* Του Βασιλείου Χ. Στεργιούλη, Θεολόγου.
Καθώς βαθαίνει ολοένα και περισσότερο η ηθικοπνευματική κρίση της εποχής μας, αλλάζει όψη η κοινωνία μας. Γίνεται αγνώριστη. Κι ο άνθρωπος μοιάζει με διαβάτη που έχασε το δρόμο του και ψάχνει να τον βρει. Αναζητάει τον προσανατολισμό του. Ορμητικό το ποτάμι του κακού, απειλεί να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Αμφισβητούνται θεσμοί, ιδέες, αξίες.
Μεγάλος είναι σήμερα ο κλονισμός της ελληνικής οικογένειας, που είναι το κύτταρο της κοινωνίας μας. Καυχιότανε παλιότερα για την ελληνική οικογένεια ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος. Έβλεπε ότι αυτή δεν εμφάνιζε μεγάλους κραδασμούς, όπως σε άλλες χώρες.
Σήμερα όμως η κατάσταση είναι ανησυχητική. Η οικογένεια διέρχεται μεγάλη κρίση. Κλονίζεται συθέμελα. Αυξάνονται επικίνδυνα τα διαζύγια. Ένας στους τρείς γάμους διαλύεται. Και βαίνει συνεχώς αυξανόμενος ο αριθμός των διαζυγίων. Εξάλλου η αποϊεροποίηση της ζωής, η έξοδος της γυναίκας στην εργασία, ο έντονος ρυθμός της αστικής ζωής και γενικά οι νέες, «προοδευτικές» ιδέες, κλόνισαν τις σχέσεις των συζύγων.
Υπάρχουν, δυστυχώς και οι συμβατικοί γάμοι. Ή, για να εκφραστούμε με ακρίβεια, οι συμβατικώς διαβιούντες σύζυγοι. Αυτοί, που διαμένουν κάτω από την ίδια στέγη, αλλά που την αντιμετωπίζουν περισσότερο ως ξενοδοχείο, παρά ως ζεστή φωλιά. Ως οικογενειακή εστία.
Φαινόμενο της εποχής μας είναι και οι λεγόμενες μονογονεϊκές οικογένειες. Αυτές, που απουσιάζει ο ένας από τους δύο συζύγους. Συνήθως ο άνδρας. Και τα βάρη της ανατροφής του παιδιού ή των παιδιών, επωμίζεται ο άλλος, που αγκομαχεί κυριολεκτικά να τα βγάλει πέρα. Πώς να ανταποκριθεί στην σκληρή εργασία του, στα οικιακά του καθήκοντα, στην ανατροφή και ανάδειξη των νέων βλαστών, που ως «νεόφυτα ελαιών», ως μικρά και αδύναμα δεντράκια, έχουν την ανάγκη ψυχοσωματικής υποστήριξης και από τους δύο γονείς. Από την μητέρα και από τον πατέρα. Αν μάλιστα θεσπιστεί και ο γάμος των ομοφυλοφίλων, τότε οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές ιδίως για τη νέα γενιά. Για τα παιδιά, που αυτές οι οικογένειες θα ανατρέφουν.
Άλλη αιτία κλονισμού της οικογένειας, με αρνητικές, τραγικές επιπτώσεις για τα παιδιά, είναι το σύγχρονο πνεύμα της χρησιμοθηρίας. Αυτό που οδηγεί στο αδιάκοπο κυνήγι της συσσώρευσης χρημάτων. Και αναγκάζει τους συζύγους να βρίσκονται πολλές ώρες της ημέρας έξω από την οικογενειακή εστία. Και να βλέπονται κάθε Σαββατοκύριακο. Τα δε παιδιά να μεγαλώνουν μόνα τους, ή στην καλύτερη περίπτωση, με τους παππούδες αν υπάρχουν.
Πόσο παρακινδυνευμένο και ολέθριο είναι αυτό για τα παιδιά, ομολογείται από τους ειδικούς επιστήμονες, που ασχολούνται με την ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής. Αλλά και από την πείρα και την ζωή. Ακόμη και από τα ίδια τα παιδιά, που βιώνουν ψυχολογικά αυτήν την στέρηση.
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι ο άνθρωπος και ιδίως ο νέος, ως κοινωνικό όν, έχει ανάγκη του οικογενειακού περιβάλλοντος. Αυτή είναι η μικρή του κοινωνία. Μέσα σ’ αυτήν θα ανατραφεί ψυχοσωματικά και θα ωριμάσει φυσιολογικά.
Είναι διαπιστωμένο και πολλαπλώς επιβεβαιωμένο ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος να ζει με αγάπη. Να δίνει, δηλαδή, και να παίρνει αγάπη. Η ατμόσφαιρα της αγάπης «νοστιμίζει» τη ζωή του. Ιδίως του νέου. Τα παιδιά έχουν ανάγκη της θαλπωρής των γονέων τους. Κοντά τους νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά, όπως τα κλωσόπουλα κάτω απ’ τις φτερούγες της κλώσας. Μέσα στην γλυκιά αγκαλιά της μάνας και κάτω από το στιβαρό, το προστατευτικό χέρι του πατέρα. Η έλλειψη τους για οποιοδήποτε λόγο, ακόμη και δικαιολογημένο από την ανάγκη, δημιουργεί προβλήματα. Κάνει να ατροφεί ο ψυχικός και συναισθηματικός τους κόσμος, με όλα τα θλιβερά επακόλουθα.
