Από τον Κώστα Χατζή
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;» «Όχι δεν μπορώ», απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
- «Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
- «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
-«Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου».
-«Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία. Ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!»
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στη στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στον δρόμο του.
Η Αγάπη, γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
-«Γνώση, ποιος με βοήθησε;»
-«Ο χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
-«Ο χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
-«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».
Το κείμενο αυτό είναι του Μάνου Χατζιδάκι.
Το φιλοξενώ στη στήλη, νιώθοντας και ευγνωμοσύνη στη θύμηση αυτού του σοφού και τόσο ευαίσθητου ανθρώπου. Αντιγράφοντάς το με προσοχή είχα στο νου-μέρα που είναι-τις νέες κοπέλες αλλά και όσες δεν κουράστηκαν από τα χρόνια που πέρασαν, αυτές που εθελοντικά κοπιάζουν: Φροντίζοντας αδύναμους, στηρίζοντας όσους έχουν ανάγκη, ανακουφίζοντας πονεμένους, εγκαρδιώνοντας όσους το χρειάζονται. Με σεμνότητα και διακριτικότητα, παρηγορητικά. Και είναι πολλές!
Άξιες, αλλά και... αξιοζήλευτες, αφού κατέχουν το μυστικό του Χρόνου... Αξιοζήλευτες και για έναν άλλο λόγο. Με αυτό που κάνουν, με το κουράγιο που δίνουν, βρίσκουν το «ζύγιασμα της καλοσύνης»(Σεφέρης).
