Του Χρήστου Τσαντήλα
ΔΕ ΛΕΩ, το σημαντικότερο, το πρώτιστο, το παν για όλους μας, είναι η ανάκαμψη της χώρας. Είναι το ζητούμενο. Είναι κάπως σαν... Εθνική Ευχή. Έστω κι αν η έξοδος στις αγορές (που σηματοδοτήθηκε με την βόλτα της Μέρκελ στην Αθήνα), είναι ό,τι πιο ανα(σ)τάσιμο μήνυμα, μια βδομάδα πριν την πραγματική Ανάσταση του Χριστού για όλους εμάς τους Έλληνες. Αν αυτό το μήνυμα της ελπίδας που εξέπεμψε η κυβέρνηση διά των πανηγυρισμών, αποτελέσει στην πραγματικότητα, την... αντεπίθεση της χώρας απέναντι στο αδυσώπητο «οικονομικό τέρας» του «διεθνούς δανεισμού», τότε θα ήταν άδικο και ανέντιμο, να μην επιβραβεύσει κανείς την κυβέρνηση, τον ίδιο τον πρωθυπουργό, αλλά και τον σύμμαχό του αντιπρόεδρο, που πέρασαν από τις... συμπληγάδες όλα αυτά τα χρόνια, κάνοντας πράγματα αντιλαϊκά, εντελώς αντίθετα από αυτά που ήθελαν σχεδόν όλοι οι Έλληνες.
ΑΥΤΑ, ως μια πρώτη ανάγνωση, για να είμαστε εξηγημένοι. Γιατί, αν είναι έτσι, κανείς δεν θα πρέπει να διστάσει να δώσει τα συγχαρητήρια. Όμως υπάρχει και μια δεύτερη ανάγνωση. Αυτή που μου ήρθε ξαφνικά, το βράδυ της επίσκεψης της Γερμανίδας καγκελαρίου στην Αθήνα, όταν ένας συνάδελφός μου από την πρωτεύουσα, μου περιέγραφε το δείπνο Σαμαρά στη Μέρκελ, τα... γιουβέτσια, τις συναγρίδες, τα σαγανάκια και τα κοκόρια τα κρασάτα!
ΣΤΗΝ πραγματικότητα, άλλα περιελάμβανε το μενού στο δείπνο των αρχηγών. Περισσότερο δυσκολοχώνευτα, ειδικά για βραδινό. Υπήρχαν στο τραπέζι ως πρώτο ας πούμε πιάτο, ενάμισι εκατομμύριο συνταξιούχοι που «μαγειρευτήκαν» με το ...ζουμί των ψαλιδισμένων συντάξεων της πείνας. Υπήρχε ένα... καυτό πικάντικο πιάτο, με τριάμισι εκατομμύρια ανέργους, μαγειρεμένο ...ογκραντέν με κάποιες χιλιάδες αυτοκτονίες. Στο τραπέζι σερβιρίστηκε και μια πιατέλα με απογοητευμένους οικογενειάρχες που κοπίασαν, σπούδασαν τα παιδιά τους τα οποία ξενιτεύτηκαν να γίνουν σερβιτόροι σε χώρες όπως αυτή της φιλοξενούμενης Γερμανίδας κυρίας Μέρκελ.
ΕΙΧΕ κι άλλα πιάτα το τραπέζι. Όχι τόσο για να χορτάσουν οι συνδαιτυμόνες, αλλά για να εντυπωσιάσουμε τη ...μουσαφίρισσα. Έμποροι... καβουρδισμένοι με δυσβάστακτους φόρους, επαγγελματίες φαλιρισμένοι, καθηγητές απολυμένοι και γιατροί υποβαθμισμένοι, ανάπηροι κατατρεγμένοι και προσβεβλημένοι, στρατιωτικοί ταπεινωμένοι και προδομένοι, πολύτεκνοι μετανιωμένοι, εργάτες απροστάτευτοι...
ΤΟΣΑ, και άλλα τόσα, δεκάδες πιάτα με συνταγές της φτώχειας, θα μπορούσε να έχει το τραπέζι το βράδυ που δεξιωθήκαμε, οι Έλληνες τη Μέρκελ. Τόσα πράγματα μαγειρεύτηκαν όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσουμε μέχρι την έξοδο στις αγορές. Τόσες θυσίες, για ένα αποτέλεσμα, όχι βέβαια καθοριστικό για τη σωτηρία μας, αλλά ελπιδοφόρο ότι αυτή τη φορά αυτό που αχνοφαίνεται στο βάθος του τούνελ, μπορεί να είναι και φως. Μπορεί! Ας το δούμε από την αισιόδοξη πλευρά. Άλλωστε, τι παραπάνω απέμεινε να χάσουμε;