Πόσο έντονα νιώθουν την ανάγκη της παρουσίας των γονέων στο σπίτι τα παιδιά, το βεβαιώνει εύγλωττα το ακόλουθο περιστατικό, που περιγράφει η ομότιμη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Μερόπη Σπυροπούλου σε άρθρο της στο υπ’ αριθμό 1 τεύχος του εξαίρετου από πλευράς περιεχομένου, αλλά και εκτύπωσης και καλαισθησίας περιοδικού «ΕΡΩ». Γι’ αυτό και το παραθέτουμε:
«Ένας πατέρας γυρίζει αργά ένα βράδυ στο σπίτι του από την δουλειά του, κουρασμένος και εκνευρισμένος και βρίσκει το εξάχρονο αγοράκι του να τον περιμένει άγρυπνο στο σαλόνι. Μόλις τον βλέπει, πάει κοντά του και γίνεται ο εξής διάλογος:
- Μπαμπά, μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
- Ναι, βεβαίως αγόρι μου.
- Πόσα πληρώνεσαι για μία ώρα δουλειάς στο γραφείο σου;
- Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά, λέει εκνευρισμένος ο πατέρας.
- Σε παρακαλώ, μπαμπάκα μου, θέλω να ξέρω, πες μου.
- Αφού θέλεις να ξέρεις, παίρνω τριάντα ευρώ την ώρα.
- Ωχ!... Μπορείς σε παρακαλώ, να μου δανείσεις 19 ευρώ;
- Αν ο μόνος λόγος που με περίμενες και με ρώτησες ήταν για να μου
ζητήσεις χρήματα για να αγοράσεις σίγουρα κάποιο χαζό καινούργιο
παιχνίδι, να πας κατευθείαν στο δωμάτιό σου και στο κρεβάτι σου.
Δεν σκοτώνομαι στη δουλειά για τέτοιες ανόητες απαιτήσεις.
Το παιδάκι πήγε ήσυχα στο δωμάτιό του και έκλεισε πίσω την πόρτα.
Ο πατέρας του ξανασκέφτηκε την ερώτηση του παιδιού, νευρίασε πάλι και αναρωτήθηκε «πως τόλμησε να με ρωτήσει πόσα παίρνω, μόνο και μόνο για να μου ζητήσει χρήματα;». Μετά από αρκετή ώρα και, αφού ξεκουράστηκε λίγο, ο πατέρας ηρέμησε και σκέφτηκε ότι ίσως είναι κάτι που πρέπει πραγματικά ν’ αγοράσει ο μικρός με τα 19 ευρώ, ίσως κάτι για το σχολείο. Πήγε λοιπόν στην πόρτα του δωματίου του παιδιού, την άνοιξε προσεκτικά και ρώτησε:
- Κοιμάσαι, παιδί μου;
- Όχι, μπαμπά.
- Σκέφτηκα ότι, ίσως ήμουνα λίγο σκληρός μαζί σου νωρίτερα. Αλλά να, ήταν μία δύσκολη μέρα κι έβγαλα σε σένα όλη την κούραση. Ορίστε, πάρε τα 19 ευρώ που μου ζήτησες.
Ο μικρός τον αγκάλιασε και τον φίλησε γεμάτος χαρά, έβαλε το χέρι του κάτω από το μαξιλάρι κι έβγαλε κάτι τσαλακωμένα χαρτονομίσματα μαζί με κάτι κέρματα, κι άρχισε να τα μετράει. Ο πατέρας, αισθάνεται να νευριάζει και πάλι, βλέποντας ότι ο μικρός είχε ήδη κάποια χρήματα από το χαρτζιλίκι του, και τον ρωτά αυστηρά:
- Αφού έχεις χρήματα, γιατί θέλεις κι άλλα, τι θα τα κάνεις;
- Είχα μόνο 11 ευρώ, ενώ τώρα μπαμπά έχω 30 και μπορώ να σου πληρώσω μία ώρα δουλειάς, για να έρθεις αύριο νωρίς στο σπίτι. Θέλω τόσο πολύ να φάμε μαζί στο τραπέζι...
Ο πατέρας συγκλονίστηκε και βουρκωμένος αγκάλιασε το παιδί του, ψιθυρίζοντας ένα καταλυτικό «συγγνώμη».
Πόσο πειστικά είναι, αλήθεια, πολλές φορές τα παιδιά. Και πόσο μας διδάσκουν με την απροσποίητη, την ακατανίκητη αφέλεια και ειλικρίνεια τους! Δίδαξε το συγκεκριμένο παιδί πόσο μεγάλη έλλειψη γι’ αυτό ήταν η απουσία του πατέρα του από το σπίτι.
