Από τον Κων/νο Ι. Παπακωνσταντίνου
Ήδη η άνοιξη, το γλυκύ και ευφρόσυνο Έαρ, κατεπλήρωσε τους χειμαζόμενους Έλληνες με χαρά κι ελπίδα. Ο παμφώτιστος ήλιος, που σκορπά φως και ζωή, ήδη διέλυσε το καταθλιπτικό στρώμα των αθύμων νεφών. Συνάμα δε αναζωογόνησε το εύθυμον, την αισιοδοξία και την ανάταση των ψυχών. Το δριμύ ψύχος, παρεχώρησε κι αυτό τη θέση του στη θαλπωρή του ήλιου. Η κοιμωμένη ως τώρα γη επλημμύρισε με ευειδή και ευώδη άνθη, με ποικίλα χρώματα και θαυμάσια αρώματα. Η χειμερία νάρκη παραμέρισε μπροστά στη ζωογόνο πνοή, την αφύπνιση ορμών και οργασμών, στη συναισθηματική έξαρση οραμάτων και δημιουργίας.
Αυτή η γλυκιά άνοιξη συνυπάρχει αναπόσπαστα με το Πάσχα. Ανθίζουν και τα δύο μαζί και μας χαρίζουν μια καθολική παράφορη μαγεία. Ανοίγουν ορίζοντες ευφροσύνης, που φέρουν τη σφραγίδα του Δημιουργού. Η άνοιξη, με την ανάσταση της φύσης, που την τροχιοδρομεί πάνω σε άρματα ονείρου. Και το Άγιον Πάσχα, που με τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού, μας οδηγεί σε περάσματα λύτρωσης. Αξεδιάλυτο λοιπόν το Πάσχα με την άνοιξη. Πλουμισμένα και τα δύο με τις Ελληνο-Χριστιανικές παραδόσεις, τα λατρευτικά δρώμενα, τα μυστικιστικά και θεολογικά μονοπάτια, που έτσι κι αλλιώς μας χαρίζουν την πιο όμορφη περίοδο της χρονιάς. Όλος όμως αυτός ο ευφρόσυνος διάκοσμος, αλλά και η συναισθηματική έξαρση, δεν άφησε αδιάφορη τη γραφίδα των γιγάντων της λογοτεχνίας μας.
«Και μοναχά δε σώπαινε, στο περιβόλι μέσα / με τη δικούλα του εκκλησιά / με τη λατρεία τη δική του / πιστό και ιερουργός Θεού ψηλότερου απ’ όλους / τ’ αηδόνι. Η νύχτα των Παθών, μα και τ’ Απρίλη η νύχτα. / (Κωστής Παλαμάς – Γιορτές)
Και συνεχίζει ο Σικελιανός: «Γιατί ο πόνος / στα ρόδα μέσα της άνοιξης, που μπαίνουν / απ’ του ναού τη θύρα αναφτερώνουν / το νου τους στης Ανάστασης το θαύμα / και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες / τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια / που έτσι τρανά, έτσι βαθιά ευωδούσαν. (Στου Όσιου Λουκά το Μοναστήρι).
Ο Ρίτσος περιγράφει. (Εαρινή συμφωνία): «Άκου τα σήμαντρα / των εξοχικών Εκκλησιών / φτάνουν από πολύ μακριά / από πολύ βαθιά. / Από τα χείλη των παιδιών / απ’ την άγνοια των χελιδονιών / από τις άσπρες αυλές της Κυριακής / απ’ τα’ αγιοκλήματα και τους περιστερώνες / των ταπεινών σπιτιών / )».
Ο Βάρναλης στην «Ανάσταση» λέει: «Οσ’ άστρα ‘ναι στον ουρανό, τόσα στον κάμπο κρίνα / όλ’ έχουνε στην καθαρή ψυχή / Απρίλη μήνα.
Και πάμε στον Σολωμό: (Απρίλης με τον Έρωτα): «Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούν / κι όσ’ άνθη βγαίνουν και καρποί, τόσ’ άρματα σε κλείνουνε / με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει. / όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει».
Ο Μπάρλας στον «Επιτάφιο» μας λέει: «Μα τώρα βγήκε ο χάρος να σε πάρει; / καλέ μου ώ, πώς ξανάρχονται οι καιροί / πώς ξαναβγάνει η γης χορτάρι, / και λουλουδίζει πάλι το κλαρί;».
Και τελειώνουμε με τον Ελύτη. (Άσμα ηρωικό και πένθιμο) «Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο / Αύριο, αύριο λένε το Πάσχα, τα’ ουρανού… /»
Το Πάσχα λοιπόν γιορτάζεται κι αυτό με την ανθόσπαρτη άνοιξη. Βαθιά επηρεάζουν τη ζωή μας, καθώς μας συνεπαίρνουν σ’ άλλη σφαίρα. Όσο κι αν η ζωή μας είναι λαβωμένη, ξεφεύγει από την τυρβώδη ροή της. Τούτες τις μέρες λύνει τα δεσμά της, από βάσανα κι έγνοιες. Έστω και για λίγο παραγκωνίζει την καθημερινή καταθλιπτική φόρτιση. Και με νουνεχείς λογισμούς, προσπαθεί να συλλάβει τα μηνύματα της άνοιξης και της Ανάστασης. Το ζωντάνεμα και την πληθωρική έξαρση της φύσης, που ανασταίνεται έπειτα από την παγωνιά του σκυθρωπού χειμώνα. Αλλά και το ζωηρό μήνυμα των Παθών του Χριστού και της Ανάστασης. Ας αφεθούμε λεύτεροι να γευθούμε την ανείπωτη γλύκα των δύο αυτών δώρων, που μας χαρίζει κάθε χρόνο η Μεγαθυμία του Θεού μας.
