Της Φωτεινής Σπανού - Θάνου
καθηγήτριας στο 2ο ΔΙΕΚ Λάρισας
Και τι δε λένε οι θυμοσοφίες του λαού για τεχνάσματα του τύπου «Κοινωνικό Μέρισμα», στο παρά πέντε των επικείμενων εκλογών της 18ης Μαΐου, που αποφάσισε η αξιότιμη κυβέρνηση της Ελλάδας να κεράσει προεκλογικά στους πεινασμένους απ΄ τη φτώχεια και την ανεργία κατοίκους της. «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου!» αλλά και «Τι’ χες Γιάννη, τι ‘χα πάντα!». Στέρεψε για άλλη μία φορά η φαντασία του Thing Tank της ηγεσίας της χώρας και σε μία ύστατη προσπάθεια συγκομιδής ψήφων της τελευταίας στιγμής είπαν να χρυσώσουν το χάπι. Να γλυκάνουν δηλαδή την πίκρα απ’ τη σκληρή λιτότητα του μνημονίου που πέντε χρόνια τώρα έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές των πολιτών με τις περικοπές μισθών, τις κατασχέσεις και την ανεργία και υποθήκευσε το μέλλον των παιδιών μας και του Ελληνικού πολιτισμού δημιουργώντας αισίως μία υποδουλωμένη αποικία της διάσημης Τρόικας.
Σα γλυκό του κουταλιού, σα κερασάκι στην τούρτα σερβίρουν στον πολίτη την πρόσκαιρη λήθη του προσωπικού, οικογενειακού επαγγελματικού και κοινωνικού βιασμού που υφίσταται, από την πλημμυρίδα των προβλημάτων που τον παρασύρουν με ορμή σε λαβύρινθο χωρίς επιστροφή, υποτιμώντας έτσι ξεδιάντροπα την νοημοσύνη του και την ψυχή του. Όσο αισιόδοξος, και καλοπροαίρετος να είναι κάποιος, ώστε να θελήσει να αποδώσει στην εν λόγω φιλανθρωπική έμπνευση ευγενική διάθεση στήριξης των αδυνάτων, το συγκεκριμένο «timing» δυστυχώς τα καταστρέφει όλα.
Τώρα που το απανθρακωμένο πελατειακό σύστημα ολόκληρων δεκαετιών δυσκολεύεται να εξυπηρετήσει τους ψηφοφόρους του από την πίσω πόρτα όπως παλιά, παίρνουν οι ίδιοι οι υποψήφιοι την τύχη στα χέρια τους, μοιράζοντας δωράκια στους πονεμένους, αδικημένους και άνεργους πολίτες κάνοντάς τους να πιστεύουν ακόμα στο «better something than nothing». Και από την εποχή του έντονου διπολισμού ανάμεσα στις δύο μεγάλες παρατάξεις ξεφύγαμε, και σε κυβέρνηση συνεργασίας περάσαμε μεταξύ των αιωνίων αντιπάλων (ερήμην βεβαίως και χωρίς referendum) και στην αντίπερα όχθη πια βλέπουμε συνεχώς νέα κόμματα και συνδυασμούς να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, αβίαστα, ανακυκλωμένα, μεταλλαγμένα και τον κόσμο διχασμένο να ψάχνεται επικινδύνως για το που πιθανόν χωράει να μπει, και πάλι η αλάνθαστη στοιχειωμένη νοοτροπία του συγκεκαλυμμένου λαδώματος και της ελαφριάς κουλτούρας του «καρτοπόλεμου» ή «carte-visite» και των διαφημιστικών φυλλαδίων των υποφηφίων με την οποία έχουμε γαλουχηθεί για χρόνια, καλά κρατεί. Και για να μη βλέπουμε το νόμισμα των εκλογών από τη μία πλευρά, που θέλει τους πολιτικούς να λαδώνουν και να τάζουν προεκλογικά, ευκαταφρόνητη είναι και η στάση του λαού ως προς αυτές, αφού ακόμη και σήμερα δεν λέει να υιοθετήσει τη νοοτροπία του να ψηφίζει μόνο ως σκεπτόμενος άνθρωπος, αυτούς που θα μπορούσαν δυνητικά να προσφέρουν ουσιαστικά με τις γνώσεις, τις εμπειρίες, το υπόβαθρο και την επιστημονική τους κατάρτιση σε όποιον χώρο και αν δραστηριοποιούνται στην καθημερινότητά τους, παρά τους συγγενείς, τους φίλους, τους γνωστούς του γνωστού που δεν τους γνωρίζει πραγματικά αλλά του έχουν μιλήσει οι άλλοι γι’ αυτούς. Είμαστε άραγε ως λαός, ως Έλληνες, ως πολίτες (ημεδαποί και μη) αυτής της καταπονημένης χώρας τόσο ρηχοί και επιπόλαιοι ακόμη και μετά από τόσα χαστούκια; Τι φταίει και δεν μπορούμε να αποκτήσουμε μία ουσιαστική, αντικειμενική, αξιοκρατική, ενωτική ωριμότητα ψήφου των καλύτερων;
Ποια συμφέροντα υπαγορεύουν ακόμη την ψήφο μας; Να σκεφτώ την Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της; Δεν τολμώ ούτε και θέλω να πιστέψω πως μπορεί να υπάρχει αντιευρωπαική κουλτούρα, και γιατί άλλωστε; Να σκεφτώ ίσως την υπερδύναμη της Ευρώπης που από το αλτσχάιμερ που δημιούργησε στον ελληνικό λαό λόγω άγχους και οικονομικών προβλημάτων θυμάται μόνο τη γερμανική φράση «Borgen macht Sorgen», δηλαδή ότι τα δάνεια φέρνουν οδύνες; Αυτό ναι, μπορεί και να το σκεφτώ. Εν κατακλείδι ωστόσο, το θέμα δεν είναι τόσο απλό ούτε ως προς τα αίτια ούτε πολύ περισσότερο και ως προς την αντιμετώπισή του, και επειδή απόψεις καταθέτουμε όλοι μας και ευτυχώς που έχουμε ακόμη και το θάρρος της γνώμης, θα αφιερώσω ένα χιουμοριστικό στιχάκι στην ηγεσία της χώρας μας για να αποδώσω ακριβώς αυτό που αισθάνθηκα όταν αποφάσισε να μοιράσει οικονομική χαρά και κομπρέσα ανακούφισης πόνου στους ανθρώπους που κατά τα άλλα φρόντισε να είναι ή να παραμείνουν άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι με την πολιτική της (κατηγορία στην οποία ανήκω κι εγώ) : Δεν αλλάζουν με τίποτα αυτοί
Κάνουν ό,τι η Τρόικα τους πει
Θέλουν ψήφους και Μέρκελ Μαζί
Κι ο λαός δυστυχώς ψωμοζεί...
