Ρώτησε κάποιος. «Έ, δεν θέλει να ενοχλήσει, έχει κι αυτός την οικογένεια, τα προβλήματά του κι όπως μου έχει πει δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τη νύφη της. Ένας λόγος που βρέθηκε εδώ η Άννα, ήταν και η διαμάχη μ` εκείνη...» Ναι έτσι ήταν. Ο Αντρέας, ο γιος της, προσπαθούσε συνέχεια να συμβιβάσει τις καταστάσεις, δεν πήγαινε άλλο.
Καλό κορίτσι εκείνη η Αλίκη, η νύφη της, καλή σύζυγος, μάνα, αλλά αρκετά δύστροπη με το νοικοκυριό, με την καθαριότητα. Όλα την ενοχλούσαν κι όλοι της έφταιγαν, μα πιο πολύ η Άννα. Δεν τολμούσε να μπει στο μπάνιο κι έτρεχε να απολυμάνει μόλις έβγαινε.
«Ούτε χολέρα να είχα...» της είπε κάποια μέρα και το χάσμα ανάμεσά τους μεγάλωσε.
Ο Αντρέας στεναχωριόταν πολύ, μάλωνε συχνά με την Αλίκη και η μάνα του αισθανόταν ένοχη μέχρι κόκκαλο. Κι έτσι αποφασίστηκε να μπει στο ίδρυμα.
Δυσκολεύτηκε λιγάκι η Άννα να προσαρμοστεί, μα τώρα ένιωθε όμορφα, εκεί κοντά σε ανθρώπους της ηλικίας της.
Είχαν την ψυχαγωγία τους, τις εκδρομές και την περιποίηση. Όλα τα κορίτσια του προσωπικού καλά και ευγενικά.
Όμως τώρα τελευταία διαισθανόταν πως κάτι δεν πήγαινε καλά στο σπίτι του γιου της. Είχε μέρες να φανεί. Και πήρε τη ...μεγάλη απόφαση να τον πάρει στο τηλέφωνο.
«Εμπρός...» ακούστηκε η φωνή της Αλίκης.
«Εγώ είμαι Αλίκη... τι κάνετε, ο Αντρέας, τα παιδιά...;»
«Μητέρα ... τι έκπληξη...!»
Η Άννα παραξενεύτηκε, ήταν τόσο γλυκιά και ζεστή η φωνή της νύφης της.
«Έλα μητέρα...» ξαναμίλησε η Αλίκη. «Σε παραμελήσαμε λιγάκι, μια απ` αυτές τις μέρες θα έρθουμε να σε δούμε, έλλειπε ο Αντρέας για δουλειές... συγνώμη».
«Συγνώμη...!» Η Αλίκη ήταν αυτή; Έμεινε με το ακουστικό στο χέρι η Άννα να αναρωτιέται. Μήπως πήρα αλλού! Τις λίγες φορές που τους πήρε στο τηλέφωνο, έσπευσε να της δώσει τον Αντρέα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και τώρα!
Κάτι τρέχει εδώ σκέφτηκε και αφού χαιρέτησε κάπως αλλοπρόσαλλα τη νύφη της γύρισε στο δωμάτιο. Τα είχε εντελώς χαμένα...
Δεύτερη Κυριακή του Μάη, γιορτή της μητέρας. Οι τρόφιμοι του γηροκομείου όπως πάντα, μετά τη λειτουργία στο μικρό εκκλησάκι του ιδρύματος, έπιναν τον καφέ τους στο κιόσκι, γιατί ο ήλιος εκείνη την ημέρα έκαιγε πολύ!
Ένα μαύρο αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά στην πόρτα και όλοι στράφηκαν προς τα εκεί.
Από μέσα βγήκε ένα ζευγάρι. Ο άντρας κρατούσε ένα κουτί και η γυναίκα μια ανθοδέσμη.
«Τα παιδιά μου...» Αναφώνησε η Άννα.
Ναι βέβαια, ήταν ο Αντρέας και η Αλίκη. Άνοιξαν την πόρτα και προχώρησαν προς το κιόσκι. Η Άννα σηκώθηκε με πόδια που έτρεμαν, έπεσε στην αγκαλιά του γιου της.
«Αντρέα, ήρθες;» Έπειτα αγκάλιασε την Αλίκη. «Χαίρομαι που σε βλέπω κορίτσι μου».
Της έδωσαν τα λουλούδια και τα γλυκά.
«Χρόνια πολλά μητέρα...» Της είπε η Αλίκη φιλώντας την. Η γερόντισσα τα είχε χαμένα. Άνοιξε το κουτί κέρασε τους φίλους της και...
«Μάνα πάμε κάπου να μιλήσουμε; Ακούστηκε ο Αντρέας. Το ύφος του ήταν αμήχανο. Κάθισαν σ` ένα παγκάκι παράμερα, η Άννα κρεμόταν απ` τα χείλη του.
«Μάνα θα παραξενεύεσαι ίσως, μ` αυτή την αλλαγή της συμπεριφοράς μας και με το δίκιο σου. Δεν σου φερθήκαμε πολύ καλά, μέχρι που κατέληξες στο γηροκομείο.
Όμως μάνα θέλουμε κι εγώ και η Αλίκη να γυρίσεις στο σπίτι, σ` έχουμε ανάγκη. Είμαι άνεργος εδώ και καιρό, δύσκολα τα φέρνουμε βόλτα, η σύνταξή σου θα μας σώσει.
Πίστεψέ με, ντρέπομαι που σου το ζητάω, ίσως σκεφθείς τώρα που σ` έχουμε ανάγκη σε θέλουμε πίσω στο σπίτι.
Είναι αυτό βέβαια, δεν με έμαθες να λέω ψέματα, όμως είσαι η μάνα μου και σ` αγαπάω κιόλα.
Πέρα απ` τη βοήθειά σου, εγώ έχω ανάγκη κι απ` την παρουσία σου. Πες και συ κάτι Αλίκη...»
«Τι να πω εγώ Αντρέα, έτσι όπως τα έχω κάνει... συγνώμη μητέρα, αν μπορείς συγχώρεσέ με...»
Ένα ελαφρό αεράκι σηκώθηκε και θρόισε τα φύλλα του δέντρου. Η γερόντισσα ένιωσε μια ανατριχίλα, κούμπωσε τη ζακέτα της κι ένα δάκρυ κύλησε στο βαθουλωμένο απ` τις ρυτίδες πρόσωπό της.
