ΕΠΗΡΕΑΣΜΕΝΟΣ από την ιδιαιτερότητα των ημερών, που οδηγεί με τη σκέψη στα πάθη του Θεανθρώπου, τούτες τις μέρες τα εκατομμύρια των Ελλήνων στους ναούς, έψαχνα να βρω μια ακόμα αιτία που κάνει τόσο σπουδαία για όλους τους Χριστιανούς τη σημερινή ημέρα της Ανάστασης. Αν δηλαδή, μέσα από την κατάνυξη της στιγμής, που ακριβώς σήμερα τα μεσάνυκτα σείονται οι ναοί από τις καμπάνες και τα βαρελότα, με το «Χριστός Ανέστη» του παπά, εξακολουθεί να σιγοκαίει στα εσώψυχα, η ελπίδα της ανάστασης γενικώς και σε όλα τα επίπεδα... Η ελπίδα για την τύχη της χώρας, της οικογένειας, των παιδιών και των παιδιών αυτών. Η ελπίδα για την επιστροφή στο χαμόγελο, η ελπίδα για θεραπεία των ασθενειών όλων των αρρώστων, η ελπίδα για διατήρηση της ειρήνης, η ελπίδα γενικώς...
ΣΑΝ κι αυτήν την ελπίδα ας πούμε, που ακόμη δεν έχασαν οι συγγενείς των αγνοουμένων της μοιραίας πτήσης των μαλαισιανών αερογραμμών. Και όχι μόνο η ελπίδα των συγγενών, αλλά και δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη, που ελπίζουν ακόμα, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων, αφού δεν έχουν καμία επιβεβαίωση των εικασιών για το πού βρίσκεται αυτή η... πτήση.
ΑΛΗΘΕΙΑ, πώς χάθηκαν έτσι 239 ψυχές; Τι απέγιναν τόσοι άνθρωποι, πώς εξαφανίστηκαν, στην κυριολεξία, από προσώπου γης; Πόσο αδιανόητο μοιάζει να τους αναζητεί ολόκληρη η ανθρωπότητα, να έχει πέσει καταπάνω η επιστήμη, με την τεχνολογία και τα μέσα του 21ου αιώνα, ακριβώς 45 μέρες τώρα και να μην έχει βρεθεί ούτε το παραμικρό ίχνος που να οδηγεί σε ασφαλή συμπεράσματα; Ποια δύναμη τους κατάπιε; Λες και εξαϋλώθηκαν και δεν υπήρξαν ποτέ. Τόσοι άνθρωποι πού χάθηκαν, πού να βρίσκονται;
ΑΝΑΣΤΑΣΗ λοιπόν είναι η ίδια η ελπίδα. Η πίστη για την καλή προσδοκία. Βρίσκεται στις ψυχές, ριζωμένη και είναι ακριβώς αυτό το συναίσθημα που κυριεύει τους πιστούς και εξωτερικεύεται ακριβώς με την ανατριχίλα από τον θόρυβο της καμπάνας στο «Χριστός Ανέστη» ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα.
ΤΟΝ πραγματικό Γολγοθά, του Χριστού, βεβαίως που κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να τον περάσει. Όμως τον δικό τους Γολγοθά περνούν, ενάμιση μήνα τώρα εκατοντάδες συγγενείς, σύζυγοι, παιδιά και γονείς, των 239 αγνοουμένων του Μπόινγκ 777 των αερογραμμών της μακρινής Μαλαισίας. Σήμερα όλοι αυτοί, που στην πλειοψηφία τους δεν είναι καν χριστιανοί, εξακολουθούν να ελπίζουν για τους ανθρώπους τους.
ΑΥΤΗ είναι η ελπίδα της Ανάστασης. Η πραγματική της έννοια. Για όλους. Τους Χριστιανούς, αλλά και τους αλλόθρησκους. Γιατί η ελπίδα είναι το αλάτι στη ζωή. Και αναρωτιέμαι, πόσοι από όλους εμάς τους Χριστιανούς την ώρα της Ανάστασης θα φέρουν στο νου τις ψυχές των 239 επιβατών του αεροπορικού μυστηρίου; Αλλά και τους εκατοντάδες μαθητές που πνίγηκαν μόλις προχθές στη θάλασσα της Νότιας Κορέας, στη μεγάλη ναυτική τραγωδία...
