Του Κων/νου Τσιρονίκου
Πλήθος από βρισιές και αισχρολογίες μάζεψε, παραμονές του Πάσχα, ο ηλικιωμένος οδηγός στην προσπάθειά του να παρκάρει το αυτοκίνητο σε κεντρικό δρόμο της Λάρισας, μεγάλης κυκλοφοριακής κίνησης.
Η περιπέτειά του άρχισε, όταν σταμάτησε το όχημά του χωρίς προηγουμένως να θέσει σε λειτουργία την προειδοποιητική σήμανση... Και το χειρότερο γι΄ αυτόν υπήρξε η αδυναμία του να θέσει το όχημα υπό τον πλήρη οδηγικό του έλεγχο και να το οδηγήσει στο χώρο του παρκαρίσματος. Σ΄ αυτήν την ανημπόρια βοηθούσε η ηλικία του και η μειωμένη λειτουργική ικανότητα των αντανακλαστικών του, λόγω του βάρους του χρόνου που κουβαλούσε.
Παρακολουθώντας, την εξέλιξη του φαινομένου από κοντινή, σχεδόν, απόσταση κατάλαβα ότι η αδυναμία του αυτή δεν οφειλόταν μόνον στα κουσούρια που έφερε, αλλά κυρίως στη σαστιμάρα που του δημιουργούσαν τα συνεχή κορναρίσματα και οι ακατανόμαστες βρισιές που δεχότανε από τους οδηγούς, που αναγκάστηκαν να ακινητοποιήσουν τα αυτοκίνητά τους εξ αιτίας του συμβάντος αυτού.
Εις μάτην όμως, διότι το περιστατικό δεν έλεγε να τελειώσει και το μάκρος του γινόταν όλο και μεγαλύτερο, λόγω της πτώσεως του ηθικού που του δημιουργούσε ο εκκωφαντικός και άκρως αντιπαθητικός ήχος που εξέπεμπε η «ορχήστρα» που συνέθεταν οι κόρνες των σταματημένων οχημάτων. Σ΄ αυτό συνέβαλαν, ακόμα περισσότερο, η χυδαιολογία και τα «κοσμητικά» επίθετα που εκστομίζονταν από τους αναμένοντες και ανυπομονούντες οδηγούς εναντίον του ηλικιωμένου...
Και ενώ όλος αυτός ο φραστικός υποπολιτισμός συνεχιζότανε ο πρωταγωνιστής του επεισοδίου δεν εγκατέλειπε τις προσπάθειές του. Ωσπου σε κάποια στιγμή, ύστερα από αρκετές μανούβρες, πέτυχε το στόχο του με το παρκάρισμα του αυτοκινήτου στην επιθυμητή θέση.
Ετσι λύθηκε ο «γόρδιος δεσμός» και τα αυτοκίνητα ελεύθερα πλέον άρχισαν να κυκλοφορούν στο δρόμο. Παρά ταύτα, το βρισίδι για τον ταλαίπωρο οδηγό δεν σταμάτησε. Συνεχίστηκε με μεγαλύτερη ένταση και ενισχυμένη αισχρολογία. Οι περισσότεροι από τους οδηγούς που περνούν δίπλα του με τα αυτοκίνητά τους εκστομίζουν εναντίον του αισχρότατους χαρακτηρισμούς και «κοσμητικά» επίθετα που μόνον Ελληνες οδηγοί κραυγάζουν «προβάλλοντας» έτσι το «εγώ» τους και την μοναδικότητα σε ικανότητα, ρίχνοντας όλους τους άλλους και ειδικότερα τους οδηγικά αδύναμους στον καιάδα της χλεύης και υποτίμησης. Είναι λυπηρό, αλλά έτσι προσβάλλεται ο πολιτισμός στο δρόμο...
Ειλικρινά, τόσον άρρωστο και παλιανθρωπίστικο εγωϊσμό δεν νομίζω να τον συναντά κανείς πουθενά. Ακόμα και σ΄αυτές τις χώρες που τις θεωρούμε πολιτισμικά κατώτερές μας. Γιατί, στη ζωή μας κυριαρχεί το «εγώ» και το αίσθημα της κατωτερότητας για τον άλλο, που παράγουν τον γιουχαϊσμό και την υποτίμηση, φαινόμενα σαν αυτά που πριν λίγο καιρό έλαβαν χώρα σε κεντρικό δρόμο της πόλης μας. Ετσι αντί να ενθαρρύνουμε, δημιουργούμε σαστιμάρα και απογοήτευση. Με τις ανήθικες και βάρβαρες φραστικές συμπεριφορές προς τον ευρισκόμενο σε δύσκολη θέση συνάνθρωπό μας.
Τι φταίει όμως και συμβαίνουν αυτές οι αισχρότητες και απανθρωπιές στο δρόμο;
Προφανώς η έλλειψη οδηγικής παιδείας, η οποία αποτελεί μέρος της κοινωνικής. Την οποία το κράτος είναι υποχρωμένο να προσφέρει μέσω της εκπαίδευσης. Σ΄ όλο το εύρος της κοινωνίας. Συμπεριλαμβανομένου και του χώρου της οδήγησης. Αυτό σημαίνει, ότι οι σχολές οδήγησης μέσα στο πρόγραμμα εκπαίδευσης, θα πρέπει να περιλαμβάνουν και κεφάλαια πολιτισμού στο δρόμο. Πολιτισμός, ο οποίος έχει σχέση με την καλή συμπεριφορά στο αυτοκίνητο και κυρίως στον συνάνθρωπό μας. Τον οποίο, ως οδηγοί και άνθρωποι πρέπει να σεβόμαστε και να τον βοηθούμε σε κάθε δύσκολη στιγμή της οδηγικής του κατάστασης. Και όχι να γινόμαστε πρόξενοι απάνθρωπων συμπεριφορών: φραστικών και χειροδικών ακόμη, οι οποίες κάθε άλλο παρά μας τιμούν κοινωνικά και πολιτισμικά.
Για να γίνουμε όμως υπηρέτες των παραπάνω αξιών, ως οδηγοί θα πρέπει σε κάθε δύσκολη οδηγική στιγμή των συνανθρώπων μας να βάζουμε στη θέση τους τον εαυτό μας και να τον ρωτάμε: Πώς θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν οι άλλοι; Προφανώς καλοσυνάτα και με βοηθητική διάθεση και όχι με γιουχαϊσμούς, αισχρολογίες και υποτιμήσεις.
Εάν σκεφτόμαστε και ενεργούμε έτσι, πιστεύω ότι θ΄ αλλάξουμε σελίδα οδηγικής ηθικής. Και θα πάμε σ΄ αυτήν που θέλει τον οδηγό ολοκληρωμένο παιδευτικά με προεξάρχουσα την ανθρώπινη διάσταση, η οποία θα αποτελεί μόνιμο ανάχωμα στην εκδήλωση εσωτερικών αντιανθρώπινων συμπεριφορών.
Νομίζω, ότι κατ΄αυτόν τον τρόπο προάγουμε τον πολιτισμό σε όλες τις εκφάνσεις του και κυρίως σ΄αυτήν της οδηγικής συμπεριφοράς που υποφέρει περισσότερο.
