Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Απορία Λαρισαίου:
«Έχω τον ξάδερφο, τον μπατζανάκη μου και τον κολλητό μου υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους σε τρεις διαφορετικούς συνδυασμούς. Ποιον να πρωτοψηφίσω;».
Έλα μου ντε! Κατά πού να κάνει ο άνθρωπος; Σε ποιον να κάνει το χατίρι; Με ποιον να παρεξηγηθεί;
Βέβαια η ψήφος είναι μυστική, οπότε, πίσω από το παραβάν ο καθένας ό,τι θέλει ψηφίζει. Μπορεί να «τάζει» σε όλους και στην τελική να μην ψηφίσει και κανέναν. Το πρόβλημα είναι ότι όταν υπάρχουν τέτοιες σχέσεις συγγενείας και φιλίας, οι υποψήφιοι μιλάνε μεταξύ τους, οπότε αν ο ταλαίπωρος ψηφοφόρος τάζει σε όλους θα τον πάρουν χαμπάρι και θα το κυνηγάνε όλοι μαζί.
Υπάρχει βεβαίως παρηγοριά.
Δεν είναι ο μόνος που έχει παρόμοιο... υπαρξιακό πρόβλημα. Όλοι λίγο έως πολύ σε ανάλογη θέση βρισκόμαστε. Σχηματικά να το δούμε, οι μισοί Λαρισαίοι είναι υποψήφιοι και οι άλλοι μισοί καλούνται να τους ψηφίσουν. Μπορεί να μην είναι ο μπατζανάκης, ή η συμπεθέρα, ή ο ξάδερφος, αλλά μπορεί να είναι ο θείος, η ξαδέρφη, ο κουμπάρος, ο γείτονας, κάποιος τέλος πάντων του συγγενικού η του άμεσου φιλικού περιβάλλοντος, ο οποίος «απαιτεί», διότι αισθάνεται ότι οι άλλοι λόγω σχέσης έχουν την... υποχρέωση, να τον σταυρώσουν τον Μάιο.
Φέτος, σε περίπτωση που δεν το έχουμε ακριβώς συνειδητοποιήσει η Σταύρωση, δεν γίνεται άπαξ.
Δηλαδή δεν γίνεται αύριο Μεγάλη Πέμπτη. Οοοχι! Πάμε για ομαδική... σταύρωση τον Μάιο, για να θυμηθούμε και εκείνη την αοιδό, που έλεγε «σταυρώστε με, σταυρώστε με στα χέρια σας σηκώστε με», ή, κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Και μέχρι να φθάσουν όλοι αυτοί οι υποψήφιοι να... σταυρωθούν, περνάμε εμείς ως ψηφοφόροι των παθών μας τον τάραχο, από το στενό πρέσινγκ που υφιστάμεθα, προκειμένου να δώσουμε αυτόν τον περίφημο σταυρό. Ποτέ τόσοι πολλοί δεν είχαν τέτοια πρεμούρα να... σταυρωθούν! Άνευ Γολγοθά. Απευθείας.
Και ήταν που ήταν στραβό το κλήμα, το αποτελείωσε και η ψήφιση νέας διάταξης στη Βουλή.
Είχαμε που είχαμε δηλαδή, ελέω Καλλικράτη ένα σωρό υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους ανά συνδυασμό, τώρα ήρθαν και αυξήθηκαν κι άλλο, διότι, με τη νέα διάταξη, έρχονται και αβγατίζουν κι άλλο! Δηλαδή, οι συνδυασμοί μπορούν να έχουν ως υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους αριθμό ίσο με τις έδρες του Δημοτικού Συμβούλιου, προσαυξημένο κατά 100%.
Που σημαίνει τι; Ότι χρειάζονται και επιπλέον υποψηφίους από αυτούς που ήδη δεν... έβρισκαν, προκειμένου να συμπληρώσουν τα ψηφοδέλτια, τα οποία στην περίπτωση της Λάρισας, για τον Δήμο, είναι και πολλά. Οπότε...
...Οπότε παρατηρείται το φαινόμενο «άστον κάτω, είναι δικός μου».
Αναγκαστικά, λόγω της πληθώρας των υποψηφίων που χρειάζονται για να κλείσουν οι συνδυασμοί, οι υποψήφιοι δήμαρχοι πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον και το φαινόμενο έχει ξεφύγει πλέον και από τους λεγόμενους «κομματικούς χώρους». Διότι, υποτίθεται-και ως ένα βαθμό ισχύει-λόγω του χαρακτήρα των δημοτικών εκλογών-δεν υπάρχουν (ισχυρές τουλάχιστον) κομματικές περιχαρακώσεις. Έτσι βλέπουμε, ένα ανακάτεμα της πολιτικής τράπουλας σε επίπεδο υποψηφίων και έτσι μαθαίνουμε ότι υποψήφιοι δήμαρχοι «χτυπάνε», και όχι μόνον μία φορά, τους ίδιους προκειμένου να τους «μαντρώσουν» στον συνδυασμό τους. Και αν ο «χι» δημότης βρεθεί μπόσικος και... υποκύψει σε έναν, το μαθαίνει ο άλλος και παίρνει να του ζητήσει τον λόγο. «Γιατί κατεβαίνεις με αυτόν και δεν έρχεσαι σε μένα;» και νάτη η παρεξήγηση, στο δευτερόλεπτο.
Επίσης το θέμα έχει πάρει και... γενεαλογικά χαρακτηριστικά!
«Δεν μπορείς εσύ;» λέει ο υποψήφιος δήμαρχος στον ταλαίπωρο που τον έχει σε στενό μαρκάρισμα.«Δεν πειράζει, δώσε μου το παιδί σου ή το εγγόνι σου»... που λέει ο λόγος. Να κινείται η... αγορά και το... χρηματιστήριο των υποψήφιων δημοτικών συμβούλων.
Οι οποίοι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι γυρίζουν ανά τας ρήμας και τας οδούς με αυτές τις περίφημες «καρτούλες» με τη φωτογραφία τους, το όνομά τους και τον συνδυασμό τους και τις μοιράζουν σε όποιον λάχει να περνάει από μπροστά τους, ή στέκεται ή κάθεται ανυποψίαστος. Είναι κάτι σαν εποχική «επιδημία». Οπότε, βρίσκεται ο δυνάμει ψηφοφόρος απάντων των Λαρισαίων υποψηφίων με ένα μάτσο κάρτες που, εδώ που τα λέμε μπορούν να χρησιμεύσουν και ως «παιχνίδι». Πώς ακούμε, στις ΗΠΑ ας πούμε, που έκαναν το πάλαι (μπορούν να κάνουν και ακόμη) συλλογή καρτών με φωτογραφίες παικτών του μπέιζμπολ και τις αντάλλασσαν μεταξύ τους; «Πάρε εσύ αυτόν που τον έχω διπλό, δώσε μου εκείνον που δεν τον έχω»... Κάτι τέτοιο, αλλά με κάρτες υποψηφίων για τις δημοτικές εκλογές.
Δημοτικές εκλογές είναι θα περάσουν βεβαίως.
Να, μπαίνουμε και επισήμως πλέον στην προεκλογική περίοδο. Αλλά, τούτη τη φορά σε σχέση με τις προηγούμενες, λόγω της πληθώρας των υποψηφίων έχουν πραγματικά άλλο χάζι.
