Του Κων/νου Δ. Χλωρού
θεολόγου
«Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ εκουσίως...»
«Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι»
«Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, που
έδυ σου το κάλλος» (Επιτάφιος θρήνος)
Αυτόν τον «ξένον», ο οποίος ποτέ δεν υπήρξε «ξένος» για τους καλοπροαίρετους ανθρώπους, ούτε θα υπάρξει από του Αδάμ μέχρι συντέλειας των αιώνων, τον επικήρυξε ο Απόστολος Παύλος, στα μεγάλα πνεύματα της εποχής εκείνης, τους φιλοσόφους των Αθηνών (Επικούρειοι και Στωικοί).
Σας φαίνονται «ξενίζοντα» στ’ αυτιά σας, αυτά που σας λέγω; Δεν είναι ούτε ξένη διδασκαλία, ούτε παράδοξη. Τώρα όλα έγιναν καινούρια. Ο Θεός τον οποίο εγώ κηρύσσω, σας καλεί να ξεχάσετε την άγνοια και ειδωλολατρία σας, όλους μας καλεί να μετανοήσουμε, γιατί όρισε ημέρα που θα κρίνει όλη την οικουμένη με δικαιοσύνη. Τον αλάνθαστον αυτόν, άνδρα Κριτή, «τον επρόβαλε εις όλους με αδιαφιλονίκητη απόδειξη και κύρος, αναστήσας αυτόν - ο Θεός - εκ νεκρών» (βλ. Πράξεις: Κεφ. 17, 16-34) (Ερμηνεία: Ιω. Κολιτσάρα).
Ο άγραφος, έμφυτος, ηθικός νόμος, τον οποίον υπενθύμισε ο Απ. Παύλος στους Αθηναίους φιλοσόφους με τα λόγια του: «ζητείν τον Κύριον... και γε ου μακράν από ενός εκάστου ημών υπάρχοντα, εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν...», είναι η θεϊκή φωνή της συνείδησης μέσα μας! Αυτός ο ζωντανός Θεός «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος», ο οποίος γνωρίζει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό και να χαίρεται ή να λυπάται ανάλογα, αυτή η ευαίσθητη, καλλιεργημένη, πιστή «συσταυρούμενη» ελληνική ψυχή, θα ψάλει και φέτος ως «λαϊκή μούσα», το πονεμένο της τραγούδι! «Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα. Σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται. Σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι... και τρισκαταραμένοι για να σταυρώσουν το Χριστό, τον πάντων Βασιλέα...» «Ι.Ν.Β.Ι.» σε τρεις γλώσσες: (Εβραϊκή - Ρωμαϊκή - Ελληνική).
Η Παράνομος Συναγωγή διαμαρτύρεται: «Μη γράφεις «Βασιλεύς των Ιουδαίων...» (Εμείς θρονιάσαμε μέσα μας, ως βασιλιά μας τον Βαραββά).
Και ο Πιλάτος: «Αφήστε με ήσυχο», «ο γέγραφα, γέγραφα», «εγινώσκε γαρ ο Πιλάτος, ότι δια φθόνον, παρέδωκαν αυτόν» (Μαρκ. 15, 10).
«...Τον Πάντων Βασιλέα». Λόγια εκλαϊκευμένα στη θρησκευτική μας Παράδοση από τη Βίβλο της Ζωής, το Ευαγγέλιον. Αυτό το «Τιμιότατον δώρον του Ουρανού». Του Λόγου, Θεανθρώπου, Ιησού Χριστού. Κατά την έκφραση του Αγ. Γρηγορίου Νύσσης (αδελφός Μ. Βασιλείου).
Ο φιλοσοφικότερος των Πατέρων της Εκκλησίας - καθώς χαρακτηρίστηκε - Γρηγ. Νύσσης, στο λόγο του «εις το Άγιον Πάσχα», λέγει: Ο δημιουργός των όλων θέλησε να πλάσει τον άνθρωπο ανώτερο από όλα τα δημιουργήματα. Τον ανέδειξε πράγματι βασιλιά αυτού του κόσμου. Αλλά έφερε, άραγε στη ζωή το πλάσμα αυτό, το σοφό και τόσο χαριτωμένο και με θεϊκά χαρίσματα προικισμένο, για να γεννηθεί, να φθαρεί και τελείως να εξαφανισθεί; Απρεπές ν’ αποδώσουμε στο Θεό τέτοιες άσκοπες ενέργειες και παράλογες σκέψεις. Τι είναι ο Θεός; Παιδί που με ζήλο κατασκευάζει σπιτάκια και γρήγορα τα χαλάει δίχως λόγο; Αθάνατο δημιούργησε τον Πρωτόπλαστο. Η αμαρτία του στέρησε την αθανασία. Κι έπειτα η πηγή της Αγαθότητος ξεχειλίζοντας φιλανθρωπία ευδόκησε να του χαρίσει την ανακαίνιση και την επιστροφή στην πρώτη δόξα. Αυτά είναι η αλήθεια κι αυτά αρμόζουν στον θεό μας, που είναι Αγάπη (Ε.Π.Ε. 10, 414).
«...Εψεύσθη πάλαι Αδάμ και Θεός επιθυμήσας ου γέγονεν. Άνθρωπος, γίνεται Θεός, ένα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται. Ευφραινέσθω η κτίσις χορευέτω η φύσις, ότι Αρχάγγελος Παρθένω, μετά δέους παρίσταται και το Χαίρε κομίζει της λύπης αντίθετους (Δοξαστικό Αινων: Εορτής Ευαγγελισμού).
Ο Μ. Αθανάσιος θαυμάζει το σχέδιο του Θεού, ο οποίος διά του Σταυρού οδηγεί τους πιστούς στη σωτηρία και κατατροπώνει το έργον του διαβόλου.
«Ω θείας αληθώς σοφίας και μηχανής ουρανίου Σταυρός επήγνυτο και ειδωλολατρία κατεστρέφετο. Σταυρός εγείρετο και διαβολικήν δυναστεία κατεδικάζετο. Σταυρός επήγνυτο και Ιουδαίων ο τύφος προς πτώσιν μεθίστατο...». «Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης...».
Σταυρός, ο θρόνος του Βασιλέως Χριστού! Θρόνος μοναδικός και ανεπανάληπτος: «Την εν σταυρώ σου θείαν κένωσιν προορών Αββακούμ, εξεστηκώς εβόα συ δυναστών διέκοψας κράτος, αγαθέ, ομιλών τοις εν Αδη ως παντοδύναμος» (Μ. Παρασκευή: Ωδή Δ’. Ο Ειρμός).
(Ω Κύριε, ο Προφήτης Αββακούμ, προβλέπω - με το προφητικό του, δοθέν, χάρισμα - την άκραν ταπείνωσή Σου, πάνω στο Σταυρό, στον οποίο καρφώθηκες, φώναζε κατάπληκτος: Συ, αγαθέ Κύριε, με το να κατέβεις στον άδη και να ελευθερώσεις τους εκεί νεκρούς, συνέτριψες την δύναμη και κυριαρχία των καταδυναστευόντων ημάς δαιμόνων, ως παντοδύναμος (Θεός που είσαι).
«Εξέδυσόν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην, έθηκαν επί την κεφαλήν μου στέφανον εξ ακανθών και επί την δεξιάν μου χείρα έδωκαν κάλαμον, ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως».
Στους τόσους προκλητικούς εμπαιγμούς και εξευτελισμούς, ο Χριστός σιωπούσε. Δεν κατέβηκε από το Σταυρό - όπως του ζητούσαν - για ν’ αποδείξει τη θεότητά του και παντοδυναμία του. Δεν κατέβηκε, γιατί πιστός στο «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν», δεν ήθελε να μας μεταβάλει σε ανελεύθερα «ανδρείκελα», άβουλα όργανα, σκέτες μαριονέτες... Με ένα πραότατο «άφες αυτοίς Πάτερ, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», «ο υψωθείς εν τω Σταυρώ εκουσίως...» και με ένα δυνατό «τετέλεσται» αυτοθυσίας, σχίσας το «καταπέτασμα του ναού» - (το χειρόγραφο των αμαρτιών μας) «παρέδωκε το πνεύμα». «Παρέδωκε το πνεύμα του», συνανυψών, ως πρώτον οικιστήν του Παραδείσου - Ο Νέος Αδάμ - και τον εκ δεξιών ληστή με το «μνήσθητί μου Κύριε...».
Ακούστηκε από τα έδρανα της Ελληνικής Βουλής και τούτος ο «φωτιστικός» λόγος: «Φύγετε, τελειώσατε, σαπήσατε».
«Λυτρωτή, ο Ευλογητός Θεός εις τους αιώνας», Εσύ γι’ αυτό το «σάπισμα» δεν κατέβηκες στη Γη!..
«Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7, 24).
«Τον πλούτον πολλοί εμίσησαν, την δόξαν - του κόσμου - ουδείς».
Την «κοσμική δόξα» εμίσησαν μόνον «οι τετρωμένοι του Σταυρού». Οι πληγωμένοι, «της Σταυρικής θυσίας του Χριστού».
«Ου θέλω, γλυκύτατε Ιησού - φώναξε νυχθημερόν - άτρωτος είναι ορών Σε τετρωμένον (πληγωμένον - αιμόφυτον και τω Σταυρώ προσηλωμένον» (καρφωμένον): (π. όσιος, Φιλόθεος Ζερβάκος - μαθητής Αγίου Νεκταρίου - 1884-1980).
Είπομεν και ημείς, μαζί με τον Ιωσήφ - κατά τον Υμνογράφον - «δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν που κλίνει». «...ον η Μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα, εβόα: Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και σπλάχνα τετρώσκομαι και καρδίαν σπαράττομαι, νεκρόν σε καθορώσα, αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα, μεγαλύνω» (Γεώργ. Ακροπολίτης - Μαθ. και φιλόσοφος).
Ω γλυκύ μας έαρ, Νυμφίε της ψυχής μας, «...εκ του βορβόρου των έργων μας, εν τη ση αναστάσει, δεόμενοι, ρύσαι ημάς».
